Στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού έδωσε συνέντευξη ο Γιάννης Καπετάνιος, ο οποίος μίλησε και για την απώλεια του αδερφού του, τονίζοντας πως δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία του καθώς βρισκόταν στην Κρήτη για παραστάσεις.
«Εμένα ψυχολογική υποστήριξη είναι η προσευχή μου. Κάθε βράδυ, κλείνομαι, απομονώνομαι στο δωμάτιό μου και προσεύχομαι, διαβάζω τους Χαιρετισμούς της Παναγίας και διάφορες άλλες προσευχές. Έρχεται και ο Ζιζού μαζί μου, το σκυλάκι της συντρόφου μου. Κάθεται κι εκείνος δίπλα μου, με περιμένει και προσεύχεται κι αυτός. Πριν από λίγες μέρες ο σκύλος είδε κάτι που εγώ δεν μπόρεσα να το δω», είπε αρχικά ο Γιάννης Καπετάνιος.
Τι ήταν αυτό;
Όλες αυτές τις μέρες που κάνουμε προσευχές κάποια στιγμή σηκώθηκε, κοίταξε στη γωνία που έχουμε το εικονοστάσιο, είχε τεντώσει το κορμί και τ’ αφτιά του, κοιτούσε τη γωνία ψηλά αρκετή ώρα… Γρύλισε δύο φορές, που σημαίνει ότι είδε κάτι που εγώ δεν μπορούσα, αλλά ήταν κάτι καλό, γιατί αν ήταν κακό, θα γάβγιζε. Δεν ξέρω τι είδε… εδώ περνάνε ψυχές δίπλα μας. Εγώ πιστεύω πολύ σ’ αυτά.
Έχεις αισθανθεί να περνάει ψυχή από δίπλα σου;
Βέβαια, πώς δεν το έχω νιώσει, όταν πέθανε ο αδελφός μου, τον περασμένο Οκτώβριο. Ήρθε και μου έκανε επίσκεψη, οι ψυχές περνάνε από παντού, το νιώθεις… Εγώ ένιωσα ότι ήταν εδώ ο αδελφός μου ο Θανάσης, ήρθε… αυτό ένιωσα. Μ’ εκείνον είχα ζήσει όλη μου τη ζωή, είχα πάει παντού μαζί του, στα καράβια, στην Αμερική. Ζούσαμε οι δυο μας, 12 χρόνια μαζί, στην Καλλιθέα.
Επαναπροσδιόρισες τη ζωή σου, μετά τη σημαντική απώλεια που βιώνεις;
Όποιος «φεύγει» δεν έρχεται πίσω, αλλά όταν έχεις ζήσει μ’ έναν άνθρωπο τόσα πράγματα, σου έχει δώσει τόσα, η απώλεια δεν ξεπερνιέται ποτέ. Ακόμα, δεν έχω συνειδητοποιήσει ότι «έφυγε» ο Θανάσης, γιατί τα τελευταία 3 χρόνια ήταν στη Χίο… Δεν το έχω πιστέψει, γιατί ούτε στην κηδεία του πήγα, μόνο στο μνημόσυνο, έτσι, νομίζω ότι ακόμα ζει.
Γιατί δεν πήγες στην κηδεία του αδελφού σου;
Δεν πήγα στην κηδεία του αδελφού μου, γιατί παίζαμε στην Κρήτη, είχαμε περιοδεία με την παράσταση. Δεν μπορούσα να πάω…