Στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού έδωσε συνέντευξη ο Σπύρος Πούλης, ο οποίος αποκάλυψε και τον μεγάλο του φόβο.
Υπάρχει κάτι που σε τρομάζει;
Ο θάνατος, το σκοτάδι… Από μικρός αυτό με φόβιζε. Με τρελαίνει το να μην βλέπω που είμαι, δεν μπορώ καθόλου το απόλυτο σκοτάδι, όπως και τον κλειστό χώρο, αυτά με φοβίζουν, θέλω αέρα, δεν μπορώ…
Μέσα στο αεροπλάνο πώς αντιδράς;
Παθαίνω κλειστοφοβία όταν κλείνει η πόρτα, τρελαίνομαι. Στα Γιάννενα μια φορά κατέβηκα, με έπιασε και τους είπα να ανοίξουν την πόρτα, η αεροσυνοδός με αναγνώρισε κιόλας κι έγινα ρεζίλι. Μου πρότειναν να καλέσουμε ασθενοφόρο, τρόμαξαν… Τους εξήγησα τι παθαίνω και μετά με έβαλαν μέσα με το ζόρι.
Σου έχουν συμβεί πολλά περιστατικά;
Έχω πολλά τέτοια, δεν μπορώ, το έχω από παιδί αυτό και μεγαλώνοντας γίνεται χειρότερο. Μια φορά στο θέατρο “Ιλίσια”, όπου κάναμε πρόβα, κλείδωσαν την πόρτα με ρολό κατεβασμένο. Όταν το άκουσα από τη βοηθό σκηνοθέτη που ήθελε να βγει έξω και δεν μπορούσε, έκανα εικόνα ότι όλη η πολυκατοικία πάνω από το θέατρο είναι στο κεφάλι μου, ότι είμαι εκεί μέσα και δεν μπορώ να βγω από πουθενά. Σταμάτησα την πρόβα κι άρχισα να τρέχω. Φτάνω στην εξώπορτα, βλέπω τα κάγκελα, όπου επάνω είχαν ένα μικρό κενό κι έτσι ησύχασα, γιατί είπα ότι θα βγω από εκεί.
Με έχει πιάσει και σε καράβι, όταν ταξιδεύαμε με τον Σπύρο Σπαντίδα και τον Κώστα Αποστολάκη για να πάμε στην Κρήτη. Ξαφνικά, αισθάνομαι ότι είμαι μέσα στο πέλαγος, μια κουκίδα μέσα στη νύχτα και δεν μπορώ να φύγω από πουθενά. Μ’ έπιασε τρέλα. Το είπα του Σπαντίδα, ο οποίος έχει κι αυτός κλειστοφοβία, γι’ αυτό πάντα μπαίνουμε τελευταίοι, πριν κλείσει η πόρτα και καθόμαστε κάπου εκεί δίπλα. Να σου πω για το αεροπλάνο που δεν μπορούσε να προσγειωθεί στην Κρήτη λόγω αέρα και μας είπαν ότι θα γυρίσουμε πίσω στην Αθήνα; Εκεί έκανα εικόνα ότι είμαι πάλι στον αέρα, ότι περνάνε από πάνω μας αεροπλάνα, F16, από κάτω είναι το πέλαγος, κι εγώ δεν μπορώ να κατέβω από πουθενά, τρομερό.