Δύο μήνες συμπληρώθηκαν από τη μέρα που ο Κώστας Βουτσάς “έφυγε” από τη ζωή σκορπίζοντας θλίψη όχι μόνο στον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά σε ολόκληρη την Ελλάδα. Η Αλίκη Κατσαβού έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό Down Town Κύπρου και τον Γιώργο Πράσινο, όπου μίλησε και για την τελευταία της επαφή μαζί του μέσα στο νοσοκομείο.
Να σε ρωτήσω το πιο απλό καταρχήν: Πως είσαι αυτό τον καιρό;
Αυτό το τρίμηνο έφερε τεράστιες αλλαγές στη ζωή μου. Χάσαμε τον Κώστα -αυτή την τεράστια απώλεια στη ζωή μου- και τώρα έχουμε να αντιμετωπίσουμε αυτό το σημαντικό και βαρύ γεγονός της πανδημίας, όπου ταυτόχρονα με όλο τον πλανήτη είμαστε αναγκασμένοι να μένουμε σπίτι για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, αλλά και τους διπλανούς μας. Όλα αυτά έχουν φέρει μια τεράστια αλλαγή για μένα. Είναι το πένθος της απώλειας, και από την άλλη υπάρχει και ένα παιδί 3 1/2 ετών που δεν μπορεί να καταλάβει τον παραλογισμό της ζωής, το πώς αλλάζουν τόσο γρήγορα όλα. Είναι ένα παιδί που πιέζεται και δεν έχει τα εργαλεία να το συνειδητοποιήσει αυτό, όπως θα έκανε ένας μεγάλος…
Πώς το αντιμετωπίζεις όλο αυτό;
Είναι μια μεγάλη δυσκολία. Είμαι από τη φύση μου αισιόδοξη, και ο Κώστας με «πότισε» με τη φιλοσοφία του νικητή, οπότε σίγουρα θα τα καταφέρουμε και ήδη έχω βρει μια δημιουργική διέξοδο: διαβάζω παραμύθια -μέσα από τα προφίλ μου στα social media- σε συνεργασία με τη γαλακτοβιομηχανία «Όλυμπος». Αυτή η συνεργασία είχε ξεκινήσει πριν από τον θάνατο του Κώστα, με παραστάσεις που έδινα σε σχολεία. Τώρα που τα σχολεία είναι κλειστά, βρήκαμε την ενέργεια με τα παραμύθια, όπου -από ό,τι μου λένε- το απολαμβάνουν πολύ, μικροί και μεγάλοι. Η τέχνη είναι παρηγοριά, το θέατρο είναι το μεγαλύτερό μου καταφύγιο.
Ας γυρίσουμε στον περασμένο Φεβρουάριο: πηγαίνοντας προς το νοσοκομείο τι αίσθηση είχες;
Θα σου πω. Μπαίνοντας στο ασθενοφόρο, είχα αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης, εξού και το κάλεσα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, κανείς δεν σκέφτεται το χειρότερο, αλλά το βλέπει ως μια δυσκολία που θα ξεπεραστεί. Όπως και την προηγούμενη φορά που ο Κωστής είχε νοσηλευτεί και το ξεπέρασε, έτσι κι αυτή τη φορά, παρέμενα ψύχραιμη και πίστευα πως θα το ξεπεράσει. Πίστευα πως θα βγει νικητής, παρά τις προειδοποιήσεις των γιατρών για τη δυσκολία της κατάστασης…
Ο ίδιος ο Κώστας ήταν ψύχραιμος;
Ο Κώστας μπήκε πολύ σύντομα σε καταστολή. Μια ευκαιρία για μια επαφή μαζί του είχα το Σάββατο πριν τον θάνατό του. Οι γιατροί τον ξύπνησαν με τραχειοτομή και μπόρεσα να διαβάσω τα χείλη του – πάντα ήταν το παιχνίδι μας αυτό. Μου είπε: «Θέλω να βγω γρήγορα έξω!». Επίσης, μου αφιέρωσε ένα τραγούδι, μου έλεγε «άκου, άκου» και μου έδειχνε ένα ραδιοφωνάκι σε μια γωνία. Από την ταραχή μου δεν κατάλαβα ποιο τραγούδι ήταν για να το θυμάμαι. Αυτά ήταν τα τελευταία του λόγια.
Πότε συνειδητοποίησες πως έρχεται το τέλος;
Προσωπικά, μέχρι την τελευταία στιγμή, πίστευα στο θαύμα. Ήξερα τη δυσκολία, αλλά πίστευα. Βέβαια, το θαύμα δεν ήρθε.Ο Κώστας ήταν ένας άνθρωπος της ζωής και της χαράς.
Σε είχε προετοιμάσει καθόλου για την «αναχώρησή» του;
Όχι, όχι. Θεωρούσε τον θάνατο σαν κάτι πολύ φυσιολογικό, αλλά τον έδιωχνε σαν κάτι πολύ μακρινό. Δεν τον αφορούσε καθόλου. Πίστευε πως θα έφευγε, όταν θα έφευγε. Τον ενδιέφερε μόνο η ζωή και το τώρα, με την έννοια της αγάπης για τη ζωή. Αυτό είναι κάτι που θαύμαζα στον Κωστή και προσπαθώ να σκέφτομαι και εγώ έτσι.
Προσωπικά, μέσα σε αυτή την τρικυμία, ποια σκέψη σε ηρεμεί;
Με ηρεμεί η σκέψη πως ο Κώστας ήταν ευτυχισμένος μαζί μας. Νιώθω πως τα τελευταία του χρόνια, ήταν καλά. Ήταν κάτι που το ένιωθε ο ίδιος και το έβλεπα κι εγώ. Στεναχωριέμαι για τον άνθρωπό μου που έφυγε, θα ήθελα να είναι εδώ. Αλλά, τουλάχιστον, η σκέψη πως έφυγε ευχαριστημένος, ευτυχισμένος, χορτάτος, ε, αυτό είναι μια παρηγοριά!