Στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη έδωσε συνέντευξη η Εβελίνα Σκίτσκο, την οποία όλοι γνωρίσαμε μέσα από τη συμμετοχή της στο GNTM. Η Εβελίνα μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, όπου σε ηλικία πέντε ετών έφυγε με τη μητέρα της από την Μολδαβία και εγκαταστάθηκαν στην Κύπρο.
Γεννήθηκες στη Μολδαβία, έτσι;
Ναι, γεννήθηκα εκεί και όταν ήμουν πέντε ετών, με πήρε η μητέρα μου και ήρθαμε μόνιμα πια στην Κύπρο. Εδώ πήγα σχολείο.
Ο πατέρας σου ήταν απών;
Με τον βιολογικό μου πατέρα δεν έχουμε καμία επαφή. Χώρισε με τη μητέρα μου, όταν ήμουν ενός έτους. Δεν τον έχω δει ποτέ, δεν τον θυμάμαι. Εμένα με μεγάλωσε ο πατριός μου. Εκείνον έλεγα «μπαμπά».
Όσο περνούσαν τα χρόνια, δεν είχες την επιθυμία να γνωρίσεις τον βιολογικό σου πατέρα;
Όχι. Και επειδή «πατέρα» έλεγα τον πατριό μου, δεν μου έλειψε η πατρική φιγούρα. Θέλω να πω ότι στεναχωριέσαι για κάτι που το είχες και σου λείπει. Εγώ, όμως, δεν γνώρισα ποτέ τον πατέρα μου, οπότε δεν γινόταν να μου λείψει. Η μητέρα μου ήταν και πατέρας μαζί, ήταν και ο πατριός μου που με αγαπούσε πολύ, οι παππούδες μου, όλοι. Δεν στερήθηκα την αγάπη! Οπότε, δεν με ενδιέφερε να βρω τον πατέρα μου – όχι από μίσος, αλλά δεν είχα ποτέ κάποιο συναίσθημα για εκείνον.
Έχεις σκεφτεί ποτέ τι θα έλεγες στον πατέρα σου, αν τον συναντούσες κάποια στιγμή;
Όχι, ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό. Σκέψου ότι, ως παιδί, ποτέ δεν ρώτησα τη μητέρα μου κάτι σχετικό για εκείνον. Μάλιστα εκείνη μου είπε πριν από τρία χρόνια, στα 17 μου, το όνομα του πατέρα μου. Μόνη της, χωρίς να τη ρωτήσω εγώ. Δεν υπήρχε στη ζωή μου, οπότε δεν είχα κι εγώ κάποια απορία. Η μάνα μου ήταν πάντα βράχος δίπλα μου.
Τι αναμνήσεις έχεις από την Κύπρο;
Α, πολύ όμορφες! Βασικά άλλαζα συχνά σχολείο, επειδή μετακομίζαμε. Μέναμε στον Αρχάγγελο, αρχικά. Ήμασταν στο ενοίκιο, μέχρι να πάρουμε δικό μας σπίτι. Ήμουν, θυμάμαι, ήσυχο παιδί, στην αρχή δυσκολεύτηκα λίγο με τη γλώσσα και δέχτηκα bullying στο σχολείο, αλλά εντάξει. Την έμαθα σχετικά σύντομα κι έτσι δεν είχα πρόβλημα με τους συμμαθητές μου.
Ήσουν η «ωραία» της τάξης, να υποθέσω;
Το αντίθετο! Ήμουν «αόρατη» για τα αγόρια. Καταρχάς, ήμουν πιο ψηλή από όλα τα αγόρια του σχολείου. Ψηλή, αδύνατη, εμφανισιακά φαινόμουν ότι ήμουν από άλλη χώρα, αλλά δεν επηρεάστηκα πολύ. Το αντιμετώπιζα με χιούμορ και μετά έκανα φιλίες. Ήμουν καλή μαθήτρια, επιμελής. Το αγαπούσα το σχολείο μου.