Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε ο Ρένος Χαραλαμπίδης στο Λοιπόν και τη δημοσιογράφο Ρενέ Σαραντινού με αφορμή τη συμμετοχή στο σίριαλ της ΕΡΤ, «Τα καλύτερα μας χρόνια». Μέσα σε όλα, ο δημοφιλής καλλιτέχνης αναφέρθηκε στο γεγονός πως πάντα ακολουθεί τις απόψεις του, καθώς ξεκίνησε από 5ος και 4ος κομπάρσος, όπως παραδέχεται, για να φτάσει να γίνει πρωταγωνιστής.
Πιο συγκεκριμένα, ο Ρένος Χαραλαμπίδης σημείωσε χαρακτηριστικά πως «είμαι από τους ανθρώπους που σέβομαι και καταλαβαίνω την αγωνία του ηθοποιού να επιβιώσει. Η επιβίωση είναι πιο ιερό πράγμα από ένα καλλιτεχνικό αποτέλεσμα στην τηλεόραση. Λέμε “ναι”, αλλά κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε. Είχα από μικρός την άποψη “κάνε τα σκουπίδια ν’ ανθίσουν”, όπου κι αν έπαιζα, όσο άσχημες κι αν ήταν οι συνθήκες, το έπαιρνα προσωπικά και το κομμάτι που μου αναλογούσε ήθελα να το κάνω να λάμψει».
Τα κακώς κείμενα ενώ τα βλέπεις, τα παρατηρείς, τα αναφέρεις σε συναδέλφους σου;
Πιστεύω ότι τα κακώς κείμενα όταν τ’ αναφέρεις σε συναδέλφους, για να έχει αποτελεσματικότητα η συζήτηση, πρέπει να γίνεται με πολιτισμό κι ευγένεια. Δεν είμαι από αυτούς που θα τα “χώσουν”, γιατί όσες φορές “τα έχωσα”, δε βγήκε αποτέλεσμα, μόνο ένας καυγάς, μια σύγκρουση, ένας τσαμπουκάς, αλλά δεν βελτιώθηκε η δουλειά.
Ίσως και μια “μαύρη λίστα”, στην οποία κάποιοι, ενδεχομένως να σε βάλουν;
Δύσκολα πια μπαίνω σε “μαύρη λίστα”, με την έννοια ότι παίζω 30 χρόνια, είμαι από τους παλαιότερους της γενιάς μου. Όχι, δεν μπήκα ποτέ σε “μαύρη λίστα”, όμως χάλασε το κλίμα της δουλειάς, “χάλασαν” καρδιές, χάλασε η διάθεση, εκνευριστήκαμε και δεν βγήκε κάτι. Όμως, όσες φορές τα κακώς κείμενα προσπάθησα να τα πω μ’ έναν τρόπο δημιουργικό, τότε το πράγμα λειτούργησε.
Είναι εύκολο, όταν ένας καλλιτέχνης πρωταγωνιστεί, να κατανοήσει τον συνάδελφό του;
Τώρα είσαι πρώτος, του χρόνου είσαι τελευταίος. Εγώ δεν έγινα ξαφνικά πρωταγωνιστής, πέρασα από όλα τα σκαλιά της ηθοποιίας, από κομπάρσος από 5ος, 4ος ρόλος, 3ος, 2ος και στη συνέχεια πρωταγωνιστής, κι αυτό μου πήρε 10 χρόνια. Έγινα γνωστός σε ηλικία 30 χρονών, το 1999 με 2000. Δεν έγινα γνωστός στα 22-23 μου, ως νεαρό παιδί, όταν χτύπησε την “πόρτα” μου η φήμη, ήμουν έτοιμος, ώριμος. Αυτό μου έδωσε μια γνώση που τη χρησιμοποιώ ακόμα και μου λέει: “Ρένο πρόσεχε..” και κατάλαβα ότι στη δουλειά όλα είναι ένας κύκλος που γυρίζει, σήμερα είμαι εγώ “πάνω”, αύριο είναι ο άλλος. Πρέπει να βλέπω το ταξίδι της ζωής μου σε βάθος χρόνου, κι όχι για το τι συμβαίνει αυτή την εποχή. Υπήρξαν ηθοποιοί που “καβάλησαν τα καλάμια”, “σήκωσαν μύτες” και χάθηκαν. Οι άνθρωποι αυτοί δεν χάθηκαν επειδή τους “έφαγαν” κάποιοι, αλλά η ίδια η δουλειά τους ξέβρασε.