Με αφορμή το νέο κύκλο του My Style Rocks, ο Στέλιος Κουδουνάρης παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Hello και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα. Μέσα σε όλα, ο γνωστός σχεδιαστής και κριτής του ριάλιτι μόδας αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια, το bullying που δέχθηκε από τους συμμαθητές του στο σχολείο και την διαχείριση του.
Έχεις πει – και μου έκανε εντύπωση – ότι στα εφηβικά σου χρόνια βίωσες εκφοβισμό λόγω του επιθέτου σου. Καμιά φορά τα παιδιά μπορεί να γίνουν πολύ σκληρά, αλλά είναι παιδιά. Για τους καθηγητές, όμως, δεν ισχύει το ίδιο. Θεωρείς ότι αυτές οι συμπεριφορές σε στιγμάτισαν;
Όχι, δεν με στιγμάτισαν διότι ο πατέρας μου, όταν με είδε να κλαίω επειδή είχε γίνει μια σχετική συζήτηση στο σχολείο, επενέβη χτυπώντας μου ένα καμπανάκι. Μου είπε ότι το επίθετο μας είναι ιδιαίτερο και πολύ ξεχωριστό και δεν μπορεί κανείς να με μπερδέψει με κάποιον άλλο. Οπότε, μπήκε τελεία στο θέμα «επίθετο». Έγινα αμέσως υπερήφανος για αυτό και το αποδέχθηκα πλήρως. Όταν ξεκίνησα τη δική μου συλλογή, το 2008, πολλοί με συμβούλεψαν να μη χρησιμοποιήσω το επίθετο μου πάνω στα ρούχα γιατί δεν είναι εύηχο και αναρωτήθηκαν τι καριέρα θα έκανα με το «Στέλιος Κουδουνάρης». Εγώ είπα, «αυτό είναι το επίθετο μου και ότι καριέρα κάνω με αυτό θα την κάνω». Η συνέχεια έδειξε ότι μια χαρά θυμούνται το επίθετο μου οι άνθρωπο.
Ήταν εύκολο όμως να διαχειριστείς τους συμμαθητές σου;
To bullying στην παιδική ηλικία δεν το καταλαβαίνεις. Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, δεν καταλάβαινα ότι είχα υποστεί bullying όχι μόνο για το επίθετο μου, αλλά και γιατί ήμουν ένα αγόρι που δεν έπαιζε ποδόσφαιρο με τους άλλους, γιατί δεν ασχολούμουν με τα σπορ, γιατί μου άρεσε να παίζω με τις φίλες μου και να τους λέω τι να φορούν. Είχα διαφορετικά ενδιαφέροντα, τα οποία στην παιδική ηλικία είναι προκλητικά. Είναι τροφή για σχόλια, τροφή για χλευασμό, και χαίρομαι που τα τελευταία χρόνια υπάρχουν καμπάνιες για να ενημερώνονται τα παιδιά και οι γονείς. Είναι πολύ ευχάριστο το πως εξελίσσεται η κοινωνία σε αυτό το κομμάτι.
Εσύ πως λειτούργησες τότε;
Δεν ήταν κάτι έντονο ώστε να μου προκαλεί μεγάλο πρόβλημα. Ίσως να είχα δημιουργήσει ένα δικό μου κέλυφος και να τα άφηνα όλα απ’ έξω – γιατί ποτέ δεν ήμουν στεναχωρημένος – , αλλά όντως το βίωνα. Δεν με απασχολούσαν ωστόσο τα σχόλια. Εγώ έκανα αυτό που ήθελα και δεν τους έδινα σημασία. Μπορεί να ήμουν λίγο σνομπ ως παιδί και έφηβος κι αυτό να με γλίτωσε από το να μην περνάω καλά. Βέβαια, όταν πήγα φαντάρος, ο σνομπισμός εξαφανίστηκε αμέσως!