Τέσσερις μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα της, Μίκη Θεοδωράκη, η Μαργαρίτα Θεοδωράκη άνοιξε την καρδιά της στην εφημερίδα Espresso και τον Νίκο Νικόλιζα.
«Οι τρεις τελευταίοι μήνες ζωής του μπαμπά ήταν ένα δράμα. Είχε αρρωστήσει πολύ βαριά. Ήταν ένα βασανιστήριο για εκείνον. Ήθελε να πεθάνει και εμείς προσπαθούσαμε να τον κρατήσουμε στη ζωή. Ο άνθρωπος σάπιζε πάνω σε ένα κρεβάτι. Στις παλιές εποχές οι άνθρωποι σε τέτοιες καταστάσεις θα είχαν πεθάνει από καιρό.
Σήμερα τους κρατάμε με μηχανική υποστήριξη. Ίσως το πιο θλιβερό σε όλο αυτό είναι ότι είχε πλήρη διαύγεια. Υπέφερε πραγματικά. Τρεις με τέσσερις φορές τη μέρα ερχόταν η νοσοκόμα στο σπίτι για να κάνει απορρόφηση από τα φλέματα στα πνευμόνια. Ήταν τραγική εμπειρία ζωής που θέλω να ξεχάσω για πάντα», είπε αρχικά η Μαργαρίτα Θεοδωράκη.
Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη είπε στη συνέχεια: «Νιώθω ήρεμα μετά τον χαμό του γιατί ως οικογένεια κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για εκείνον! Δεν υπάρχει θλίψη. Υπάρχει μία γλύκα για εκείνον και μία ωραία ανάμνηση. Νιώθω γεμάτη γιατί μια ζωή ως οικογένεια “πατούσαμε” και δουλεύαμε πάνω στο έργο του πατέρα μου. Δεν έχουμε σταματήσει να τον έχουμε μέσα μας, μέσα από τα τραγούδια του, τις φωτογραφίες και τις παρτιτούρες του. Είναι συνέχεια κοντά μας, δεν έχει φύγει καθόλου».
«Βέβαια, ήταν πολλά χρόνια άρρωστος και το πιο λυπηρό για μένα είναι ότι τις περισσότερες φορές καθόμουν μπροστά σε έναν ακίνητο άνθρωπο. Δεν ήταν εκείνος ο Μίκης, ο δυνατός, που σάρωνε τα πάντα στο πέρασμά του. Ήταν ένας πολύ δυστυχισμένος άνθρωπος λόγω της ακινησίας του. Στενοχωριόταν όλο και περισσότερο κάθε μέρα. Από την άλλη, στο ίδιο σπίτι είναι και η μαμά μου, πάλι σε ακινησία. Έχει έναν βαθμό άνοιας, αλλά εκείνη είναι μέσα στην τρελή χαρά», πρόσθεσε επίσης η Μαργαρίτα Θεοδωράκη.