Με αφορμή την παράσταση «Τα Χριστούγεννα του Σκρουτζ» παραχώρησε ο Τάκης Παπαματθαίου συνέντευξη στην εφημερίδα On Time και την δημοσιογράφο Σίσσυ Μενεγάτου. Μεταξύ άλλων, ο δημοφιλής ηθοποιός αναφέρθηκε στον πατέρα του, ο οποίος και τον εγκατέλειψε σε πολύ μικρή ηλικία για να τον πρωτογνωρίσει σε ηλικία 14 ετών.
Πιο συγκεκριμένα, ο Τάκης Παπαματθαίου εξομολογήθηκε πως «ο πατέρας μου, Δημήτρης λεγόταν, είναι άλλη ιστορία. Μια ιστορία που είναι για τον Φώσκολο! Τον πατέρα μου τον γνώρισα όταν ήμουν 14 χρονών. Ο πατέρας μου ήταν από τους πρώτους που στήσανε τον Ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών, αρχιεκφωνητής μαζί με τον Κώστα Σταυρόπουλο, τον γνωστό εκφωνητή του Έπους του ’40. Πολλοί ηθοποιοί τον ήξεραν τον πατέρα μου. Ο Θύμιος Καρακατσάνης, ο Γιάννης Φέρτης, ο Γιάννης Μόρτζος και άλλοι. Οι γονείς μου χώρισαν όταν εγώ ήμουν δεν ήμουν ενός έτους».
Και δεν ήθελε να σε δει; Γιατί;
Ήταν αδιάφορος άνθρωπος ο πατέρας μου. Μου έλειπε. Η μάνα μου ξαναπαντρεύτηκε όταν ήμουν περίπου έξι χρονών και έτσι είχα έναν πατριό ο οποίος μού συμπεριφερόταν καλά. Έβγαινα στη γειτονιά και έλεγα στα παιδιάκια που παίζαμε «κι εγώ έχω μπαμπά». Αλλά προφανώς με πλήγωνε ηαπουσία του. Ο πατριός μου ήταν μορφωμένος, από την Κωνσταντινούπολη, με πιάνο, βιολί, κιθάρα, είχε σπίτι μεγάλο και μια τεράστια βιβλιοθήκη όπου θυμάμαι σκαρφάλωνα και διάλεγα βιβλία για να διαβάσω. Δεν μου άρεσαν καθόλου τα σχολικά βιβλία. Στο σχολείο δεν διάβαζα. Τα έπαιρνα από την παράδοση του μαθήματος. Όμως διάβαζα τα βιβλία που ήθελα εγώ.
Ως παιδί και μεγαλύτερος δεν είχες «πληγή» για τον πατέρα που σε εγκατέλειψε;
Ναι, υπήρχε. Τον πρωτοσυνάντησα όταν ήμουν 14 χρονών. Τότε είχε ξαναπαντρευτεί και με πήρε μια φορά τα Χριστούγεννα και μια το Πάσχα για να φάμε. Μάλλον τον είχε τσιγκλήσει η γυναίκα του να με δει. Ήταν καλός άνθρωπος η γυναίκα του. Ύστερα χάθηκε πάλι… έψαγα εγώ να τον βρω ξανά, γιατί είχα μάθει ότι πάλι χώρισε και τον λυπόμουν. Τότε ήμουν στο θέατρο Τέχνης και τελείωνα την Νομική. Βγήκαμε δυο τρεις φορές για καφέ κι ύστερα «έφαγα πάλι πόρτα». Χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι μας κι είχε βάλει κάποιον να μου πει «τι θες από τον πατέρα σου, ένας δημόσιος υπάλληλος είναι;», σαν να μου έλεγε ότι του τρώω λεφτά! Πάω το βράδυ σε μια ταβέρνα που έτρωγε ο πατέρας μου και του λέω «τι ήταν αυτό το τηλεφώνημα;» και μου απαντάει «εγώ το έδωσα γιατί» – και μου έδειξε τις τσέπες του – «δεν είχα λεφτά». Κι εκεί έπαθα σοκ. Μου κόπηκε η λαλιά. Μου την είπε για δυο τρεις καφέδες που με είχε κεράσει! Και μου είπε, «εντάξει θα τα ξαναπούμε κάποια στιγμή» και θυμάμαι ότι του απάντησα «ναι, στον άλλο κόσμο». Παρ’ όλα αυτά εγώ, όταν μετά από λίγα χρόνια παντρεύτηκα, του έστειλα προσκλητήριο για τον γάμο. Δεν μου απάντησε.
Οπότε, όλο αυτό ήταν πληγή για σένα, να τον αναζητάς και να τον παρακαλάς.
Ήταν παρόλο που εγώ με τον πατριό μου είχα καλή σχέση. Με αγαπούσε αλλά δεν μπορούσε να αντικαταστήσει τη θέση του πατέρα μου. Κακά τα ψέματα, η πρώτη αναγνώριση που θέλει ο άνθρωπος είναι από τους γονείς του. Δεν πα να τον θαυμάζει ο κόσμος, να κάνει επιτυχία, αυτό είναι πληγή. Αυτή η απόρριψη από τον πατέρα μου μού στοίχισε.