Στη συνέντευξη που έδωσε η Ελένη Ράντου στο «Βήμα» είπε -μεταξύ άλλων:
«Τα τελευταία τρία χρόνια, αν και δουλεύω διπλάσια, κυνηγάω τα λεφτά μου με δικηγόρους. Καταλάβαινα ότι δεν πάμε καλά. Στην αρχή πίστευα ότι ήταν θέμα αναξιόπιστων ανθρώπων και όχι οικονομικών. Το αποτέλεσμα ήταν να κλείνουν εταιρείες, να μην πληρωνόμαστε και να κυνηγάμε ακόμη και τα πεντακόσια ευρώ».
– Εσείς δουλέψατε δίχως να πληρωθείτε;
«Φυσικά. Για παράδειγμα, για την ταινία “Πεθαίνω για σένα” δεν πληρώθηκα ποτέ, διότι έκλεισε η εταιρεία παραγωγής. Ούτε καν για τους έξι μήνες που κάναμε γυρίσματα. Στην τηλεόραση έχασα όλα τα λεφτά της δεύτερης σεζόν της “Εργαζόμενης γυναίκας”. Ακόμη και αυτά τα ψίχουλα που μας έδιναν για τις επαναλήψεις, πλέον, με το έτσι θέλω, τα κανάλια δεν μας τα πληρώνουν».
– Έναν χρόνο μείνατε εκτός. Τι συμπεράσματα βγάλατε ως τηλεθεατής;
«Αποδιοργανώθηκα βλέποντας τηλεόραση. Από τον βομβαρδισμό των πληροφοριών και την καταστροφολογία. Ενιωσα ότι κάποιοι προσπάθησαν να αδράξουν την καταστροφή σαν ευκαιρία. Τη θεωρώ αναξιόπιστο μέσο την τηλεόραση, την αποστρέφομαι. Ξεκινάς να βλέπεις παλεύοντας με την κατάθλιψή σου και σε αποτελειώνει. Τουλάχιστον ήμουν εκτός και δεν έτρεχα σαν το ποντίκι».
– Είναι δικαιολογημένα τα κανάλια τα οποία στην παρούσα φάση επενδύουν στο φτηνό και χαμηλής ποιότητας πρόγραμμα;
«Τα κανάλια επενδύουν σε εύκολο, γρήγορο και δοκιμασμένο προϊόν. Δανείζονται από βιβλιοθήκες προγραμμάτων. Αυτό σημαίνει λιγότερη φαντασία και διάθεση για πειραματισμό. Αυτό είναι το φτηνό. Εγινε στην Τουρκία, το δανείζομαι και το προβάλλω. Φυσικό είναι αυτά τα προϊόντα να είναι φασόν. Αρχίζει ένα αλισβερίσι, το οποίο σε πάει και πιο κάτω, γιατί και από τη συγκεκριμένη βιβλιοθήκη προσπαθείς να πάρεις το φθηνότερο δυνατό».
– Επένδυσε η τηλεόραση λανθασμένα στο παρελθόν;
«Αυτή τη στιγμή πληρώνουμε πράγματα τα οποία δεν τα κάναμε επί κρίσης αλλά πριν. Η επένδυση μία δεκαετία πριν έγινε στο μη σημαντικό. Ηταν σαν να ήθελαν να εκδικηθούν τα σημαντικά πρόσωπα και πράγματα. Αυτό το αποτέλεσμα ζούμε πλέον. Σε μια πρωινή εκπομπή τις προάλλες άκουγα για μια παρέα την οποία δεν ήξερε κανείς, πρόσωπα τα οποία δεν έχουν προσφέρει το παραμικρό! Αφιερώθηκαν αμέτρητες τηλεοπτικές ώρες σε ασήμαντα πρόσωπα. Είτε είναι οι αδελφές Καρντάσιαν είτε η Τζούλια Αλεξανδράτου, ο χρόνος που κατασπατάλησαν είναι απίστευτος. Οταν όλος ο πολιτισμός πρεσβεύει πως ό,τι απασχολεί σε μάκρος και σε διάρκεια είναι σημαντικό και η Τζούλια Αλεξανδράτου απασχολούσε 200 ώρες την εβδομάδα, το σημαντικό δεν ήθελε να είναι δίπλα. Εγώ κάποτε βρέθηκα σε εκπομπή και μετά έβαλαν αντίστοιχο θέμα και ντράπηκα πολύ. Εδιωξαν ό,τι μπορούσε να δείξει μια ανθρωπιά».
– Κυρία Ράντου,κάνετε υποχωρήσεις στη δουλειά σας;
«Για καλή μου τύχη, δεν έχω καμία σχέση και συναλλαγή με το κράτος. Το τίμημα της ανεξαρτησίας μου το έχω πληρώσει τρελά. Αλλά αυτό με βοήθησε να μην κάνω υποχωρήσεις, τουλάχιστον δεν έχω τέτοια πρόθεση. Από την οικονομική πίτα που μου αναλογεί πρέπει να έχω πάρει το ένα χιλιοστό. Πριν από έξι μήνες μού έκαναν πρόταση για μια διαφήμιση. Δεν ένιωσα καλά, ντράπηκα να διαφημίσω τράπεζα».
– Εχετε πρόταση να επιστρέψετε στην τηλεόραση και να συνεργαστείτε με τον Αλέξανδρο Ρήγα;
«Ναι, αλλά δεν είναι πιθανό. Εχω πολλή δουλειά στο θέατρο. Θα πρέπει να αλλάξει ο προγραμματισμός του καναλιού, να πάει αργότερα, για να μπορέσουμε να συνεργαστούμε».
– Θα δεχόσασταν να γίνετε παρουσιάστρια ή κριτής στην τηλεόραση;
«Δεν μπορώ να κρίνω κανέναν. Μου φαίνεται αδιανόητο ότι θα κάτσω σε μια καρέκλα και θα πω κάτι σε κάποιο παιδί, είτε είναι ψώνιο είτε είναι ταλέντο. Δεν έχω παίξει αυτό το παιχνίδι που λέγεται εξουσία. Δεν τα ΄χω καλά με αυτό».