Στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη έδωσε συνέντευξη η Σμαράγδα Καρύδη που μίλησε μεταξύ άλλων και για τον Θοδωρή Αθερίδη.
Επιστρέφοντας στα επαγγελματικά, κάνεις και μία ταινία με τον Θοδωρή Αθερίδη που προβάλλεται αυτή την περίοδο και στην Κύπρο. Τι θέμα έχει;
Είναι μία ιταλική ταινία που την ανέθεσαν στον Θοδωρή για να τη γράψει. Μιλάμε για επτά άτομα, τα οποία κάνουν ένα τραπέζι και συναντιούνται. Είναι όλοι ζευγάρια, εκτός από τον έναν, ο οποίος θα έφερνε μαζί την κοπέλα του, αλλά εκείνη αρρώστησε. Και τελικά, πέφτει η ιδέα να αφήσουμε όλοι τα κινητά στο τραπέζι και να τα πούμε όλα. Τίποτα κρυφό. Μηνύματα, viber, what’s app, όλα σε ανοιχτή ακρόαση και μπροστά σε όλους. Αυτά που γίνονται δεν είναι τραβηγμένα από τα μαλλιά, δεν είναι υπερβολικά. Τίποτα εξωφρενικό. Η κωμωδία βγαίνει μέσα από την αληθινή κατάσταση.
Εσύ, φοβάσαι όλο αυτό με τα social media και την υπερέκθεση;
Κοίτα, ζούμε σε μία εποχή που ο καθένας έχει την εξουσία να λέει δημόσια τη γνώμη του. Αυτό έχει ξεπεράσει τα όρια. Ζούμε στην εποχή της κακίας. Υπάρχει η κουλτούρα της κακίας στο διαδίκτυο. Αυτό δεν αντέχω. Να φανταστείς δεν διαβάζω τι γράφεται για μένα -ειδικά όταν είναι ανυπόγραφο. Δεν έχω Facebook, μόνο Instagram έχω κι έχω πωρωθεί, γιατί μου αρέσει όλο αυτό με τις φωτογραφίες, με διασκεδάζει. Δεν σε τρολάρουν.
Ποτέ δεν σε ενδιέφερε τι θα πει ο κόσμος;
Φυσικά και με ενδιαφέρει. Μπορεί να πει ο κόσμος κάτι που θα είναι πολύ κακό, κάποιο μεγάλο ψέμα. Δεν θα φτάσω όμως και στο σημείο να αλλάξω τη ζωή μου για τον κόσμο.
Αισθάνθηκες ότι ήρθες σε απολογητική θέση, όταν κάνατε με τον Θοδωρή κοινή φωτογράφηση στο κρεβάτι;
Όχι. Γιατί να απολογηθώ και σε ποιον; Νομίζετε ότι παρακολουθώ το τι λέγεται; Μου μετέφεραν κάποια σχόλια στην πρεμιέρα και δεν κατάλαβα πού αναφέρονταν καν εκείνη τη στιγμή. Ας πουν ό,τι θέλουν, δεν με νοιάζει. Ποτέ δεν με ένοιαζε τι θα πουν κάποιοι σε εκπομπές ή όσοι αφήνουν τα κείμενά τους ανυπόγραφα. Να απαντήσω σε ποιον; Πες μου ποιοι είναι; Ε, όχι, δεν χάνω χρόνο με αυτά.
Νιώθεις μεγαλύτερη ασφάλεια όταν παίζεις με τον Θοδωρή;
Όχι, δεν θα το έλεγα. Δεν ψάχνω την ασφάλεια στην τέχνη. Χαρά νιώθω όταν παίζω με τον Θοδωρή, γιατί έχουμε κοινή αισθητική και οπτική. Καταλαβαίνουμε τι θέλει ο ένας και τι ο άλλος.
Τι θαυμάζεις σ’ εκείνον;
Είναι εξαιρετικός άνθρωπος και υπέροχος καλλιτέχνης. Όλα αυτά τα χρόνια έγραφε δικά του έργα κι έφτιαχνε δικούς του θιάσους, φρόντιζε οι καλοί ρόλοι να είναι για τους άλλους και όχι για τον ίδιο. Κρατούσε τον «χειρότερο» ρόλο για τον εαυτό του, εκείνον με το λιγότερο ενδιαφέρον.
Λόγω της οικειότητας που έχετε, τον ακούς επάνω στη δουλειά; Ή η προσωπική σας ζωή καλύπτει την επαγγελματική;
Τον ακούω πολύ γιατί μου έχει πει πράγματα στα οποία έχει δίκιο, κι ας αντιδρούσα στην αρχή. Η αλήθεια είναι ότι, λόγω της οικειότητας που έχω μαζί του, καμιά φορά αντιδρώ όπως δεν θα αντιδρούσα σε έναν άλλον σκηνοθέτη. Την κάνω αυτή τη γαϊδουριά και το παραδέχομαι. Μπορώ να του πω -και δεν κάνει- «όχι μωρέ, σιγά! Να μην το κάνουμε έτσι». Είναι λάθος μου αυτό.