Στον ΑΡΤ 90,6 FM και στον Λάζο Μαντικό μίλησε σε συνέντευξή του ο Μάκης Δελαπόρτας, ο οποίος ανέφερε την ξεχωριστή και ιδιαίτερη σχέση που είχε με την Αλίκη Βουγιουκλάκη αλλά και για το ποια βιογραφία από τους θρύλους του ελληνικού κινηματογράφου τον δυσκόλεψε πολύ.
«Στην Αλίκη Βουγιουκλάκη χρωστάω το ξεκίνημα μου! Όταν ξεκίνησα 17 χρονών δεν ξεκίνησα ποτέ ότι εγώ θα γίνω βιογράφος. Εκείνη το είδε σε εμένα, εγώ είχα μια τρέλα για τα τραγούδια του ελληνικού σινεμά! Όλα αυτά ξεκίνησαν από την τρέλα τη δική μου στην ουσία που πήγα σε μια δισκογραφική εταιρεία και είπα να βγάλουμε όλα τα τραγούδια του σινεμά σε δίσκο! Είχα συλλέξει τα τραγούδια που τη στιγμή οι εταιρείες τα πετούσαν στις χωματερές. Δεν ενδιέφεραν κανέναν εν έτει 1990. Νόμιζαν ότι είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο τους. Ήταν ένα παραμύθι αυτό που έζησα με όλους αυτούς!
Όταν μιλάμε για επαγγελματία, επιχειρηματία, για θιασάρχη, μιλάμε για την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν πάνω απ’ όλους και εκείνη που πρωτοστατούσε σε πάρα πολλά πράγματα. Εγώ δεν ήμουν ποτέ δίπλα στην Αλίκη Βουγιουκλάκη ως κόλακας και ως φιλαράκι. Εγώ ήμουν ως συνεργάτης. Έμαθα δίπλα της να είμαι τελειομανής, εκείνη ήταν η πιο τελειομανής απ’ όλους και εκείνη θεωρώ πως οδήγησε τον κλάδο ένα βήμα μπροστά και μετά ακολούθησαν όλοι οι άλλοι.
Για εμένα η Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν η καλή μου νεράιδα! Με αγάπησε βαθιά, με στήριξε. Υπάρχουν βίντεο στο youtube που μιλάει για εμένα και αυτά μου τα έκανε δώρο σαν προίκα! Στεναχωριέμαι που η Αλίκη δεν πρόλαβε τις βιογραφίες που έκανα για την ίδια. Πρόλαβε όμως την δισκογραφική μου δουλειά και είπε ότι ήταν πολιτιστική παρακαταθήκη! Με ακολούθησε στη ζωή μου! Υπάρχουν πράγματα για την Αλίκη Βουγιουκλάκη που θα τα πάρω μαζί μου στον τάφο μου!» είπε ο Μάκης Δελαπόρτας για την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Για τον Κώστα Χατζηχρήστο, ο Μάκης Δελαπόρτας απάντησε: «Η βιογραφία που με στεναχώρησε, με πλήγωσε είναι του Κώστα Χατζηχρήστου! Ήταν ένας πολύ σπουδαίος άνθρωπος, ηθοποιός που γέμιζε θέατρα. Ήταν η μοναδική περίπτωση ηθοποιού που δυσκολεύτηκε πολύ από κάποια στιγμή και μετά φτάνοντας στον αλκοολισμό, φτάνοντας στο να μην έχει κάπου να μείνει. Να μην έχει σπίτι, να μην έχει φαγητό. Να μην έχει ανθρώπους δίπλα του. Αυτή η βιογραφία με στεναχώρησε γράφοντας την. Θεωρώ ότι αυτός ο άνθρωπος έπρεπε να τύχει καλύτερης αντιμετώπισης ακόμη και από την πολιτεία.»