Όταν ο Σταμάτης Φασουλής ήταν 6 ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στην Αθήνα από τη Σαλαμίνα όπου γεννήθηκε. Δεν θυμάται πολλά από την εποχή, παρά μόνο πως οι συμμαθητές του γέλασαν με το επίθετό του. Προσαρμόστηκε εύκολα. Μιλάει με νοσταλγία για το παρελθόν, στο περιοδικό People και τη Χριστίνα Ζάχου.
Πώς είναι η σχέση του ηθοποιού με το χρόνο; «Δεν μπορείς να αντισταθείς στο χρόνο. Γίνεσαι γελοίος. Ο χρόνος είναι πολύ δυνατός. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να εκμεταλλευτείς τα λίγα καινούρια πράγματα που σου προσφέρει. Να τη χέσω εγώ την πείρα! Μπορούσα να έχω την ορμή και την ελπίδα που είχα όταν ήμουν 20 χρόνων; Κι ας μην είχα καθόλου πείρα. Η ορμή, η δημιουργία, η ελπίδα ότι θα αλλάξεις τον κόσμο φεύγουν» ομολογεί.
Βέβαια, εκείνος παραμένει ιδιαίτερα δημιουργικός. «Από φόβο! Για να γεμίσω τις ώρες μου και να μην υπάρχει κανένα κενό, όπου θα μπορέσω να σκεφτώ. Υπάρχουν πολλά πράγματα που, ενώ με γοητεύουν στη ζωή, ταυτόχρονα με πληγώνουν αφάνταστα. Ίσως τελικά δεν ενηλικιώθηκα, παρά μόνο ημερολογιακά. Για αυτό φρόντισα να μην κάνω οικογένεια και να μην έχω παιδί. Για να είμαι εγώ το παιδί του σπιτιού. Μάλλον κάτι τέτοιο συνέβη, αλλά δεν νομίζω πως το έκανα ηθελημένα» διαπιστώνει.
Πόσο εύκολο είναι να μοιράζεσαι τη ζωή σου με έναν άνθρωπο, όταν είσαι καλλιτέχνης; «Είναι θείο δώρο να μοιράζεσαι τη ζωή σου. Θέλει αφιέρωση, χρόνο και ψυχικό χώρο. Εγώ νομίζω πως τα δίνω. Φυσικά, κάνω συμβιβασμούς. Όταν πηγαίνω στο σπίτι μου, πέφτει ένας αυτόματος μοχλός και δεν υπάρχει το θέατρο. Είμαι μόνο με τους ανθρώπους που αγαπάω και δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αρκούμαι σε αυτό» σχολιάζει.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.