Ο Πάνος Σταθακόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στον δημοσιογράφο Παναγιώτη Βαζαίο και το περιοδικό Λοιπόν. Ο δημοφιλής καλλιτέχνης αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στην απόφαση να βρεθεί σε νεαρή ηλικία σε Ιερατική Σχολή αλλά και στα πρώτα χρόνια που ήρθε στην Αθήνα και έκανε άλλες δουλειές για να βγάλει τα προς το ζην.
Μίλησέ μου για την απόφασή σου να πας σε Ιερατική Σχολή…
Στα 12 μου χρόνια έκανα την επανάστασή μου, βρίσκοντας ως δικαιολογία ότι θέλω να γίνω παπάς και παρά τις αντιρρήσεις των γονιών μου, βρέθηκα στην Ιερατική Σχολή της Τήνου, όπου έμεινα 5 χρόνια. Εκεί, εκτός από τα κλασικά μαθήματα και τη βυζαντινή μουσική, διοργάνωνα παραστάσεις. Ευτυχώς ο σχολάρχης, αν και ιερομόναχος, ήταν ανοιχτό μυαλό και βλέποντας την αγάπη που είχα για το θέατρο, με παρακινούσε να πάω σε δραματική σχολή. Τελειώνοντας λοιπόν το λύκειο, εξέφρασα στους γονείς μου την επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός, αλλά αυτοί διαφωνούσαν και λόγω της ανασφάλειας του επαγγέλματος, αλλά και γιατί το να είσαι «θεατρίνος» εκείνα τα χρόνια δεν ήταν και ό,τι καλύτερο για τις μικρές κοινωνίες, όπως αυτή του χωριού μου.
Έτσι, βρέθηκα στην Αθήνα για να κάνω ιταλικά και να πάω στην Ιταλία να σπουδάσω Ιατρική, που καθόλου δεν ήθελα. Έπρεπε όμως να πω και ένα «ναι» στους γονείς μου, με σκοπό να ανέβω στην Αθήνα, όπου παράλληλα γράφτηκα σε δραματική σχολή. Το έμαθαν λοιπόν οι γονείς μου και είχαμε, άλλα δράματα. Έτσι, όμως ευτυχώς δεν πήγα στην Ιταλία, αλλά στον στρατό… Τελειώνοντας τη θητεία μου, οι δραματικές σχολές είχαν γίνει ανώτερες και έπρεπε να δώσω πάλι. Έδωσα στο υπουργείο και πέρασα και έτσι το πήραν απόφαση και οι γονείς μου ότι έπρεπε να με αφήσουν να «κυνηγήσω» το όνειρό μου.
Τα πρώτα χρόνια που ήρθες στην Αθήνα, δούλευες ως μικροπωλητής για να τα βγάλεις πέρα οικονομικά, σπουδάζοντας ταυτόχρονα και θέατρο. Δύσκολες εποχές;
Ναι, δύσκολες εποχές. Αλλά ήταν τέτοιο το πάθος μου για το θέατρο και ήμουν τόσο νέος, που οι δυσκολίες μου έδιναν δύναμη να παλέψω μόνος μου για τα όνειρά μου. Ήρθα στην Αθήνα και έμενα στις θείες μου μέχρι να βρω σπίτι και δουλειά. Τότε ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί σπίτι και μάλιστα με χαμηλό ενοίκιο. Έπειτα από αρκετό ψάξιμο βρήκα ένα υπόγειο στην περιοχή Γκύζη. Ήταν πολύ μικρό, με υγρασία, με μια παλιά τρίφυλλη ντουλάπα που έτριζε, έναν καναπέ τρισάθλιο και μια ασπρόμαυρη τηλεόραση που είχε μόνο εικόνα. Ένιωθα όμως βασιλιάς. Έμενα μόνος και έπαιρνα τη ζωή στα χέρια μου. Έκανα διάφορες δουλειές για να πληρώνω τις υποχρεώσεις μου.
Η πρώτη μου δουλειά ήταν στο λογιστήριο μιας εταιρείας με είδη υγιεινής, αλλά έφυγα από εκεί γιατί είχα γραφτεί κρυφά στη δραματική σχολή. Αργότερα με θέλανε στις πωλήσεις τα απογεύματα, αλλά δεν προλάβαινα, γιατί έπρεπε να πάω στη δραματική σχολή. Αναγκαστικά έπρεπε να βρω μια δουλειά που θα μου επέτρεπε να έχω όλα τα απογεύματα ελεύθερα για να πηγαίνω στη δραματική σχολή. Έτσι λοιπόν αποφάσισα και έγινα μικροπωλητής και είχα πάγκο σε Αιόλου και Ευριπίδου και πουλούσα κάλτσες και μπρίκια και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί το μυαλό σου, για να τα βγάλω πέρα. Δούλευα από το πρωί μέχρι τις 3 και μετά πήγαινα στη σχολή έως τις 10 το βράδυ.