Μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης παραχώρησε ο γνωστός ηθοποιός στο Λοιπόν και τη δημοσιογράφο Ρενέ Σαραντινού αποκαλύπτοντας μια άγνωστη προσωπική του ιστορία. Ο λόγος για τον Φώτης Σπύρος.
Ποιος άνθρωπος σου έλειψε περισσότερο την περίοδο της καραντίνας;
Στην καραντίνα, επειδή η μητέρα μου είναι υψηλότατου κινδύνου καρκινοπαθής κι έχει ένα πνεύμονα, την πήρα και πήγαμε στο χωριό μου, στον Καταρράκτη της Άρτας, εκεί καθίσαμε 40 μέρες. Ήταν μονόδρομος για μένα, γιατί ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε να κινδυνεύει η μητέρα μου. Ήθελα κι εγώ να το κάνω, γιατί εκεί είναι το θεραπευτήριό μου, το μέρος που ησυχάζω. Μου έλειψαν πολύ οι άνθρωποι, αλλά και τώρα, που θα λείψω στην περιοδεία, θα μου λείψουν. Έχω συνηθίσει να είμαι κοντά από…μακριά, με τους ανθρώπους.
Το πλείστον των ημερών της καραντίνας φρόντιζες τη μητέρα σου;
Ναι, ουσιαστικά, είχα ασφαλίσει τη μητέρα μου κι εμένα, να μην κινδυνεύουμε.
Μίλησέ μου για τη σχέση σας στο μεγάλωμά σας.
Έχει περάσει πολλά αυτή η γυναίκα, γιατί είμαι ένας δύσκολος άνθρωπος, που κι εγώ έχω περάσει πολλά. Εκείνη ήταν πάντα δίπλα μου, αυστηρή πολύ, ενώ κάποια στιγμή που χρειάστηκε για να μου κάνει καλό, δεν δίστασε ακόμα και να σταματήσει να μου μιλάει.
Πόσο χρονικό διάστημα δεν σου μιλούσε η μητέρα σου;
Περίπου ενάμιση χρόνο η μητέρα μου δεν μου μιλούσε, δεν μου σήκωνε το τηλέφωνο, τίποτα… Αυτό έγινε γιατί έπρεπε να καταλάβω κάποια πράγματα και να γίνω καλά.
Τι της είχες κάνει που την έφερε στη θέση της «αναγκαστικής» απομάκρυνσης;
Δεν είχα κάνει σ’ εκείνη, είχα κάνει σε μένα και, για να πάρω την απόφαση ότι μου είχα κάνει κακό, έπρεπε ν’ αντιδράσει έτσι. Ξέρω ότι πονούσε πάρα πολύ κι όταν της τηλεφωνούσα ήταν πάνω από το τηλέφωνο, το έβλεπε που χτυπούσε, αλλά δεν το σήκωνε κι έκλαιγε… Όλο αυτό που μου έκανε με ωφέλησε, κάτι το οποίο έκανε και η αδελφή μου. Οι δύο τους είχαν πολύ αυστηρή στάση απέναντί μου, αλλά με αυτόν τον τρόπο με ωφέλησαν.
Αυτό συνέβη το ίδιο χρονικό διάστημα και με τις δύο;
Ναι, με την αδελφή μου κράτησε περισσότερο χρονικό διάστημα.
Πότε αποφάσισαν ν’ αναστείλουν τη στάση τους απέναντί σου; Ποιος έκανε το πρώτο…βήμα στην προσέγγιση;
Ούτε εγώ ούτε εκείνες. Όταν αποφάσισα να γίνω καλά, κι έγινα καλά, τους ζήτησα δεύτερη ευκαιρία, κι αφού είδαν ότι αξίζω δεύτερη ευκαιρία κι ότι έχω κάνει προσπάθεια ν’ αλλάξω και να είμαι καλά, για μένα κυρίως κι όχι για εκείνες, τότε ξαναέφτιαξε η σχέση μας σταδιακά, με βαθμίδες, κι έτσι αποκαταστάθηκε. Τώρα είμαστε σ’ ένα πολύ όμορφο σημείο.