«Στο σχολείο ήμουν …φάντασμα, δεν με θυμόταν κανένας»
«Είχα πολλά σπυράκια, μακριά μαλλιά, δεν πρόσεχα τον εαυτό μου, είχα κοιλίτσα...»
Ο Γιάννης Χατζηγεωργίου εξομολογήθηκε σε συνέντευξη του στο περιοδικό Λοιπόν και στην Ρενέ Σαραντινού για το bullying που είχε δεχθεί σε μικρότερη ηλικία.
«Είναι αλήθεια ότι ο τρόπος που λειτουργούμε οι δυσλεκτικοί είναι ιδιαίτερος. Από μικρό παιδί είχα τεράστια φαντασία, ήταν ένα μέσο διαφυγής από την καθημερινότητα και τα προβλήματα μου. Όταν ήμουν παιδί είχα «φάει» μπούλινγκ.»
Για ποιο λόγο;
«Γιατί δεν ήμουν όμορφος όταν ήμουν παιδάκι, ιδιαίτερα στο δημοτικό – γυμνάσιο. Είχα πολλά σπυράκια, μακριά μαλλιά, δεν πρόσεχα τον εαυτό μου, είχα κοιλίτσα… Δεν άρεσα στα κοριτσάκια.»
Τώρα που αρέσεις πως το αντιμετωπίζεις;
«Τώρα έχω καταλάβει τι αρέσει και τι δεν αρέσει και ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Τότε δεν μου έδιναν καθόλου σημασία τα κορίτσια. Ήμουν… φάντασμα, δεν με θυμόταν κανένας από το σχολείο, ποτέ, δεν μιλούσα πολύ, στη γωνίτσα μου, έγραφα τα μαθήματα μου, διάβαζα, τέλος. Λόγω του πατέρα μου, έκανα παρέα με έξυπνους ανθρώπους, ικανούς στη δουλειά τους – αρχαιολόγοι, μουσικοί -, μάθαινα κι έπαιρνα πληροφορίες που αν τις έλεγα σ’ έναν καθηγητή ή σ’ ένα μαθητή, θα με θεωρούσε εξωγήινο. Οπότε, όταν τα έλεγα σε κάποιον από το σχολείο αυτά, πάλι μου γινόταν μπούλινγκ του τύπου: «Τι λέει πάλι ο Γιαννάκης;» και γελάγανε.»
