Ραλλία Χρηστίδου: «Το εντός του θεάματος δεν είναι πιο σάπιο»
"Είναι αξιοσημείωτο όμως το γεγονός ότι οι άνθρωποι του θεάματος κατάφεραν να μετουσιώσουν το αδιέξοδο και την ανεργία σε κραυγή, σε αντίδραση, σε καταγγελία" ανέφερε η Ραλλία Χρηστίδου.
Η Ραλλία Χρηστίδου έδωσε συνέντευξη στην Espresso και στην Βίβιαν Μπενέκου μιλώντας για τις καταγγελίες στον χώρο του θεάματος αλλά και την κατάσταση την οποία βιώνουν πολλοί ηθοποιοί.
Έχουν έρθει τα πάνω κάτω στον χώρο του θεάματος και του πολιτισμού. Είναι τόσο σάπιο «το εντός» του θεάματος;
«Το εντός» του θεάματος δεν είναι περισσότερο σάπιο από ότι σε άλλους επαγγελματικούς χώρους. Έχει όμως ιδιαιτερότητες. Η πρώτη είναι ότι έχει δημοσιότητα, οπότε τα προβλήματα, εφόσον κάποιος πάρει την απόφαση να τα εκφράσει, γίνονται γνωστά. Η δεύτερη και σημαντικότερη είναι ότι ο χώρος μας, αν και προβεβλημένος, μαστίζεται από τρομακτική εργασιακή επισφάλεια. Οι άνθρωποι του θεάτρου λ.χ. βρίσκονται δυο και τρεις φορές τον χρόνο άνεργοι. Και εκεί εμφιλοχωρεί η ανάγκη για «παρέες», προκειμένου ένας καλλιτέχνης, ιδιαίτερα αν είναι νέος στον χώρο, να εργαστεί. Η χρόνια αυτή κατάσταση χειροτέρεψε με την οικονομική κρίση και έφτασε σε αδιέξοδο τον τελευταίο χρόνο, με τις καραντίνες και την στάση του υπουργείου Πολιτισμού απέναντι στους εργαζομένους. Είναι αξιοσημείωτο όμως το γεγονός ότι οι άνθρωποι του θεάματος κατάφεραν να μετουσιώσουν το αδιέξοδο και την ανεργία σε κραυγή, σε αντίδραση, σε καταγγελία. Κατάφεραν να κάνουν τον πόνο τους έναυσμα για ενδοσκόπηση και, τελικά, μία κάθαρση.
Γίνονται τόσες… παραχωρήσεις για να πας μπροστά;
Όχι, περισσότερες από ότι σε άλλους χώρους. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι καλλιτέχνες δεν είναι χομπίστες, είναι επαγγελματίες. Από αυτήν τη δουλειά δεν ταϊζουν μόνο την ψυχή του κοινού ή της ματαιοδοξίας τους ή ότι άλλο κλισέ ειπωθεί κατά καιρούς, αλλά και τις οικογένειές τους. Άρα τίθεται και για αυτούς ζήτημα βιοπορισμού. Αυτό το διάστημα δεν ξέρει ο κόσμος ότι πολλοί καλλιτέχνες είναι στα συσσίτια του ΣΕΗ. Η ανατροπή που συντελείται τώρα ελπίζω να βοηθήσει ώστε να μην αντιμετωπίζονται στο εξής οι καλλιτέχνες ως περιπτώσεις υπερφιλόδοξων νάρκισσων, που θα κάνουν τα πάντα για να πάνε μπροστά, αλλά ως χώρος με επαγγελματίες, οι οποίοι δουλεύουν σκληρά, συχνά υποαμειβόμενοι.