Πάνος Μεταξόπουλος: «Με το που ανεβαίνεις στη σκηνή, δεν υπάρχει φύλο»

Συνέντευξη στο Λοιπόν παραχώρησε ο Πάνος Μεταξόπουλος και στη δημοσιογράφο Ρενέ Σαραντινού με αφορμή το House of fame. Ο γνωστός χορογράφος αναφέρθηκε, μέσα σε όλα, στο κύμα των καταγγελιών που έχει ξεσπάσει στον καλλιτεχνικό χώρο καιθώς και τις δυσκολίες ενός φιλόδοξου χορευτή χθες και σήμερα.

Το παγκόσμιο κίνημα “metoo”, έχοντας έρθει στο φως πολλά, με καταγγελίες για κακοποιητικές συμπεριφορές και κάθε μορφή βίας, θεωρείς ότι θα επηρεάσει τη νέα γενιά κάνοντάς της καλύτερη, αυθεντική, χωρίς να δέχεται καταστάσεις κάνοντας τα “στραβά μάτια”;

Αυτό μόνο σαν ευχή μπορώ να το πω, γιατί πολύ φοβάμαι, ότι όταν θα έρθει η πραγματικότητα της ζωής, κάτι που έχουμε ζήσει όλοι στο πετσί μας, γιατί πόσους δεν έχουμε δει να αναρριχώνται, επειδή έκατσαν στα πόδια κάποιου ή επειδή έχουν υποκύψει σε κάποια μορφή βίας και πόσα από αυτά τα άτομα, από τη γενιά μας, εγώ προσωπικά, πόσα παιδιά έχω δει, τα οποία σταμάτησαν κι έφυγαν από τον χώρο, λόγω αυτής της βρώμας, μην μπορώντας να κάνουν αυτό που ήθελαν και με τον τρόπο που το ήθελαν. Θεώρησαν πιο δίκαιο απέναντι στον εαυτό τους να σταματήσουν και ν’ ασχοληθούν με κάτι τελείως διαφορετικό.

Χάθηκαν άνθρωποι με ταλέντο από τον χώρο για τους λόγους που προαναφέρεις;

Πολλά ταλέντα χάθηκαν, ναι, είναι λυπηρό και πόσο μάλλον στον δικό μου χώρο, που ήταν πάντα ο τελευταίος στον τροχό, καθώς ήταν πάντα όλες οι άλλες τέχνες και τελευταίος ο χορός, ο χορευτής. Στην Ελλάδα πάντοτε ο χορός ήταν το παραπεταμένο παιδί, κι όποιο παιδί πήγαινε στο εξωτερικό και σπούδαζε, κι έβλεπε πράγματα, γυρνώντας, πολλά παιδιά αποφάσιζαν να σταματήσουν, βλέποντας την κατάσταση εδώ.

Ο χορός ήταν και παρεξηγημένος για έναν άντρα, λόγω των έντονων αντιλήψεων που επικρατούσαν τότε, ότι χορευτής σήμαινε και ομοφυλόφιλος.

Υπήρχε τεράστια καταπίεση. Στον χώρο τον δικό μας, καλώς ή κακώς, ήταν “γνωστό” ότι τα περισσότερα αγόρια ήταν ομοφυλόφιλα, αυτό βέβαια δεν έχει καμία σημασία με την τέχνη του χορού, γιατί με το που ανεβαίνεις στη σκηνή, δεν υπάρχει φύλο. Το θέμα είναι τι γίνεται μετά, κάτω από τη σκηνή, στα παρασκήνια, στα μαθήματα… Κατά πόσο ο χορευτής είναι ελεύθερος να κινηθεί όπως θέλει και δεν πρέπει να υποκύψει στις ορέξεις του οποιουδήποτε για να αναρριχηθεί. Μην ξεχνάμε στην Ευρώπη, μεγάλοι χορογράφοι, όπως ο Μορίς Μπεζάρ, ήταν γνωστό τοις πάσι, ότι αν οι χορευτές δεν κοιμόντουσαν μαζί του, δεν υπήρχε περίπτωση να πάρουν πρώτο ρόλο. Οπότε ήταν κάτι που κυκλοφορούσε στον χώρο για το πώς κινούνται τα πράγματα. Στο εξωτερικό, εκτός από αυτό, αν ήσουν πραγματικά καλός, δεν υπήρχε περίπτωση να χαθείς.

Στην Ελλάδα δεν ισχύει αυτό;

Στην Ελλάδα ποτέ δεν ίσχυε, δυστυχώς. Ήταν όλα φτιαγμένα σε γκέτο, ήθελε κάποιο παιδί να δώσει εξετάσεις να πάει στη Λυρική; Έπρεπε να έχει κάποιο μέσο για να μπει, κι όχι αν αυτό άξιζε επί της ουσίας. Χτυπούσαν συνέχεια τηλέφωνα, όλα ήταν με μέσο, ελάχιστα πράγματα γίνονταν αξιοκρατικά, συνήθως το μέσο αυτό, έπρεπε να ήταν πολιτικό, για να κινηθούν τα πάντα.