Στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού έδωσε συνέντευξη η Ελένη Κρίτα, η οποία αναφέρθηκε και στις απώλειες που την σημάδεψαν.
Υπάρχουν στιγμές από το παρελθόν που δεν θέλετε να θυμάστε, αλλά και κάποιες που αγαπάτε να θυμάστε;
Υπάρχουν στιγμές που αγαπώ, αναπολώ και ανατρέχω… Όπως τον πρώτο καιρό, όταν είσαι ερωτευμένος και νομίζεις ότι είσαι αθάνατος, διάφορες σκηνές που ήταν μικρός ο γιος μου, τις θυμάμαι και γελάω, αυτή είναι η προίκα μου. Έχω βιώσει απώλειες που είναι πολύ σκληρές, που με έκαναν πιο δυνατή στη διαδρομή, αλλά που δε θα ήθελα να ξαναβιώσω τέτοια οδύνη μετά από θανάτους.
Ποια στιγμή σας γονάτισε;
Όταν “έχασα” τον Μίμη Χρυσομάλλη και πριν από αυτό, όταν “έχασα” τον πατέρα του γιου μου, αυτές οι στιγμές ήταν πολύ δύσκολες. Παρόλο που είχαμε χωρίσει, ένιωθα ότι ήταν ένας πολύ δικός μου άνθρωπος, καταλάβαινα, ένιωθα τον πόνο που θα βιώσει το παιδί μου και ήταν οδυνηρή εποχή αυτή, ήθελαν πολλή αντοχή για να ξεπεραστούν όλα αυτά.
Τόσα χρόνια μετά, έχοντας πάρει τις αποστάσεις σας από τον πόνο, δυσκολεύεστε να μιλάτε για τις απώλειές σας;
Όχι, γιατί πια δεν νιώθω ότι οι άνθρωποι που έχουν φύγει από τη ζωή μου, έχουν χαθεί. Τους νιώθω γύρω μου, δίπλα μου, πολλές φορές νιώθω τι θα μου έλεγε κάποιος από αυτούς, με έχουν σημαδέψει, έχω ζήσει καιρό μαζί τους, τους έχω αγαπήσει. Η ανάμνηση γίνεται πιο γλυκιά και δεν με στεναχωρεί να μιλάω γι’ αυτούς. Ο Μίμης ήταν κάτι ξεχωριστό, ήταν μια καλλιτεχνική ιδιοφυΐα, είχε τις εκρήξεις του, αλλά ήταν ευγενής, με την έννοια, ότι ήταν μακριά από μικρότητες της δουλειάς μας, πικρίες, ανταγωνισμούς, ήταν πρίγκιπας στον κόσμο του, δεν ήθελε ν’ ασχοληθεί με τέτοια πράγματα που απασχολούν πολλές φορές τους ηθοποιούς, ήταν παραπάνω από αυτά.
Τι σας έχει λείψει από εκείνον;
Το χιούμορ του, ήταν το πρώτο πράγμα που με τράβηξε σ’ εκείνον, όπως και η τρυφερότητά του. Περνούσαμε πολύ ωραία μαζί, γελούσαμε πάρα πολύ.
Στην ευαίσθητη ηλικία των 10 ετών “χάσατε” τον μπαμπά σας… Πώς καταφέρατε να το διαχειριστείτε, καταλάβατε ως παιδί, τότε, το μέγεθος της απώλειας;
Καταλαβαίνει ένα παιδί στην ηλικία αυτή, κι είναι ένα πλήγμα όταν συμβεί. Τα παιδιά έχουν φοβερές ικανότητες επούλωσης, ζούνε πολύ τη στιγμή, αλλά θα βρουν χρόνο να ξεχαστούν, να παίξουν, ενώ υπάρχει μέσα τους η πληγή, αλλά μπορεί να το επουλώσει πιο εύκολα το 10χρονο, από έναν μεγαλύτερο, έχει ικανότητες να το διαχειριστεί αυτό με τον χρόνο. Βέβαια, υπάρχει πάντα μια απουσία στη ζωή. Αυτό με σημάδεψε, “χάνοντας” τον πατέρα μου μικρή, στο μεγάλωμά μου, πάντα με γοήτευαν οι μεγαλύτεροι άντρες, ένιωθα πιο ασφαλής, με τραβούσαν περισσότερο.