Θανάσης Αλευράς: «Αυτό το λαϊκό δικαστήριο χρειάζεται μεγάλη προσοχή»

Σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη που δίνει στο ENJOY της Κυριακάτικης Δημοκρατίας, ο Θανάσης Αλευράς μιλά στην Μαρία Ανδρέου για το κίνημα #MeToo και όλες τις καταγγελίες που είδαν το φως της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα.

Με το κίνημα #MeToo και το #eimaste oloi mazi των καλλιτεχνών, βγήκαν πολλά στο φως. Οι σεξουαλικές παρενοχλήσεις στο θέατρο, η λεκτική, ψυχολογική βία. Όλη η κοινωνία λέει μπράβο στις γυναίκες που μίλησαν και έκαναν τις καταγγελίες.

Η κατάχρηση εξουσίας δεν υπάρχει μόνο στην τέχνη. Υπάρχει σ όλη την κοινωνία. Η κοινωνία μας είναι ένας οργανισμός, ο οποίος νοσεί. Έφτασε λοιπόν η στιγμή που έσπασε το σπυρί και το απόστημα για να θεραπευτεί ο οργανισμός. Έπρεπε να αφαιρεθεί το πύον για να αρχίσει η ίαση του οργανισμού. Το κίνημα #metoo, ιστορικά, αν το δούμε είναι κάτι πολύ δυνατό και δεν υπάρχει προηγούμενο του. Θυμωμένοι άνθρωποι, τραυματισμένοι, κακοποιημένοι μίλησαν με σκοπό μια καλύτερη, πιο φωτεινή και καθαρή κοινωνία. Ότι δεν κατάφερε η πολιτεία, το δούλεψε η ίδια η κοινωνία ως κάθαρση. Ωστόσο χρειάζονται ισορροπίες και σ αυτό, να μην φτάσουμε στα άκρα γιατί μπορεί να γίνουν τα πράγματα πολύ επικίνδυνα. Να μην χαθεί δηλαδή ο αυθορμητισμός και το φλερτ στον έρωτα. Από την άλλη επειδή ζούμε και στην εποχή των κοινωνικών μέσων δικτύωσης που ο καθένας μπορεί να γράφει ότι θέλει ας μην πέσουμε στην μεγάλη αμαρτία της κατάκρισης ανθρώπων. Να κρίνουμε τις πράξεις και όχι τα άτομα. Αυτό το λαϊκό δικαστήριο χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί δεν είμαστε ούτε δικαστές, ούτε αστυνομικοί για να έχουμε αποδεικτικά στοιχεία. Υπάρχουν φήμες και πληροφορίες αλλά δεν δικάζουμε μ αυτές και μέχρι να καταδικαστεί κάποιος είναι αθώος.

Οι καταγγελίες για σεξουαλικές κακοποιήσεις παιδιών, εκμαυλισμό ανήλικων ξεπέρασαν την φαντασία του καθένα μας. Τι πρέπει να γίνει με το θέμα της παιδεραστίας, της παιδοφιλίας;

Το πως μια κοινωνία συμπεριφέρεται στα παιδιά όλου του κόσμου δείχνει και την ηθική της ακεραιότητα ή την ηθική της πτώση. Για μένα καμία φιλανθρωπική δράση δεν θεραπεύει επί της ουσίας τα παιδιά που έχουν πέσει θύματα πολέμου . Η φιλανθρωπική δράση είναι σαν φάρμακο που θεραπεύει το σύμπτωμα αλλά δεν ξεριζώνει την αιτία του κακού. Αν δεν αλλάξει ο καθένας τον εαυτό του και μετά να αλλάξουμε ως σύνολο ,τα παιδιά μας, το μέλλον θα είναι αβέβαιο. Το πρόβλημα έγκειται ότι βγάλαμε από την ζωή μας την φιλοσοφία. Η φιλοσοφία είναι η μεγαλύτερη επιστήμη. Απαντά σε καίρια ερωτήματα όπως γιατί είμαι εδώ σ αυτήν την ζωή, ποιο είναι το μέγεθος μου, πως θέλω να ζήσω, με ποιες αξίες, ποια είναι η ουσία και το νόημα της ζωής. Οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν τυχαία αναγάγει την φιλοσοφία στην μέγιστη επιστήμη. Σήμερα είναι παραγκωνισμένη αλλά η αξιακή κρίση που υπάρχει πλέον παγκοσμίως έχουν φέρει και πάλι την φιλοσοφία στο προσκήνιο. Και πάλι ότι έχουν βγάλει από τα σχολεία την φιλοσοφία και αυτό έχει αρχίσει να μου βρωμάει. Αφού δεν έχουμε έρθει για να ζήσουμε για πάντα και δεν ξέρουμε και πότε θα πεθάνουμε γιατί ζούμε και αναπνέουμε για τα λεφτά μια καθαρά ανθρώπινη εφεύρεση; Γιατί ο άνθρωπος πεθαίνει αν δεν πιει για επτά μέρες νερό, όχι επειδή δεν έχει λεφτά στην τσέπη του.