Υρώ Λούπη: «Νιώθω οργή και θυμό, πληγώνομαι βαθιά ως γυναίκα και ως άνθρωπος»
«Συμβαίνουν ακραία πράγματα στις μέρες μας», λέει η Υρώ Λούπη.
Για την παράσταση «Η αγάπη άργησε μια μέρα» στην οποία και πρωταγωνιστεί, μίλησε η Υρώ Λούπη, σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα On Time και τη Σίσσυ Μενεγάτου.
Πρωταγωνιστείς σε μια πολύ ωραία θεατρική δουλειά, στο έργο «Η αγάπη άργησε μια μέρα» της Λιλής Ζωγράφου. Πρόκειται για συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολάρι, και παίζεται στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών στη Θεσσαλονίκη.
Είναι ένα εμβληματικό έργο, ένας ύμνος στην αγάπη και την ελευθερία. Η Λιλή Ζωγράφου έλεγε ότι είναι μια ερωτική ιστορία, στο πλαίσια όμως μιας σκληρής πατριαρχίας. Είναι ένα κορυφαίο έργο από μια πολύ σπουδαία συγγραφέα, δημοσιογράφο και ακτιβίστρια, η οποία πάλεψε σε όλη της τη ζωή για τη χειραφέτηση της γυναίκας, την ελευθερία του ατόμου, τα πιστεύω της. Θεωρώ ότι είναι από τις σπουδαιότερες Ελληνίδες συγγραφείς και το έργο της πρέπει να διαβάζεται και από τη νέα γενιά, γιατί αφορά στο εδώ και τώρα της σημερινής κοινωνίας.
Σε όλα αυτά που ζούμε με τις καθημερινές γυναικοκτονίες και τις κακοποιήσεις που έρχονται στο φως της δημοσιότητας. Το έργο αυτό είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Αν και ανεβαίνει τριάντα χρόνια μετά την πρώτη του έκδοση, δεν είναι ένα «μουσειακό κομμάτι», αλλά πραγματικά αφορά τη σύγχρονη Ελλάδα και όλα αυτά που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητα.
Οι γυναικοκτονίες έχουν αυξηθεί ανησυχητικά, όπως και οι κακοποιήσεις και οι παιδοκτονίες. Νιώθεις την οργή σου να ξεχειλίζει γι’ αυτό;
Νιώθω θυμό, οργή, αγανάκτηση, πληγώνομαι βαθιά ως γυναίκα και ως άνθρωπος με όλα αυτά που ακούω και βλέπω για οποιοδήποτε πλάσμα -γιατί είναι και τα ζώα- που θα βρεθεί σε αδυναμία και το οποίο προσπαθούν οι άλλοι να κατασπαράξουν. Εμένα στο δικό μου το μυαλό όλα αυτά είναι ένα πράγμα. Και πραγματικά, συμβαίνουν ακραία πράγματα στις μέρες μας. Λέμε ότι εξελισσόμαστε, επικοινωνούμε καλύτερα το 2024, πάμε για 2025, όμως αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει κάτι πιο βαθύ, κάτι πιο σκληρό, κάτι που πολλοί από εμάς δεν το ζουν.
Όμως, υπάρχουν άνθρωποι που όλο αυτό είναι η καθημερινότητά τους και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτούς είναι να μιλάμε ανοιχτά, να το φέρνουμε στο τραπέζι, να επικοινωνούμε με τα νέα παιδιά. Είναι μια σκληρή παράσταση για παιδιά άνω των δώδεκα ετών, γιατί υπάρχουν πολύ σκληρές σκηνές κακοποίησης μέσα στο έργο. Η Ερατώ και άλλες ηρωίδες του έργου κακοποιούνται πολύ βάναυσα από την πατριαρχία και σε ένα γενικότερο πλαίσιο από το φασισμό.
Γιατί το έργο είναι μια αλληγορία σε όλο αυτό. Θεωρώ ότι πρέπει να το δουν τα μεγαλύτερα παιδιά για να καταλάβουν τι συναισθήματα δημιουργούν, ποια είναι τα συναισθήματα και του θύτη και του θύματος. Κι έτσι πραγματικά να σκεφτούν τι δημιουργείται απ’ όλο αυτό τον αυταρχισμό και τη βία. Μιλώντας με ανθρώπους, με ψυχολόγους που βρίσκονται σε σχολεία και με φίλους ψυχιάτρους σε διάφορα ιδρύματα, μου λένε ότι αυτά αποτελούν καθημερινό φαινόμενο και μάλιστα πολύ πιο μεγεθυμένο απ’ ό,τι νομίζουμε στην πραγματικότητα. Παιδάκια κακοποιούνται από την τρίτη δημοτικού και, όταν οι δάσκαλοι πάνε αυτές τις υποθέσεις στη Δικαιοσύνη, οι μανάδες οι ίδιες βγαίνουν και παίρνουν το μέρος του πατέρα!