Στην πολυαγαπημένη της γιαγιά, Ζωή Λάσκαρη αναφέρθηκε από καρδιάς η Ζένια Μπονάτσου μιλώντας στο περιοδικό ΟΚ! και τον δημοσιογράφο Γιάννη Πουλόπουλο. Για όλα όσα της λείπουν από εκείνην.
Σε λίγες μέρες συμπληρώνονται τέσσερα χρόνια από τον θάνατο της γιαγιάς σου, Ζωής Λάσκαρη. Φαντάζομαι ότι θα ήταν δύσκολο για εσένα, μιας και μένατε μαζί και είχατε ιδιαίτερη σχέση.
Επειδή έχασα τον πατέρα μου στα 7 μου χρόνια, έχω συνειδητοποιήσει από πολύ μικρή τον κύκλο της ζωής. Βέβαια, ποτέ δεν συνηθίζεις την απώλεια. Απλά επειδή σε μια τόσο τρυφερή ηλικία έχασα τον πατέρα μου κι αυτό έγινε μπροστά μου, με όλη τη σημασία της λέξης, είμαι λίγο πιο σκληραγωγημένη. σε αυτό το θέμα και ίσως και πιο κυνική. Όλα κάποτε τελειώνουν και το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να το αποδεχτείς, κρατώντας τις αναμνήσεις και την αγάπη που είχες για τον άνθρωπο σου. Αυτό ασφαλώς δεν σημαίνει ότι δεν θα πενθήσεις ή δεν θα κάνεις καιρό να συνέλθεις. Αλλά αυτό που έγινε είναι κάτι που δεν περνάει από το χέρι σου και ούτε μπορείς να το αλλάξεις, οπότε δεν βγαίνει τίποτα με το να κάθεσαι στο σπίτι και να κλαις. Και πιστεύω ότι ούτε η γιαγιά μου, αλλά ούτε ο πατέρας μου θα ήθελαν να με βλέπουν να είμαι σε ένα μαύρο σύννεφο. Και οι δύο θα ήθελαν να με βλέπουν χαρούμενη, δραστήρια, να συνεχίζω τη ζωή μου και να πετυχαίνω τους στόχους μου. Και κάθε φορά που καταφέρνω κάτι στη δουλειά μου σκέφτομαι ότι τους κάνω περήφανους. Σίγουρα επειδή μεγάλωσα μαζί με τη γιαγιά μου με στεναχωρεί πολύ που δεν είναι πια εδώ. Αλλά δυστυχώς όλα κάνουν τον κύκλο τους.
Τι σου λείπει πιο πολύ από τη γιαγιά σου;
Επειδή όλοι στην οικογένεια είμαστε έντονες προσωπικότητες, μου λείπει αυτή η ζωντάνια που υπήρχε στο σπίτι. Μου λείπουν ακόμα και οι τσακωμοί που μπορεί να είχα με τη γιαγιά μου. Όταν αγαπάς έναν άνθρωπο σου λείπουν όλα.
Για ποιο λόγο τσακωνόσασταν συνήθως;
Για χαζομάρες. Θυμάμαι τότε που ήταν της μόδας οι νεκροκεφαλές στα ρούχα και τα αξεσουάρ ότι μου είχε κάνει σκηνή όταν μια φορά με είδε να φοράω ένα τέτοιο T-shirt. «Είσαι καλά που έβαλες τις νεκροκεφαλές και τους θανάτους πάνω σου;» μου είχε πει. Το θυμάμαι τώρα και γελάω. Άλλη μια φορά τής είχα πει ότι θα βγω και θα γυρίσω στη 1.00. Τελικά γύρισα στις 2.30. Και το χειρότερο ήταν ότι με έπαιρνε τηλέφωνο και δεν της το σήκωσα. Ε, όπως ήταν λογικό, όταν γύρισα με περίμενε ξύπνια και μου φώναζε.