Η Παναγιώτα Βλαντή μιλάει για την “Σιλβή” και τα «Μαύρα μεσάνυχτα»!

Στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη παραχώρησε συνέντευξη η Παναγιώτα Βλαντή, που αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στον ρόλο της “Σιλβή” στην τηλεοπτική σειρά “Μαύρα μεσάνυχτα”.

Είσαι από τις ηθοποιούς που, κατά καιρούς, μπορεί να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα από την τηλεόραση. Δεν σε φοβίζει αυτό; Μήπως μείνεις εκτός;

Δεν ισχύει αυτό. Τη δουλειά μου δεν την εγκατέλειψα ποτέ. Ναι, κάποιες φορές, τηλεοπτικά, αποφασίζω να απέχω. Κυρίως γιατί δεν με ξετρελαίνει κάτι. Όμως, όπως έχεις δει, πάντα κάνω guest σε ό,τι παίζει. Η μεγάλη κρίση που περνάμε, και ειδικά στα σίριαλ, μοιραία σε κάνουν να απέχεις. Η μυθοπλασία πεθαίνει. Και ναι, θα απέχω κάθε φορά, όταν δεν με εκπροσωπεί μία δουλειά. Όμως ποτέ δεν άφησα τη δουλειά μου. Κι αν δεν κάνω τηλεόραση κάνω θέατρο. Ή και τα δύο μαζί, αν μου επιτρέπεται. Αλλά δεν υπάρχει πια η πολυτέλεια να λες πάντα «όχι», γιατί δεν υπάρχουν και δουλειές… Έμαθα να δουλεύω πολύ σκληρά και δεν είμαι έτοιμη να το αφήσω.

Είσαι ανταγωνιστική επάνω στη δουλειά σου;

Με τους συναδέλφους μου, όχι. Καθόλου. Παρόλο που πρέπει να σου πω ότι έχω ζήσει κάποια μικρά στοιχεία ανταγωνισμού από άλλους στο παρελθόν. Αλλά, ok, το καταλαβαίνω έως ένα βαθμό. Από την άλλη, πιέζω αρκετά εμένα στο να είμαι καλή. Αλλά δεν είμαι με μένα ανταγωνιστική. Δεν μου αρέσει. Σέβομαι τον εαυτό μου και τον τιμώ. Το ίδιο -και περισσότερο μη σου πω- τους συναδέλφους μου.

Ένας από τους ρόλους που έχουν γράψει ιστορία στην ελληνική τηλεόραση, ήταν η Σιλβή, στα «Μαύρα Μεσάνυχτα». Ήταν κάτι κόντρα για σένα;

Η Σιλβή έγραψε ιστορία, γιατί ήταν αυθεντική. Μία μπουζουξού, γυναίκα της νύχτας, αλλά σκοτεινός άνθρωπος. Μου άρεσε πολύ, με ιντρίγκαρε. Φυσικά και ήταν κάτι εντελώς κόντρα με μένα. Ακόμα ο κόσμος μού μιλάει στο δρόμο για τη Σιλβή, όπως και για το «Βίο ανθόσπαρτο», αλλά και τους «Singles». Ήταν δουλειές που έγιναν με πολλή αγάπη και μεράκι. Γι’ αυτό ξεχώρισαν και αγαπήθηκαν. Τελικά, τίποτα δεν είναι τυχαίο σε αυτή τη ζωή. Η Σιλβή με στιγμάτισε και στην αρχή με δυσκόλεψε. Όχι μόνο ο κόσμος, αλλά ούτε κι εγώ με φαντάστηκα να παίζω έναν τέτοιο ρόλο! Όμως, αυτό ήταν και το δύσκολο. Στην αρχή παιδεύτηκα πάρα πολύ. Μέχρι να μελετήσω, να διαβάσω, να καταλάβω τις πιο μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες, από τον τρόπο που μιλούσε ως τις κινήσεις της, χρειάστηκε ένα διάστημα. Μετά, όμως, το πράγμα κύλησε μόνο του, αυτόματα. Πάντα η αρχή είναι δύσκολη. Μετά ξεμπλοκάρει. Αλλά αυτό ονομάζεται πρόκληση. Κι αυτή είναι η μαγεία της δουλειάς…