Σπύρος Μισθός: Όσα είχε πει στην τελευταία του συνέντευξη

Η είδηση του θανάτου του πάγωσε όλο τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά και το ευρύ κοινό που τον αγάπησε, τον θαύμασε, τον χειροκρότησε… Λίγους μήνες πριν νοσήσει και ξεκινήσει η περιπέτεια της υγείας του, ο Σπύρος Μισθός είχε μιλήσει στο «Λοιπόν» και τη Ρενέ Σαραντινού.

Η συνέντευξη αυτή έμελλε να είναι η τελευταία για εκείνον…

-Πως είσαι αυτόν τον καιρό;

Είμαι με τα παιδιά μου, τα οποία λατρεύω, τον Γεωργάγγελο και την Άννα. Στο σχολείο έτσι θέλω να τον φωνάζουν, καθώς έχει πάρει το όνομα του μπαμπά μου Γιώργος, ενώ το Άγγελος, ήταν επειδή το ήθελε η πρώην γυναίκα μου, της άρεσε. Περιμένω να βγω στη σύνταξη, ουσιαστικά έχω παραδώσει, έχω κλείσει την εφορία, δεν έχω ενεργό δράση.

-Πόσων ετών είσαι για να πάρεις σύνταξη;

Δε θα γράψουμε την ηλικία μου τώρα, είμαι σίγουρα πάνω από 55 χρονών. Πάνω από 55 χρονών βγαίνει σε σύνταξη η μητέρα με ανήλικο παιδί στο ΙΚΑ, με 5.500 ένσημα, γιατί εμείς οι ηθοποιοί ανήκουμε εκεί. Δε μιλάμε για τα ένσημα αυτά, καθώς έχω 10.000 ένσημα, δεν βγάζουν όμως τον άντρα σε σύνταξη, αυτό συμβαίνει στο δημόσιο, να βγάζουν ή τον άντρα ή τη γυναίκα, γίνεται μια κοινωνική αδικία, γιατί στο ΙΚΑ, βγάζουν μόνο τη γυναίκα. Με τις προϋποθέσεις της γυναίκας, βγάζουν και τον χήρο πατέρα με ανήλικο. Τον πατέρα με δικαστική απόφαση που έχει χωρίσει, με επιμέλεια ανηλίκου μόνιμη και αμετάκλητη, όπως έχω εγώ, δεν τον βγάζουν. Την επιμέλεια των παιδιών την πήρα αρχές του 2016. Για τον λόγο αυτό, έκανα την προσφυγή στα δικαστήρια. Είχα κάνει κι ένα ραντεβού με τον υπουργό να περάσουν μια τροπολογία που να δικαιώνει κι αυτούς, γιατί είμαστε ελάχιστοι στην Ελλάδα και είναι κάτι που δεν έχει δημοσιονομικό κόστος.

-Η σύνταξη για σένα σημαίνει ότι μεγαλώνεις τα παιδιά σου;

Βέβαια…

-Είσαι νέος ακόμα, δεν θέλεις να δουλέψεις άλλο;

Όχι… Όχι… Δεν θέλω να δουλέψω άλλο, κουράστηκα. Βρίσκομαι 35 χρόνια, κλεισμένα, στον χώρο της υποκριτικής. Δεν θέλω να δουλέψω άλλο, απογοητεύτηκα από το θέατρο, είχα και μια περιπέτεια στα Γιάννενα, που ήμουν καλλιτεχνικός διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων, κι έφυγα από εκεί, ενώ δεν άξιζε να φύγω… Μετά το “Καλημέρα Ζωή”, που τελείωσε το 2007, πήγα στα Γιάννενα, κι έμεινα 4 χρόνια. Δεν θέλω άλλο, έχω κουραστεί, θέλω ν’ ασχοληθώ μόνο με τα παιδιά μου. Είμαι μόνος μου, δεν έχω χέρι βοηθείας. Οι γονείς μου έχουν πεθάνει, δεν έχω αδέλφια. Να πάω να δουλέψω με ποσοστό στο θέατρο, με 300-400 ευρώ τον μήνα και να μη έχω ούτε για τη γυναίκα που θα κρατήσει τα παιδιά; Μου έχουν γίνει προτάσεις, αλλά με τις προϋποθέσεις που μου τις έκαναν, είπα όχι.

-Αν τα χρήματα ήταν περισσότερα, θα σκεφτόσουν να δουλέψεις;

Θα το σκεφτόμουν, βέβαια, γιατί αυτή τη στιγμή περνάω πάρα πολύ δύσκολα οικονομικά, δεν έχω οικονομικούς πόρους, δεν είναι δυνατόν να ζεις από επιδόματα.

-Αυτό κάνεις, έτσι ζεις;

Βέβαια… Έχω και μια βοήθεια από ένα συγγενή μου στα Γιάννενα, αδελφό της μητέρας μου. Περνάω πάρα πολύ δύσκολα. Αν μου έκαναν μια πρόταση που οικονομικά θα με έκανε να ζήσω λίγο άνετα με τα παιδιά μου, θα έκανα ξανά έναρξη εργασιών. Έτσι έχω αποσυρθεί…

-Πώς είναι να μεγαλώνεις μόνος τα παιδιά σου; Έχεις τον ρόλο της μητέρας κάποιες φορές;

Γίνεται να μην τον έχω; Τα παιδιά είναι κοντά μου, το εκλαμβάνουν θετικά, δεν έχουν πρόβλημα. Μιλάμε, τα λέμε όλα, θέλω να πηγαίνουν στη μητέρα τους όσο γίνεται πιο συχνά. Τα πηγαίνω πολλές φορές, η μεγάλη δεν θέλει να πάει, ο μικρός λιγότερο… Είναι πολύ δύσκολα, αλλά θα τα καταφέρουμε. Τώρα έχει μεγαλώσει η κόρη μου και κρατάει το μικρό, ενώ πολλά βράδια μου λέει: “Μπαμπά βγες έξω”, μπορώ να βγω και να γυρίσω αργά. Ο Γιώργος γεννήθηκε το 2010 στα Γιάννενα και θέλει ν’ αγαπάω περισσότερο αυτόν κι όχι την Άννα, η οποία είναι 5 χρόνια μεγαλύτερή του. Η Άννα γεννήθηκε πριν τελειώσει το σίριαλ “Καλημέρα Ζωή”, έτσι την έπαιρνα και την πήγαινα στο γύρισμα.

-Τι αναπολείς από το παρελθόν;

Το θέατρο, έχω καλή θεατρική παιδεία, τελείωσα τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Αναπολώ πολλές ωραίες στιγμές, αγωνίες, τρακ, γιατί πάντα πρέπει να έχεις τρακ.

-Έχεις κάνει λάθη;

Οι άνθρωποι είναι γεμάτοι λάθη, τα περισσότερα λάθη τα έχω κάνει εγώ στη ζωή μου.

-Αν αύριο έρθει μια μεγάλη επιτυχία, πού θέλεις να είναι, στα προσωπικά ή στα επαγγελματικά σου;

Στα προσωπικά μου, έχω κλείσει τον κύκλο μου ως ηθοποιός. Ό,τι έχω κάνει είχε επιτυχία, κανείς δεν είπε ότι είμαι κακός ηθοποιός. Πάντα ήμουν μέσα από τους διακριθέντες. Χωρίζω τους ηθοποιούς στους συμπαθείς κι αντιπαθείς. Θέλω να πιστεύω ότι ήμουν από αυτούς που ο κόσμος αγάπησε πολύ.

-Σου λείπει το χειροκρότημα;

Μου λείπει η ικανοποίηση της δημιουργίας. Πρώτα πρέπει να σε αποδεχθεί το σινάφι σου και μετά ο κόσμος.

-Οι συνάδελφοί σου, σου τηλεφωνούν, έχεις επαφές μαζί τους;

Όχι, ελάχιστοι συνάδελφοι…

-Σε έχουν βοηθήσει;

Όχι, δε με έχουν βοηθήσει, γιατί να με βοηθήσουν;

-Ανθρώπινα, συναδελφικά… Γιατί όχι;

Όχι, περισσότερο μπορεί να με έχουν βοηθήσει οι απλοί άνθρωποι, εκτός χώρου, παρά εκείνοι του χώρου μου. Όχι, καθόλου δεν με έχουν βοηθήσει άνθρωποι από τον χώρο μου. Μόνο ένας θεατρικός επιχειρηματίας με βοήθησε που με αγαπάει κι εξακολουθεί να με στηρίζει και τώρα, όποτε του ζητάω με βοηθάει.

-Εσύ, βοήθησες άλλους ανθρώπους;

Πολλές φορές έχω βοηθήσει, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που τους αρέσει μόνο να παίρνουν. Τάιζα τα μισά Γιάννενα όταν ήμουν εκεί, τόσο που τότε με τη γυναίκα μου τσακωνόμασταν πολλές φορές…“Γιατί τους ταΐζεις όλους;” μου έλεγε… Ήμουν γενικώς σπάταλος.

-Έχεις “φάει” πολλά χρήματα;

Ναι, ήμουν σπάταλος. Έχω εισπράξει αγνωμοσύνη, αδιαφορία και τώρα στα δύσκολα, οφείλω να πω, πως τώρα βλέπω τους φίλους μου, ποιοι πραγματικά είναι.

-Δεν υπολόγιζες τα χρόνια που θα περνούσαν και την εξέλιξη των πραγμάτων για σένα;

Δεν περίμενα αυτή την εξέλιξη, να χωρίσω, να διεκδικήσω μετά μανίας τα παιδιά μου, να φτάσω να πουλήσω ένα σπίτι για να ζήσω τα παιδιά, αυτό δεν το περίμενα. Ότι θα περάσω αυτόν τον “Γολγοθά”, δεν το περίμενα… Έκανα λάθος επιλογές, κι είμαι απόλυτα υπεύθυνος.

-Τα παιδιά σου σ’ έχουν βοηθήσει ψυχολογικά, αλλά και στον τρόπο σκέψης σου;

Βέβαια και ψυχολογικά, αλλά και στον τρόπο σκέψης. Παντρεύτηκα μεγάλος σε ηλικία, στον δεύτερο μου γάμο, γιατί είχα κι έναν πρώτο γάμο, μικρής διάρκειας, χωρίς παιδιά. Ήθελα οικογένεια, την αναζητούσα, ίσως επειδή ήμουν χορτάτος και πολύ τυχερός στη ζωή μου, έζησα πολύ ωραία χρόνια, δεν έχω παράπονο.

-Ποιο ήταν το δύσκολο κομμάτι ζωής που κλήθηκες ν’ αντιμετωπίσεις;

Μου είπε ο μακαρίτης ο Νίκος Φώσκολος, όταν γεννήθηκε η Άννα, “εκτός από καλός ηθοποιός θα πρέπει να τώρα να γίνεις και σκηνοθέτης”. Δεν κατάλαβα και τον ρώτησα γιατί το λέει…μου απάντησε: “Γιατί τώρα αρχίζει η πιο δύσκολη σκηνοθεσία της ζωής σου, να μεγαλώσεις ένα παιδί”, αυτό είναι το πιο δύσκολο, αν έχεις κάποιες αξίες, διαφορετικά είναι το πιο εύκολο.

-Οι σχέσεις των παιδιών, αλλά και η δική σου με τη μητέρα τους, είναι καλύτερη με την πάροδο του χρόνου;

Ναι, δεν έχουμε να λύσουμε τίποτα, τα τελευταία χρόνια, έχουν ηρεμήσει πολύ τα πράγματα, στην αρχή ήταν πολύ τεταμένες. Εδώ δεν παίρνω κανένα μερίδιο ευθύνης, παρότι είμαι οξύθυμος. Ήταν τεταμένες, γιατί έφερνε τα παιδιά σε επαφή με ανθρώπους που εγώ δεν ήθελα να τα φέρνει και εκ των πραγμάτων και των καταστάσεων, μετά δικαιώθηκα σε όλα, όχι με τις δικαστικές αποφάσεις, γιατί τα παιδιά δεν τα πήρα για τους λόγους αυτούς.

-Πώς δικαιώθηκες;

Δικαιώθηκα, γιατί η κατάστασή της, μετά από μια σχέση που είχε η κυρία, ήταν πάρα πολύ άσχημη και νομίζω ότι οφείλεται σε αυτό, στο ότι απέτυχε σε αυτή τη σχέση. Φτάσαμε μέχρι εκεί, γι’ αυτό δεν ήθελα τα παιδιά μου, όταν έχει ορίσει επικοινωνία το δεύτερο δικαστήριο, να τα παίρνει. Είχε οριστεί κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο να παίρνει τα παιδιά, στο τρίτο δικαστήριο, επειδή δεν προσήλθε καν, δεν της έχει δώσει ούτε επικοινωνία, μόνο αν της τα πάω εγώ.

-Εσύ πηγαίνεις τα παιδιά για να τα βλέπει η μητέρα τους;

Αν της τα πάω, γιατί τώρα δε θέλει, δεν επικοινωνεί καν, δεν παίρνει τηλέφωνα…

-Αδρανεί;

Ναι… Ναι… Είναι σε πλήρη αδράνεια, κι αυτό δεν μου αρέσει καθόλου, γιατί πιστεύω ότι κάποια στιγμή τα παιδιά θέλουν και τη μαμά τους, αλλά να είναι σε καλή κατάσταση να δεχτεί τα παιδιά, εγώ δεν της τα έχω αρνηθεί ποτέ, ίσα-ίσα με βολεύει κιόλας, ένα Σαββατοκύριακο να είμαι μόνος μου, το βράδυ, σπίτι μου, για μένα, να ξεκουραστώ, γιατί κι έξω που θα βγω για δύο ώρες, το μυαλό μου θα είναι εκεί, στα παιδιά.