H Νανά Καραγιάννη δίνει την πρώτη συνέντευξη της ύστερα από 20 μέρες στην εντατική στο περιοδικό Down Town και στην Φανή Πλατσατούρα και μιλά για όλα χωρίς περιστροφές.
Mας τρόμαξες όλους πολύ με την τελευταία περιπέτεια με την υγεία σου. «Δεν ήθελα να σας ανησυχήσω, ρε παιδιά. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα και ξαφνικά. Έμεινα είκοσι ολόκληρες μέρες στην Εντατική με νεφροπάθεια. Ακόμα δεν νιώθω έτοιμη να μιλήσω δημόσια για όλο αυτό. Ο μόνος λόγος που το κάνω είναι για να σταματήσουν να με ζαλίζουν στα τηλέφωνα από διάφορες εκπομπές. Κάθε φορά που μιλώ για ό,τι πέρασα νιώθω να το ζω ξανά. Ήταν κάτι τρομακτικό, έφτασα στον θάνατο.»
Είσαι φοβισμένη; «Δεν είμαι απλώς φοβισμένη, είμαι σοκαρισμένη. Στο παρελθόν με είχαν πεθάνει αρκετές φορές. Τώρα όλο αυτό κόντεψε να γίνει πραγματικότητα. Χωρίς τη βοήθεια της μάνας μου – δεν ξέρω που βρήκε το κουράγιο αυτή η γυναίκα και ήρθε από την Κέρκυρα να δει το παιδί της σε κώμα – και των φιλενάδων μου δεν θα τα είχα καταφέρει. Άγρια, βαθιά σοκαριστική εμπειρία η Εντατική. Μόνο όσοι έχουν περάσει κάτι αντίστοιχο θα με καταλάβουν.
Τι ακριβώς συνέβη
Τι συνέβη ακριβώς; «Τα τελευταία δύο χρόνια τα πήγαινα γενικά πολύ καλύτερα με τη νευρική ανορεξία. Έπαιρνα συνέχεια κιλά, έτρωγα κανονικά, ένιωθα καλά στην υγεία μου. Ενώ λοιπόν είχαν φτιάξει τα πράγματα, έκατσε η γκαντεμιά και έπαθα νεφρική ανεπάρκεια επειδή ο οργανισμός μου ήταν επιβαρυμένος και εξουθενωμένος από τη νευρική ανορεξία.
Είχες κάποια συμπτώματα; «Ένιωθα πιο κουρασμένη απ’ ότι συνήθως, αλλά νόμιζα ότι ήταν εξαιτίας του καύσωνα. Είχα έντονους πόνους στους μυς και έλεγα «θα πιάστηκα από το κομπιούτερ». Δίψαγα τρομερά και σκεφτόμουν «μάλλον έχω σάκχαρο». Έκανα τακτικά εξετάσεις αίματος. Που να φανταστώ όμως ότι κουράστηκαν τα νεφρά μου… Κατέληξα στα καλά καθούμενα στην Εντατική.
Η Εντατική
Θυμάσαι πως ένιωσες όταν άνοιξες τα μάτια σου στην Εντατική; «Δεν μπορείς να φανταστείς πως ήμουν. Οροί στον λαιμό και στα χέρια, καθετήρες κ.α. Όταν ξύπνησα από το κώμα – για πολλές ημέρες – δεν με άφηναν να κοιταχτώ στον καθρέφτη. Ήμουν φρικιό, ήταν δύσκολη η επικοινωνία με τους γύρω μου, είχα τρελούς πόνους και δεν μπορούσα να σηκωθώ από το κρεββάτι. Με τάιζαν και με έκαναν μπάνιο οι δικοί μου, ήμουν εντελώς ανήμπορη. Θυμάμαι όταν άνοιξα πρώτη φορά τα μάτια μου είδα απέναντι μου τη μητέρα και τον αδελφό μου και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. ήμουν σίγουρη ότι θα πεθάνω.
Ακόμα και όταν ξύπνησες το πίστευες αυτό; «Ναι. Γύρισα και είπα στον εαυτό μου: «Αποκλείεται να τη βγάλεις καθαρή». Όλη την ώρα κοίταζα τον κόσμο γύρω μου και έκλαιγα. Αισθανόμουν φρικτά και απαίσια. Θα σου πω μόνο ένα πράγμα. Όλες οι προηγούμενες νοσηλείες μου στα νοσοκομεία ήταν «πικνικ» μπροστά στην Εντατική. Πήγαινα κάθε φορά στο νοσοκομείο και σκεφτόμουν: «Μου έβαλαν ορό, μου έκαναν και μια ενυδάτωση, τέλεια.» Αυτή τη φορά όμως τρομοκρατήθηκα. Πήγα και ήρθα, πως το λένε αλλιώς.
Δεν είχες σκεφτεί ποτέ πριν ότι η νευρική ανορεξία μπορεί να σε οδηγήσει στον θάνατο; «Όχι ποτέ δεν πίστεψα ότι υπάρχει περίπτωση να πεθάνω από τη νευρική ανορεξία. Το ίδιο αναίσθητη έμπαινα, το ίδιο αναίσθητη έβγαινα από τα νοσοκομεία. Μπορεί να μου έλεγαν οι γιατροί «πεθαίνεις» και εγώ να έκανα χαβαλέ.