Η Νίκη Παλληκαράκη μίλησε στο περιοδικό Λοιπόν για την απώλεια του μπαμπά της και το πρόβλημα υγείας της μητέρας της. Η εξομολόγησή της στην Μαρία Σοφιανού συγκλονίζει…
Πρόσφατα χάσατε τον μπαμπά σας… Πώς διαχειρίζεστε αυτή την απώλεια;
Πιστεύω πως όσο πλήρης ημερών κι αν φεύγει ο γονιός σου, πάντα πονάει η ορφάνια. Προσπαθώντας όμως να το εκλογικεύσω, καταλήγω πως είμαστε τυχεροί όταν ακολουθείται η νομοτέλεια, εμείς να αποχαιρετάμε τους γονείς μας κι όχι να συμβαίνει το αντίθετο.
H μανούλα σας, που έχει άνοια, κατάλαβε το φευγιό του; Τον αναζητάει;
Χωρίς να της έχω πει τίποτα, για κάποιο λόγο τον αναζητάει και τον θυμάται συνεχώς από τότε που «έφυγε». Είναι αυτά τα μυστήρια της ανθρώπινης ψυχής, που δεν ερμηνεύονται εύκολα.
Πόσο σκληρό είναι να μην σε αναγνωρίζει η ίδια σου η μάνα; Ένας μικρός, αργός θάνατος;
Είναι εξαιρετικά επώδυνο συναισθηματικά. Σαν να κόβεται βίαια κάτι πολύ βαθύ μέσα σου, η συνέχειά σου ως άνθρωπος, η ρίζα σου…
Της μιλάτε; Της λέτε ιστορίες από το παρελθόν σας; Κάπου μέσα της, κάτι έχει μείνει ζωντανό στην ψυχή της;
Ναι βέβαια, είναι τρομερό πώς χάνεται η μνήμη του ανθρώπου, η αίσθηση της πραγματικότητας και του χρόνου. Πόσο εντονότερη γίνεται η πρότερη μνήμη. Η μητέρα μου θυμάται πολύ ζωντανά την παιδική της ηλικία και μου αφηγείται -σαν να τις ζει εκείνη τη στιγμή- ιστορίες για ανθρώπους και συγγενείς που δεν πρόλαβα, δεν γνώρισα ποτέ. Ενώ η πρόσφατη μνήμη της, ακόμη κι αν υπάρξει μια έκλαμψη, χάνεται πάλι μέσα σε λίγα λεπτά.