Ο Σόλων Τσούνης μίλησε στο ΕΓΩ και στον Ανδρέα Θεοδώρου για την πιο δύσκολη περίοδο της ζωής του.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή σου, στην οποία το θέατρο λειτούργησε ψυχοθεραπευτικά;
Όταν έχασα τον μπαμπά μου. Την μέρα που έγινε η τελετή, έπαιζα στο θέατρο. Αυτή την παράσταση δεν τη θυμάμαι καθόλου, ένιωθα σαν να μην ήξερα πού βρίσκομαι. Όταν ένας ηθοποιός όμως είναι συγκεντρωμένος στον ρόλο και στη σκηνή, κατά κάποιον τρόπο ταξιδεύει, βγαίνει από τον εαυτό του. Γενικότερα εκείνη την περίοδο δούλευα πολύ, οπότε λειτούργησε θετικά, έκανα κατά κάποιον τρόπο εργασιοθεραπεία. Διαφορετικά, αν κάτσεις στο σπίτι και δεν κάνεις τίποτα, το μυαλό σου θα είναι εκεί κολλημένο. Όχι ότι και όταν δουλεύεις δεν ζεις το πένθος, απλώς το «μαλακώνεις».
Ο πατέρας σου έφυγε από καρκίνο. Τι σου δίδαξε όλη αυτή η ιστορία;
Όταν συνέβη αυτό με τον πατέρα μου, προσπάθησα να έρθω πιο κοντά του, υπήρχαν δυο χρόνια που τον πλησίασα πολύ, του έδειξα την αγάπη μου. Πιστεύω ότι όταν σκεφτόμαστε τον θάνατο, ζούμε πιο έντονα και με μεγαλύτερη λαχτάρα, δεν αφήνουμε καμία μέρα να πάει χαμένη. Αυτό είναι το μεγαλύτερο μάθημα που πήρα από τον μπαμπά μου εκείνη την περίοδο.