Στην εφημερίδα Espresso και την Κωνσταντίνα Γαρνέλη έδωσε συνέντευξη ο Τάκης Σπυριδάκης, ο οποίος αναφέρθηκε και στην εποχή της βιντεοκασέτας.
Γρήγορα αναγνωρίστηκε το ταλέντο σας και η μία δουλειά έφερε την άλλη.
Η «Γλυκιά συμμορία» ήταν μια σημαντική ταινία για μένα, και όχι μόνο γιατί μπήκα στον χώρο, αλλά και για τη σχέση που ανέπτυξα με τον σκηνοθέτη Νίκο Νικολαΐδη, τον οποίο εκτιμούσα από πριν. Είχα διαβάσει το βιβλίο του «Οργισμένος Βαλκάνιος», που με είχε ενθουσιάσει, και είχα δει την ταινία «Τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα». Θεώρησα τότε ότι κάτι πάει να γίνει στον ελληνικό κινηματογράφο. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, όλα τα φιλμ κινούνταν μέσα από μια μεταχουντική λογική. Ο Νικολαΐδης έθεσε στο τραπέζι ότι υπάρχουν κι άλλοι ήρωες στην κοινωνία και ότι μπορείς να πεις διάφορα πράγματα, και ιδεολογικά, με άλλες φόρμες. Ο θάνατός του ήταν μεγάλη απώλεια, γιατί έχασα, καταρχάς, έναν φίλο και, κατά δεύτερον, έναν συνεργάτη. Κάναμε και την «Πρωινή περίπολο» και παραλίγο να συνεργαστούμε και στο «Singapore sling». Εκεί διαφωνήσαμε, γιατί η φιλία δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε σε όλα. Το έφερε βαρέως. Μέχρι τον θάνατό του μείναμε φίλοι και μαζί με τους προαναφερθέντες επίσης έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο σε μένα ως καλλιτέχνη.
Άσχετα με την εμπορική επιτυχία τους, ποιες δουλειές σας ξεχωρίζετε;
Έχω μια ιδιομορφία και μια αντίθεση με τον χώρο. Μπορεί να έχουμε όλοι την αντίληψη ότι αυτό που κάνουμε θα πετύχει κι αυτό δεν συμβαίνει. Εγώ δεν λάκιζα. Όταν η ταινία δεν πήγαινε τόσο καλά όσο είχα πιστέψει, τη στήριζα. Έπαιρνα την ευθύνη της απόφασής μου. Αγαπώ πολύ τη «Γλυκιά συμμορία», την «Πρωινή περίπολο», τη «Λούφα και παραλλαγή» και, όπως και να το κάνουμε, έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στη δική μου ταινία, τον «Κήπο του Θεού», η οποία έγινε με αίμα.
Για την οποία κοντέψατε να πάτε φυλακή για χρέη.
Την έκανα με μεγάλο πάθος κι έθεσα τη ζωή μου σε κίνδυνο. Έγινε από άποψη, με νέους ανθρώπους. Χαίρομαι που πολλοί άρχισαν από αυτή μεγάλη καριέρα, είτε το αναγνωρίζουν είτε όχι. Όλοι βραβεύτηκαν. Είχα την ουτοπία ότι μπορεί να δημιουργηθεί μια ομάδα διαφορετικά σκεπτόμενων πάνω στην υπόθεση ελληνικός κινηματογράφος. Έπεσα έξω, διότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, και καλά έκαναν, σκέφτηκαν μόνο την πάρτη τους. Είναι μια ταινία την οποία χάρηκα που την έκανα και που όλοι οι άλλοι κέρδισαν εκτός από μένα.
Πάντα ήσασταν τόσο αντισυμβατικός; Φαντάζομαι ότι δόθηκαν ευκαιρίες να βγάλετε πολλά χρήματα σε εποχές που δίνονταν αφειδώς.
Είτε έκανα λάθος είτε όχι, έζησα και ζω ακόμα σε ένα σύστημα παίζοντας κλεφτοπόλεμο. Ποτέ δεν είμαι 100% μέσα. Υπήρχε μια εποχή που έπαιζε πολύ η βιντεοκασέτα. Έδιναν πολλά λεφτά. Ήθελα να κάνω μια πιο αξιοπρεπή επιλογή πάνω στη δουλειά μου, παρά να παίζω στις αθλιότητες. Με δικαίωσε ο χρόνος. Από την άλλη, δεν έγιναν πράγματα στον ελληνικό κινηματογράφο, κι ακόμη παραμένει εγκλωβισμένος σε μια παρωχημένη θεματολογία.
Έχει αναγνωριστεί, πιστεύετε, η προσφορά σας στον κινηματογράφο;
Δεν το γνωρίζω, αλλά αυτό που με συγκινεί ιδιαίτερα είναι ότι άνθρωποι του χώρου, που μπορεί και να διαφωνούν μαζί μου, και καλό είναι αυτό, με σέβονται και μου το έχουν δείξει. Αυτό είναι κάτι που δεν το πετυχαίνεις εύκολα, αλλά με μια στάση ζωής. Νομίζω ότι έχω συνέπεια σε ό,τι κάνω. Αυτή τη δουλειά τη λάτρεψα, την αγάπησα, την κάνω μέχρι σήμερα και θα την κάνω όσο με κρατούν τα πόδια μου.