Στην εφημερίδα Espresso και την Κλάρα Ασημακοπούλου έδωσε συνέντευξη η Στέλλα Κονιτοπούλου, η οποία μίλησε για την ενασχόλησή της με το τραγούδι σε μικρή ηλικία και την απόφασή της να παρατήσει το σχολείο.
Με το τραγούδι σε τι ηλικία ασχοληθήκατε;
Όταν είσαι μέσα σε μια οικογένεια μουσικών κι από το πρωί μέχρι το βράδυ έχεις αυτά τα ακούσματα, δεν γίνεται να το προσπεράσεις. Αν το έχεις και λίγο μέσα σου, κάποια στιγμή θ’ ασχοληθείς. Εγώ λοιπόν θυμάμαι στα οκτώ μου χρόνια ότι είχε ο πατέρας μου κάτι δισκάκια κι ένα πικάπ και ακούγαμε στο σπίτι Καζαντζίδη, Περπινιάδη, Ζαγοραίο και Μαρίζα Κωχ. Ηχεί ακόμα και τώρα στ’ αυτιά μου η φωνή της, που είναι πολύ ξεχωριστή και -νομίζω- μοιάζει και λίγο στη χροιά με τη δική μου. Έκανα μάλιστα εξάσκηση πάνω στα τραγούδια της. Εβαζα το δισκάκι και μόνη μου τραγουδούσα. Λίγο μετά ζήτησα από τη μητέρα μου να με γράψει στο Ωδείο. Από τα οκτώ μου λοιπόν ξεκίνησα μαθήματα στο Εθνικό Ωδείο, στην πλατεία Βάθη. Ορθοφωνία, σολφέζ και λαϊκό τραγούδι, γιατί δεν είχε παραδοσιακό. Η πρώτη μου δασκάλα ήταν η Μαίρη Κωνσταντάρα, η οποία θεωρείται κορυφαία. Μετά μου έκανε μαθήματα η Άννα Διαμαντοπούλου.
Πότε το πήρατε απόφαση ότι θα κάνετε επάγγελμα το τραγούδι;
Γύρω στα εννιά μου άρχισα να ζητάω από τη μητέρα μου, την Αγγελική Κονιτοπούλου, να με παίρνει μαζί της τα Σάββατα στο μαγαζί όπου δούλευε. Τραγουδούσε μαζί με τα αδέλφια της, όλους τους Κονιτοπουλαίους, τον Γιώργο, τον Βαγγέλη, την Ειρήνη και τον Κώστα, σε ένα μαγαζί στο Γαλάτσι. Πήγαινα λοιπόν γιατί με τραβούσαν τα φώτα και η μουσική. Στα 13 μου αποφασίζω να κάνω το ντεμπούτο μου εκεί, κρυφά από τη μητέρα μου. Γιατί, όταν της είπα πως ήθελα να γίνω τραγουδίστρια, ήταν αντίθετη. Συνεννοήθηκα λοιπόν με τον θείο μου, τον Βαγγέλη, που ήταν και ο μαέστρος της ορχήστρας, το βράδυ που γινόταν ο ετήσιος χορός του χωριού μου, και βγήκα και τραγούδησα το «Καμπάνα του εσπερινού» της Αλεξίου. Θυμάμαι ότι όση ώρα τραγουδούσα δεν κουνήθηκα καθόλου. Από το στρες είχα πάθει αγκύλωση!
Και η μητέρα σας;
Ήταν στα καμαρίνια και ακούγοντας τη φωνή λέει «κάτι μου θυμίζει». Κατέβηκε λοιπόν κάτω «φορτωμένη» και ετοιμαζόταν να με… αρπάξει! Αλλά, όταν έφτασε κοντά μου και κοιταχτήκαμε στα μάτια, έμεινε κόκαλο. Ισως της μετέδωσα ότι το ήθελα πάρα πολύ, δεν ξέρω… Πάντως δεν μου έκανε τίποτα. Από τότε ξεκίνησα, με έβαλαν στο πρόγραμμα κι έλεγα ένα τραγούδι μαζί τους. Κάθε χρόνο μού πρόσθεταν τραγούδια μέχρι που έφτασα να είμαι βασικό μέλος του σχήματος.
Εφηβη ακόμα δηλαδή και δουλεύατε κανονικά; Με το σχολείο πώς το συνδυάζατε;
Πήγα μέχρι τη Γ’ Γυμνασίου και σταμάτησα για να βγω στο τραγούδι. Βγάζαμε πολλά χρήματα τότε και θεωρούσα ότι με κάλυπτε αυτό και δεν χρειαζόταν να πάω περισσότερο στο σχολείο. Το μετάνιωσα στην πορεία…
Με την οικογενειακή μπάντα πώς προχωρήσατε;
Έμεινα μαζί τους εννέα χρόνια και κάναμε δισκογραφία. «Τα νησιώτικα του Γιάννη Πάριου», όπου συμμετείχα, και το «Θάλασσα και παράδοση με το Κονιτοπουλέικο». Σε αυτόν τον δίσκο τραγούδησα και το «Εκατό καρδιές να είχα», που έγινε μεγάλη επιτυχία, όταν ήμουν 16 χρονών, και ακούγεται ακόμα και σήμερα! Εχει γίνει ο ύμνος του νησιώτικου…