Στέλιος Καλαθάς: «Είχα την ανάγκη της ύπαρξης στο χώρο του θεάτρου, την ανάγκη της καταξίωσης…»

Ο Στέλιος Καλαθάς στο περιοδικό Λοιπόν και στην Ρενέ Σαραντινού, αναφέρθηκε στην πορεία του, στις αλλαγές, αλλά και στην προσωπική του ζωή, την οποία έχει αφήσει πίσω, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων.

Ποιες ανάγκες σου άλλαξαν με την πορεία αυτής της δραστηριότητας με την οποία ασχολείσαι;

Πριν ξεκινήσω, που ήμουν αμιγώς ηθοποιός, είχα την ανάγκη της ύπαρξης στο χώρο του θεάτρου, την ανάγκη της καταξίωσης… Στο ξεκίνημα μου, τελειώνοντας τη δραματική σχολή, είχα πολλές προτάσεις για δουλειά, δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα, σε σχέση με τα σημερινά παιδιά που βλέπω τι γίνεται, αυτό το χάος στο χώρο μας. Η ανάγκη της ύπαρξης και του να παίξω σημαντικούς ρόλους, όπως και τα παραπάνω, έχουν φύγει σε μεγάλο βαθμό. Βέβαια, έχουν γίνει, στο βαθμό που ήθελα. Έχω παίξει όλα τα είδη θεάτρου, έχω παίξει στην Επίδαυρο 4 φορές, που είναι ό,τι πιο σημαντικό για έναν Έλληνα ηθοποιό. Έχω συνεργαστεί, έχω δουλέψει με τους σπουδαιότερους δασκάλους και σκηνοθέτες της χώρας κι έχω πάρει πολλά. Νιώθω γεμάτος, χωρίς να αισθάνομαι ότι έχει κλείσει αυτό το κομμάτι μέσα μου. Παραμένω ηθοποιός και όταν κάτι αξίζει τον κόπο, διψάω να ερμηνεύσω κάποιο σημαντικό ρόλο. Το Σεπτέμβρη ετοιμάζω κι άλλη μια ομάδα, τη «Γέρμα», του Λόρκα, αυτό το υπέροχο έργο.

Ποιες είναι οι καινούργιες ανάγκες σου;

Να περνάμε καλά. Κοιτάζω να δίνω αξία στη μέρα μου πια, να μη βάζω πολλούς, μεγαλεπήβολους στόχους και να συναντώ ανθρώπους στη ζωή μου με αληθινή αγάπη και όχι δήθεν. Όλες οι προηγούμενες δεκαετίες που πρόσφεραν όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα υπήρχε κι ένα δήθεν από πίσω, υπήρχαν διάφορες «μάσκες», λόγω κρίσης…; Η οικονομική ευημερία φέρνει και το στημένο, ακόμα μεγαλύτερη ανασφάλεια. Υπήρχαν άνθρωποι με ύφος 18 καρδιναλίων, μιας σημαντικότητας που ουσιαστικά δεν είχε ρίζες από κάτω και κατέρρευσε πολύ γρήγορα. Εγώ είμαι κάπου στο ενδιάμεσο.