Στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού έδωσε συνέντευξη ο Θωμάς Παλιούρας, ο οποίος μίλησε και για το σκάνδαλο που έχει σκάσει στο χώρο του θεάτρου με τις καταγγελίες για παρενόχληση, κακοποίηση κλπ.
Με τι ασχολείσαι αυτόν τον καιρό; Πώς είναι η ζωή σου μέσα από αυτή τη διαδικασία που όλοι υφιστάμεθα;
Όπως όλος ο κόσμος, έτσι κι εγώ, προσπαθώ να διαχειριστώ αυτό που μας συμβαίνει, το οποίο δεν είναι εύκολο, διότι μας έχει φέρει σε δύσκολη κατάσταση, οικονομική, αλλά περισσότερο ψυχολογική. Όταν θα τελειώσει η πανδημία, δεν ξέρω πως θα βγούμε, για να δούμε το… φως στο τούνελ. Η πανδημία μας έκανε να σκεφτούμε και να ωριμάσουμε, ώστε να μη θεωρούμε δεδομένα κάποια πράγματα, όπως την υγεία που είναι το σημαντικότερο αγαθό. Επίσης, έχει δημιουργήσει πολλά προβλήματα σε πολλές κατηγορίες ανθρώπων που έχουν μείνει χωρίς δουλειά, που το μέλλον δεν ξέρω τι επιφυλάσσει, όπως κι όταν θα βγούμε από την άκρη του “τούνελ”, αν αυτό το “φως”, θα είναι αρκετό να μας επαναφέρει στην καθημερινότητα και στην κανονικότητά μας.
Ήταν δυνατό το “χαστούκι” της πανδημίας για όλους.
Ήταν ένα πολύ γερό “χαστούκι”, ένα μάθημα ζωής για όλους μας, γιατί δεν είναι δεδομένα τα πράγματα. Να σκεφτούμε όλοι μαζί, όπως και να προσπαθήσουμε να φέρουμε το χαμόγελο στα χείλη μας και ειδικά στα νέα παιδιά που το έχουν χάσει αυτό το διάστημα, που η πανδημία τα έχει πάει πίσω, σε ό,τι αφορά στα όνειρα και στις ελπίδες τους.
Πιστεύεις ότι μετά από τη διαδικασία αυτή θα γίνει ξεσκαρτάρισμα, θα επαναφέρει η κατάσταση αυτή ανθρώπους σε… τάξη;
Όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε, στους περισσότερους από εμάς, θα είναι ένα γερό “χαστούκι” για να μας επαναφέρει στην πραγματικότητα, να δούμε τα πράγματα με μια άλλη οπτική γωνία και μέσα από εκείνα να μπορέσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Η περίπτωση της οικονομικής κρίσης, δε βοήθησε, κανείς δεν ήρθε κοντά με κανέναν, αντίθετα δημιούργησε απόσταση, οπότε…;
“Χρειάζεται πολύς ήλιος για ν’ ανθίσεις”, έλεγες ο Νίκος Βρεττάκος. Οι στιγμές που ζούμε είναι ζοφερές, πρέπει να φιλτράρουμε, να σκεφτόμαστε ό,τι λέμε και να προσπαθούμε για το καλύτερο. Μετά από όλη αυτή την κατάσταση που βιώνουμε, πιστεύω ότι το θέατρο θ’ ανθίσει πάλι, ο κόσμος θα το αγαπήσει, αλλά δεν ξέρω πόσο χρόνο θα πάρει ακόμα, έχει καθυστερήσει πολύ. Πρέπει να βρεθεί κάποια λύση να λειτουργήσουν πάλι τα θέατρα, έστω το καλοκαίρι δειλά-δειλά και τον χειμώνα πια να λειτουργήσουν κανονικά όλα.
Οι καταγγελίες, για διαφόρων μορφών βία, τον τελευταίο καιρό, έχουν δημιουργήσει μεγάλη ανατάραξη στον καλλιτεχνικό χώρο.
Όλα αυτά έχουν πάει λίγο πίσω το θέατρο. Πρέπει να γίνει ένα ξεσκαρτάρισμα και να βγουν κάποια πράγματα… Είμαι εναντίον της βίας, θεωρώ ότι η δικαιοσύνη θα επιληφθεί, είναι η μόνη αρμόδια, κι όχι εμείς που μπορεί να κάνουμε τους δικαστές και να μιλάμε παντός επιστητού.
Έχει δεχθεί κάποια μορφή βίας;
Όλοι λίγο-πολύ έχουμε δεχθεί. Με πειράζει η λεκτική και η ψυχολογική βία, που κάποια στιγμή όλοι τη βιώνουμε, αλλά εξαρτάται από εμάς, πώς τη διαχειριζόμαστε και πώς μπορούμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Νομίζω πως κάποιοι, έχουμε κι εμείς ευθύνη που δεν βάζουμε αυτούς τους ανθρώπους στη θέση στους όταν πρέπει. Ήμουν τυχερός στην καριέρα μου που δεν αντιμετώπισα, ίσως λεκτική βία, κάποια στιγμή, που δεν ήταν τόσο σημαντική να την αναφέρω. Προσπαθούσα να είμαι τυπικός, δεν άφηνα περιθώρια σε κάποιους ανθρώπους να ασκήσουν ψυχολογική ή σωματική βία σε μένα.
Υπάρχει τρόπος αποφυγής, που ενδείκνυται για να αποφεύγεται κάτι τέτοιο;
Όταν κάποιος είναι ενήλικας μπορεί να το διαχειριστεί όπως νομίζει αυτός καλύτερα, το εγκληματικό είναι, αν ισχύουν όλα αυτά που λέγονται, όταν ασκείται βία, σωματική ή ψυχολογική σ’ ένα παιδί, να βιάζεις την ψυχή του, το θεωρώ κατακριτέο και καταδικαστέο κι είμαι απόλυτος, δεν υπάρχουν ελαφρυντικά για κανέναν. Αυτό είναι αρρώστια και πρέπει να καταπολεμηθεί από τη ρίζα του. Η δικαιοσύνη πρέπει να επιληφθεί με αυστηρές ποινές, να μην είναι επιεικής στις περιπτώσεις αυτές, να μην υπάρχουν ελαφρυντικά.
Υπήρχαν “ψίθυροι” που είχαν φτάσει στ’ αφτιά σου;
Κι αν άκουγα δεν μπορούσα να το πιστέψω, ότι μπορεί να συμβαίνουν αυτά τα πράγματα, δεν ήθελα, το απέφευγα.
Τι φοβάσαι;
Δεν φοβάμαι κάτι, ούτε τον θάνατο… Για να είμαι ειλικρινής φοβάμαι την αρρώστια ή το να μείνω κατάκοιτος. Να χάσεις το μυαλό σου είναι χειρότερο από το να πεθάνεις.
Παρακολουθείς τηλεόραση;
Ναι, χαίρομαι που η δημόσια τηλεόραση έχει κάνει φέτος κάποιες πολύ ωραίες σειρές.
Αναπολείς πρόσωπα και καταστάσεις από το παρελθόν;
Αναπολώ τα παιδικά μου χρόνια, το χαμόγελο που παίζαμε ανέμελα όταν ήμασταν παιδιά. Δεν ξέρω αν έχει βοηθήσει η τεχνολογία, δεν είμαι σίγουρος, έχει φύγει η αγνότητα που υπήρχε, όπως και η αγάπη για τον διπλανό μας. Έχουμε κλειστεί όλοι στον εαυτό μας και δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε ο ένας με τον άλλον.
Τι σου λείπει περισσότερο στο μεγάλωμά σου;
Δεν μου έχει λείψει τίποτα, ποτέ δεν μου έλειψε κάτι. Είχα δύο εξαιρετικούς γονείς, μοναδικούς, μου έδωσαν ό,τι έπρεπε, ηθικές αξίες περισσότερο, κι όχι υλικά αγαθά, τις αξίες που κουβαλάω και πορεύομαι. Αν ένα παιδί μεγαλώσει με σωστές βάσεις, δύσκολα παίρνει τον λάθος δρόμο.
Έχεις θυσιάσει πράγματα για την καριέρα σου;
Όχι, ήταν κάτι που το ήθελα, δεν έχω θυσιάσει κάτι, έκανα αυτό που αγαπάω, χωρίς υπερβολές. Ποτέ δεν ζήλεψα, ζω ισορροπημένα, κι αυτό είναι το σημαντικότερο. Αν είσαι καλά με τον εαυτό σου, είσαι καλά με όλους. Το ήθος είναι το σημαντικότερο, πάνω απ’ όλα πρέπει να είσαι άνθρωπος. Η λέξη ανθρωπιά είναι η σημαντικότερη που υπάρχει. Όταν μπήκα στην ιατρική, το πρώτο πράγμα που με συμβούλεψε ο πατέρας μου ήταν: “Πρώτα θα γίνεις άνθρωπος και μετά επιστήμονας, γιατί αν γίνεις επιστήμονας χωρίς να γίνεις άνθρωπος, είσαι αποτυχημένος”, κι αυτό το κουβαλάω στη μετέπειτα πορεία μου στο θέατρο.
Μετάνιωσες, έστω για μια στιγμή, που δεν ακολούθησες την ιατρική;
Εγκατέλειψα τη ιατρική στο 5ο έτος. Ποτέ δεν μετάνιωσα που δεν την ακολούθησα, έκανα αυτό που ήθελα και με βοήθησαν σ’ αυτό κι οι γονείς μου. Στην αρχή είχαν κάποιες αντιρρήσεις για την υποκριτική, καθώς ήθελαν κάτι καλύτερο για το παιδί τους, να κάνω μια καλύτερη καριέρα, με περισσότερα χρήματα, αλλά μετά, όταν είδαν ότι ζούσα από αυτό το επάγγελμα και μου έδινε χαρά, στάθηκαν δίπλα μου κι αυτό ήταν το πιο σημαντικό. Αγαπούσα το θέατρο, όχι για να είμαι γνωστός και αναγνωρίσιμος, όπως σκέφτονται τώρα τα περισσότερα παιδιά, αλλά γιατί με μάγευε αυτή η στιγμή, να πατήσω στο σανίδι. Παρόλο που είμαι “παιδί” της τηλεόρασης, καθώς έχω κάνει πολύ, λατρεύω το θέατρο.
Χρήματα έβγαλες;
Από τη δουλειά αυτή, κανείς δεν ζει πλουσιοπάροχα, ζω αξιοπρεπώς, δεν στερήθηκα τίποτα, τα βασικά, έχω τα απαραίτητα.
Ποια ειδικότητα θα ακολουθούσες στην ιατρική;
Είχα αποφασίσει να γίνω οφθαλμίατρος ή αιματολόγος. Επειδή είχα κάποια αιματολογικά προβλήματα, λόγω της υγείας μου δηλαδή, ήθελα να ασχοληθώ με την ειδικότητα αυτή.
Ήθελες να γίνεις αιματολόγος λόγω του προσωπικού σου προβλήματος;
Ναι, γιατί όταν βιώνεις κάποιο πρόβλημα, θέλεις να μάθεις περισσότερα πράγματα, για να προσπαθήσεις να το λύσεις.