Ο Γιώργος Ηλιόπουλος εξομολογήθηκε όσα έζησε δίπλα στον πατέρα του, που είχε τη νόσο του Αλτσχάιμερ, στο Hello! και στον Γιάννη Βίτσα.
Ο πατέρας σου έφυγε από Αλτσχάιμερ. Την ημέρα της κηδείας του, ο παραγωγός σου σου ανακοίνωσε ότι θα ανεβάσει στο θέατρο το έργο που είχες γράψει για έναν άνθρωπο που βίωνε την ασθένεια.
Ο παραγωγός μου, ο δάσκαλός μου, Κώστας Καζάκος, που είναι άνθρωπος ζωής για εμένα, μου τηλεφώνησε στην κηδεία του πατέρα μου και μου είπε ότι θέλει να κάνουμε αυτό το έργο. Το εξέλαβα ως σημάδι. Όταν τελείωσα την σχολή μου, ήταν όνειρό μου να παίξω μαζί του, πόσο μάλλον σε δικό μου έργο. Το «Μαύρο Κουτί» παιζόταν για δύο χρόνια και ο Καζάκος πήρε βραβείο ερμηνείας. Είχα γράψει το έργο έξι χρόνια πριν ο πατέρας μου εκδηλώσει την ασθένεια. Δεν ήξερα καν τι είναι το Αλτσχάιμερ και βρέθηκα στην δεινή θέση να βιώνω αυτόν τον εφιάλτη. Ήταν σαν προφητικό γιατί ο πατέρας μου έφυγε πολύ γρήγορα, είχε την καλπάζουσα μορφή της νόσου. Μου μπήκε η ιδέα ότι το προκάλεσα γράφοντας το έργο- ήταν παράξενο αυτό που έζησα. Ευτυχώς, όμως, ήταν μια σπουδαία παράσταση. Έχουν περάσει δέκα χρόνια και ακόμη μου μιλούν για αυτήν.
Είναι δύσκολο να μην σε αναγνωρίζει και να μη σε θυμάται ο άνθρωπός σου;
Ένας από τους λόγους που φοβάμαι να κάνω παιδί είναι αυτός. Ήταν σοκαριστική η εμπειρία με τον πατέρα μου. Από ένα σημείο και μετά, δεν ήταν γεννήτοράς μου αλλά ένα άδειο σώμα. Μέχρι και το πρόσωπό του είχε αλλάξει. Εκεί κατάλαβα ότι δεν είμαστε αυτό που νομίζουμε αλλά η συνείδησή μας. Όταν φύγει η συνείδηση, αλλάζει και το πρόσωπο. Δεν έχω αντιμετωπίσει ακόμη το χαμό του πατέρα μου. Τον έχω βάλει σε ένα κουτάκι μέσα μου και κάποια στιγμή ελπίζω να βρω τη δύναμη να βρεθώ απέναντι και να τον αποχαιρετήσω.