Ο Σταύρος Νικολαϊδης έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού, όπου μίλησε και για τη λεκτική βία και την κακοποίηση της προσωπικότητάς του από γνωστό σκηνοθέτη.
Πιστεύεις ότι θα είχαν αποφευχθεί πολλές καταστάσεις, αν έγκαιρα μιλούσαν κάποιοι άνθρωποι, ότι δεν θα υπήρχε λιγότερη φοβία;
Η Ζέτα (Δούκα), η Αγγελική (Λάμπρη), η Τζένη (Μπότση), δεν έβγαιναν να μιλήσουν γιατί ήταν νέα κορίτσια, κι αυτοί που τους τα έκαναν αυτά ήταν κραταιοί στο επάγγελμα, έτσι ήξεραν ότι θα καταστραφεί η καριέρα τους πριν καν αρχίσει. Εγώ, για περιστατικό έντονης λεκτικής βίας και κακοποίησης της προσωπικότητας μου, που έχω δεχθεί, ξέρω ότι από ολόκληρο τον θίασο, 2-3 άνθρωποι δεν θα το επιβεβαίωναν, θα με έβγαζαν ψεύτη ή θα έκαναν τον “Κινέζο”, ότι δεν ξέρουν και δε θυμούνται, για να είναι με το πλευρό του δυνατού, για να “γλείψουν” τον σκηνοθέτη. Αυτό συνέβη τώρα, που είμαι μεγάλος και γνωστός, μετά από επιτυχίες. Γύριζα στο σπίτι κι έκλαιγα στην αγκαλιά της γυναίκας μου. Δε μίλησα τότε, γιατί ήμουν σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου επαγγελματικά, εγκλωβισμένος στη δουλειά που έκανα, δεν είχα καμία εναλλακτική, καμία επιλογή.
Πού πιστεύεις ότι θα σταματήσει όλο αυτό;
Τώρα έχουν μπει στο στόχαστρο 3-4 μεγάλα ονόματα, δε νομίζω ότι θα επεκταθεί πολύ αυτό, γιατί είναι οι ίδιοι που έκαναν και ξαναέκαναν κάποια λάθη. Μέσα στα τόσα περιστατικά θα βγουν και κάποιοι που θέλουν να φανούν, κι εκεί πιστεύω ότι χάνεται η… μπάλα, από τα σοβαρά προβλήματα. Θα έρθει η κάθαρση, γιατί μετά από όλα αυτά, ο οποιοσδήποτε θα το σκεφτεί δύο και τρεις φορές για να κάνει κάτι. Η δική μου γενιά, μεγάλωσε λίγο με στο σκεπτικό “έτσι είναι το θέατρο, πρέπει να υπομένετε και να σκληραγωγηθείτε”. Είναι κι αυτός ένας λόγος που δεν μιλήσαμε, θεωρούσαμε κάποια πράγματα δεδομένα, είχαμε φτάσει να θεωρούμε ότι η κακή συμπεριφορά, είναι κι απόρροια του ταλέντου, ιδιαιτερότητα των ταλαντούχων σκηνοθετών. Τα νέα παιδιά έχουν θράσος, με την καλή και την κακή έννοια, δεν ανέχονται εύκολα τέτοια πράγματα, είναι αλλιώς μεγαλωμένα, δεν θα δεχθούν τέτοιες συμπεριφορές εύκολα, όπως εμείς που “βάζαμε το κεφάλι κάτω”. Καλά κάνουν, κι εγώ έτσι θα μεγαλώσω τον γιο μου.
Το περιστατικό μου συνέβη πριν γίνω πατέρας, αν συνέβαινε τώρα, που έχω χρέος να δώσω παράδειγμα, θα τον βούταγα από τον γιακά και θα τον πλάκωνα στις μπουνιές, κι ας μου έκανε μήνυση μετά, ο όποιος σκηνοθέτης με βρίσει και με κάνει να κλαίω στην αγκαλιά της γυναίκας μου. Γιατί δεν μίλησα, γιατί δε σηκώθηκα να φύγω τότε; Έχω αλλάξει πολύ από τότε που έγινα πατέρας. Μη μιλήσουμε για τον χώρο των τραγουδιστών, που δεν έχει βγει τίποτα ακόμα, για το τι γίνεται εκεί… Είτε αντιμετωπίσουν τη δικαιοσύνη κάποιοι, είτε όχι, η καριέρα τους καταστράφηκε. Τον ηθοποιό πρέπει να τον συμπαθείς, με τι καρδιά να πας να τον δεις και να σου χαρίσει γέλιο; Ελπίζω με όλα αυτά να μην τραυματιστεί ανεπανόρθωτα το θέατρο. Το αμιγώς θεατρόφιλο κοινό, που δεν ξεπερνάει το 2%, δε νομίζω ότι θα σταματήσει να πηγαίνει στο θέατρο, μετά από όλα αυτά. Υπάρχουν πολλοί μεγάλοι πρωταγωνιστές, που είναι σπουδαίοι άνθρωποι, κι ίσως να βγουν πιο μπροστά και κάποιοι δεύτεροι που άξιζαν. Λίγο-πολύ, όλοι ξέρουμε τι είμαστε στον χώρο.