Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Δεν κάνω την ίδια δουλειά με τους αλεξιπτωτιστές ηθοποιούς»

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στο περιοδικό Down Town Κύπρου και τον δημοσιογράφο Αλέξανδρο Πρίφτη. Ο δημοφιλής πρωταγωνιστής μίλησε, μέσα σε όλα, για τους ανθρώπους που «εισβάλλουν» στο χώρο της υποκριτικής δίχως να έχουν σπουδάσει σε κάποια δραματική σχολή.

Σας ενοχλεί όταν εισβάλλουν στον χώρο σας άνθρωποι που μέχρι χθες ήταν άσχετοι με την υποκριτική, απλά τυχαίνει να είναι αναγνωρίσιμοι;

Δεν με ενοχλεί, γιατί δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Έτσι κι αλλιώς καταργήθηκε η άδεια του ηθοποιού, για χίλιες δικαιολογίες – και κακώς καταργήθηκε για μένα. Είμαι, όμως, ξεκάθαρος: Δεν κάνω την ίδια δουλειά με αυτούς τους ανθρώπους, που δεν έχουν σπουδάσει, δύο, τρία, τέσσερα χρόνια, σε μία δραματική σχολή και μπήκαν ως «αλεξιπτωτιστές» στον χώρο. Σίγουρα, δεν κάνουμε την ίδια δουλειά! Επί σειρά ετών επεξεργάζομαι τον εαυτό μου, τους ρόλους μου, διαβάζω την ψυχολογία μου, μπαίνω στους χαρακτήρες και μαθαίνω. Γυμνάζω τις τεχνικές μου. Αυτή είναι η δουλειά μου, για να γίνομαι καλύτερος, ώστε να πληρώσετε το αντίτιμο του εισιτηρίου και να πείτε «καλώς πλήρωσα και πήγα να δω αυτόν τον άνθρωπο». Γι’ αυτό και δεν είμαι συνάδελφος με αυτούς τους ανθρώπους!

Όπως, επίσης, δεν κάνω την ίδια δουλειά με τους τραγουδιστές στα μπουζούκια, επειδή αυτός που το κάνει, ασχολείται με κάτι διαφορετικό. Αν είναι έτσι, ας μπει κάποιος σε ένα νοσοκομείο, να πάρει ένα νυστέρι και να χειρουργήσει κάποιον. Κι αν του πεις και κάτι, να σου πει: «Γιατί να σπουδάσω; Αφού κι εγώ νομίζω ότι μπορώ να το κάνω!». Η δουλειά μας έχει μόχθο και ακρίβεια χειρουργική. Όσοι μπαίνουν έτσι απλά, νομίζουν ότι είναι ηθοποιοί. Δεν είναι! Όμως, ακόμη κι αν κάποιος έρθει ουρανοκατέβατος κι έχει βλέψεις να μάθει, να μορφωθεί, να κοπιάσει και να εξελιχθεί, τότε, ναι, είναι καλοδεχούμενος. Το να πεις δυο ατάκες σε ένα σίριαλ, το κάνουν όλοι. Και ο μανάβης της γειτονιάς μου, αν τον βάλω, θα καταφέρει να πει δύο ατάκες.

Είστε ένας άνθρωπος εκτός «συστήματος». Δεν πηγαίνετε στα κοσμικά καλέσματα, δεν φωτογραφίζεστε με τη σύζυγό σας, απέχετε από τα πολλά «φώτα»…

Ναι, και θα σας πω γιατί. Έχει περάσει προς τα έξω η εντύπωση ότι, για να επιβιώσεις σε αυτόν τον χώρο, πρέπει να εκτίθεσαι παντού και στα πάντα. Αλήθεια, για ποιο λόγο; Σοβαρά τώρα; Όλα αυτά είναι υπερεκτιμημένα. Ζούμε με την αγωνία του κέρδους, με το άγχος του «τα θέλω όλα!», με τον βραχνά του «αν δεν με αναγνωρίζουν, δεν υπάρχω!». Αυτά είναι τα κακά της εποχής. Δεν ήρθαμε γι’ αυτόν τον λόγο στη ζωή, είναι καθαρά υπαρξιακό το θέμα. Δεν έγινα ηθοποιός για να γίνω γνωστός σε όλους.

Ξεκίνησα ενώ δεν με ήξερε κανείς. Κι όταν θα φύγω από τη ζωή, όταν πεθάνω, επιθυμώ να μη με ξέρει κανείς! Δεν είμαι «σημαντικός». Σημαντικοί ήταν οι αρχαίοι τραγικοί, οι σημερινοί γενετιστές, βιολόγοι, που βοηθούν με το μυαλό τους την ανθρωπότητα. Κάνω μία δουλειά, η οποία βοηθά τον κόσμο να ξεχαστεί για μία, δύο ώρες, όταν έρθει στο θέατρο. Άντε και να προβληματιστεί λίγο μετά. Τελεία.