Η καταπιεσμένη Πηνελόπη Σεβαστού είναι ένα νεαρό κορίτσι που πνίγεται από τη ζωή που έχουν επιλέξει οι γονείς της για εκείνη. Η Μαρία Πετεβή, που την υποδύεται στις Άγριες Μέλισσες, επιστρέφει στο Διαφάνι ορεξάτη, έτοιμη για επανάσταση και αποφασισμένη να μην αφήσει τον… Μελέτη να της ξεφύγει από τα χέρια! Η ηθοποιός εξομολογείται τα πάντα στο περιοδικό Τηλέραμα και τον Βασίλη Ανδριτσάνο.
Πώς βιώσατε την καραντίνα;
«Ο κορονοϊός συνέπεσε με μια μετακόμιση. Ήμουν με κούτες, χωρίς έπιπλα, τα μαγαζιά είχαν κλείσει και δεν μπορούσα να αγοράσω πράγματα που χρειαζόμουν. Ήμουν σε μια αναστάτωση και ξαφνικά βρέθηκα κλεισμένη, σε μια παύση ας το πούμε. Πέρασα από πολλά στάδια. Στην αρχή είχα άρνηση, έλεγα αποκλείεται να συμβαίνει αυτό, μετά βίωσα απίστευτο φόβο και στενοχώρια, αγχώθηκα πάρα πολύ με τα οικονομικά και, αφότου πέρασαν όλα αυτά, ήρθε μια στιγμή που είπα ό,τι είναι να γίνει θα γίνει και πρέπει τώρα να απολαύσεις ότι είσαι μέσα και να ξεκουραστείς. Το ψιλοεπέβαλα στον εαυτό μου. Άρχισα να το διασκεδάζω. Η καραντίνα είχε ωραία πράγματα να σκεφτείς και να παρατηρήσεις για σένα και τους γύρω σου».
Φοβάστε μήπως αυτό το αναγκαστικό διάλειμμα έκανε κακό στη σειρά;
«Ο κόσμος μάς στέλνει μηνύματα και λέει “άντε, ξεκινήστε”, δεν μας έχει ξεχάσει. Δεν ξεχνάς κάτι που έχεις αγαπήσει και σου αρέσει. Μας φοβίζουν οι νέες συνθήκες εργασίας. Δεν είμαστε λογιστές για να βάλουμε τα γραφεία μας σε απόσταση και να είναι όλα καλά. Πρέπει να αλλάξουν πολλά και μάλιστα δραστικά, τα οποία δεν ξέρω κατά πόσο θα επηρεάσουν και την ποιότητα της δουλειάς μας».
Τι είναι αυτό που σας αρέσει περισσότερο στην Πηνελόπη;
«Έχει κάτι περίεργο στην ενέργειά της. Έχει έναν κρυφό ερωτισμό και μου αρέσει ότι είναι κρυστάλλινη με έναν τρόπο, δηλαδή είναι εύθραυστη και αδιαπέραστη. Δεν μπορείς εύκολα ούτε να την πλησιάσεις ούτε να την ακουμπήσεις, είναι λίγο σαν πορσελάνινη κούκλα. Αυτό φυσικά είναι η παγίδα και η δυστυχία της».
Πώς θα θέλατε να τη δείτε να εξελίσσεται;
«Θέλω η Πηνελόπη να πέσει κάτω, να γκρεμιστεί όλος της ο κόσμος, να φτάσει σε σημείο που θα καταβαραθρωθεί όλη της η ύπαρξη, για να μπορέσει μετά να βρει πραγματικά τον εαυτό της, όχι αυτό που της επιβάλλουν να είναι. Να πάει κόντρα στους γονείς της, να φύγει από το σπίτι, να πάρει τον άνθρωπο που αγαπάει, είτε είναι ξαδέλφια είτε είναι δεν ξέρω κι εγώ τι, να κάνει επανάσταση, έστω κι αν… σκοτωθεί στο τέλος!»
Ποια ήταν η σκηνή που σας συγκλόνισε μέχρι τώρα στις «Μέλισσες»;
«Συγκινήθηκα πάρα πολύ με τον Προύσαλη και τη μητέρα του, που προσπαθούσε να την πάει στο καφενείο και δεν μπορούσε και έτσι της έκανε χορό μέσα στο σπίτι με τις πατερίτσες. Για μένα επίσης ήταν ιδιοφυείς αισθητικά και σε επίπεδο μοντάζ οι σκηνές όπου γίνεται ο αρραβώνας του Νικηφόρου με την Ασημίνα και η Ελένη έχει μείνει πίσω και κάνει για πρώτη φορά έρωτα με τον Λάμπρο. Στο σπίτι των Σεβαστών βλέπουμε την άψυχη δεξίωση και στης Ελένης γίνεται κάτι ζωώδες και αληθινό».
Πώς είναι η συνεργασία με τον Γιώργο Γεροντιδάκη;
«Με τον Μελέτη γνωριστήκαμε ουσιαστικά στην πρώτη ανάγνωση. Πήγα και μου είπαν “αυτός είναι ο άντρας σου”! Στάθηκα τυχερή, γιατί μπορεί να μου ρίχνει κάποια χρονάκια, αλλά είμαστε κοντά νοητικά, έχουμε κοινή οπτική, έχει χιούμορ και περνάμε πολύ καλά. Είναι σαν αυτό το ζευγάρι να υπάρχει στ’ αλήθεια».
Θυμάστε ένα αστείο περιστατικό που συνέβη στα γυρίσματα;
«Στις σκηνές από το πανηγύρι, στο πρώτο επεισόδιο, μου είχαν βάλει τακούνι μεγαλύτερο από το νούμερό μου και ασταθές. Καθώς μιλάω με τον παπά (Κωστής Σαββιδάκης), μπλέκεται το ένα τακούνι με το άλλο, αρχίζω και κάνω σβούρες, μπροστά μου έχει μια κάμερα που αν πέσω πάνω της θα πρέπει να δώσω τα δύο μου νεφρά για να την ξεπληρώσω, και δεν με βλέπει κανείς! Πέφτω με τα μούτρα, γεμίζει το πόδι μου αίματα, εγώ γελούσα μετά δακρύων και όλοι νόμιζαν ότι έκλαιγα επειδή χτύπησα. Από τότε βγήκε το αστείο ότι ο παπάς με γρουσουζεύει και δεν πρέπει να είμαι πολύ κοντά του, γιατί όποτε είμαι γύρω του πέφτω».