Ο Παύλος Ευαγγελόπουλος μιλά στο Down Town Κύπρου και στον Αλέξανδρο Πρίφτη και εξηγεί γιατί ο γάμος δεν ήταν στις ανάγκες του…
Τον γάμο και την οικογένεια τα αποφύγατε συνειδητά ή σας απέφυγαν;
Νομίζω τα αισθήματα ήταν αμοιβαία! (γελάει).
Δηλαδή;
Δεν γούσταρα να παντρευτώ. Όχι ότι έχω κάτι με τον γάμο και τα παιδιά, αλλά ποτέ δεν με σκέφτηκα ή δεν με φαντάστηκα παντρεμένο και πατέρα. Ποτέ. Και γι’ αυτό ίσως να μην μου έτυχε. Δεν το επεδίωξα. Και πρέπει να σου πω ότι στα νιάτα μου ήταν λίγο επαναστατικό το να πας κόντρα στις κοινωνικές συμβάσεις. Τότε, τα βήματα ήταν τα εξής: «τελείωσες το στρατιωτικό σου, έχεις δουλειά, άρα τι έμεινε; Το πότε θα κάνεις οικογένεια και παιδιά!». Αυτός ο εξαναγκασμός, ευτυχώς, δεν υπάρχει πια κι εσείς, η νέα γενιά, είστε πιο ελεύθεροι κι έχετε άλλα μυαλά. Μπράβο σας! Κανείς τότε δεν σκεφτόταν το πιο απλό: Ότι δεν είναι όλοι για όλα. Ότι δεν είμαστε όλοι φτιαγμένοι καλοί σύντροφοι ή προορισμένοι να κάνουμε παιδιά. Το ότι βιολογικά μπορώ να κάνω ένα παιδί, δεν σημαίνει ότι θα είμαι και καλός πατέρας! Πρέπει να ξέρεις τι θες από τι ζωή σου και τι σου γίνεται. Αλλιώς, υπάρχει ο κίνδυνος να κάνεις τους γύρω σου δυστυχισμένους. Ο γάμος και η οικογένεια, λοιπόν, δεν ήταν ποτέ δική μου ανάγκη.
Η συντροφικότητα;
Άλλο καπέλο αυτό! Η συντροφικότητα πάντα ήταν -και είναι ακόμα- σημαντική.
Έχετε αγαπήσει περισσότερο στη ζωή σας ή έχετε αγαπηθεί;
Έχω αγαπηθεί. Είμαι τυχερός σ’ αυτό.
Και γιατί δεν επιστρέψατε ισόποσα την αγάπη που εισπράξατε; Δυσκολεύεστε να μοιράζεστε;
Όχι, όχι, κάθε άλλο. Είμαι πολύ δοτικός με τους ανθρώπους που αγαπώ και εκφράζω τα συναισθήματά μου. Μοιράζομαι. Όμως, νομίζω ότι με έχουν αγαπήσει πολύ στη ζωή μου.
Είστε εύκολος άνθρωπος;
Εγώ θα σου πω «ναι». Για να είμαι ειλικρινής, όμως, οι άλλοι λένε «μάλλον όχι» (γελάει). Έχω κι εγώ τις ιδιοτροπίες μου. Και ποιος δεν τις έχει; Είμαι, άλλωστε, αρκετά μοναχικός… Μου αρέσει να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου. Να διαβάζω βιβλία, να παίρνω το αμαξάκι μου να κάνω βόλτες… Τα πάω καλά με τον Παύλο, τα βρίσκουμε και το απολαμβάνω.