Εν μέσω μίας εκ των μεγαλύτερων προκλήσεων της ζωής του, της προσπάθειας για ολική επαναφορά της ομάδας με την οποία συνέδεσε διαχρονικά το όνομα και την καριέρα του στον δρόμο των επιτυχιών, ο «δράκος» του ελληνικού μπάσκετ, Παναγιώτης Γιαννάκης, προχώρησε σε μια άκρως ενδιαφέρουσα και σπάνια εξομολόγηση στα Παραπολιτικά και τη Σάσα Σταμάτη.
Καβαλήσατε ποτέ το καλάμι;
Ελπίζω πως όχι. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς με βλέπουν οι γύρω μου. Εγώ πάντα θεωρούσα ότι είμαι σαν όλους τους άλλους. Απλά, μου αρέσει και θέλω να κάνω ό,τι κάνω όσο το δυνατόν καλύτερα. Δεν με ενδιέφερε ποτέ να είμαι πρώτος στο χωριό, αλλά ήθελα να συναγωνιστώ. Δεν φοβόμουν να χάσω.
Να υποθέσω ότι γινόταν χαμός τότε στον Αρη από θαυμάστριες;
Δεκάδες χιλιάδες γράμματα είχαμε όλα τα παιδιά. Σε κάποια απαντούσαμε. Ηταν και κάποια άλλα που ήταν υπερβολικά.
Μπουζούκια πάτε;
Πήγαινα μικρός, στα 14-15. Τώρα δεν πάω. Πήγαινα Γαβαλά, Καρουσάκη, Αντύπα, Παπαδοπούλου, Ζαγοραίο. Με την παρέα μου πήγαινα, με τα παιδιά από τη Νίκαια. Επειδή μεγαλόφερνα, με έπαιρναν μαζί τους οι συμπαίκτες μου που ήταν 30 χρόνων. Είχαν κάβα κάτι μπουκάλια. Εγώ δεν έπινα, δεν κάπνιζα και κατά τη μία έφευγα μόνος μου.
Είστε «ξενέρωτος»;
Δεν θα το έλεγα. Κανονικά μέσα στην παρέα και θα χορέψω και θα καλαμπουρίσω. Απλά, δεν είμαι υπερβολικός. Δεν θέλω να προκαλέσω κανέναν.
Τα παιδικά σας χρόνια πώς ήταν;
Ημουνα ένα παιδί που κουρευόταν γουλί. Με κούρευε η μάνα μου με μηχανή. Εμενα σε ένα σπίτι προσφυγικό. Καμιά φορά έτρεχε λίγο το νερό μέσα γιατί δεν ήταν καλά τα κεραμίδια και έπρεπε να διορθωθούν. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου κοιμούνταν σε ένα δωμάτιο, εμείς σε ένα άλλο και η κουζίνα ήταν έξω. Ηταν ένα από αυτά τα σπίτια τα δύσκολα, αλλά εγώ ήμουν χαρούμενος γιατί έβγαινα έξω και έπαιζα με τους φίλους μου. Οταν κάποιος είχε μια μπάλα, παίζαμε όλοι μαζί. Μια φορά είχε ένας μπάλα και τον παρακαλάγαμε να μας τη δώσει για να παίξουμε. Εφευγα από εκεί 8 χρόνων, πηδούσα τα κάγκελα, περνούσα την Πέτρου Ράλλη, πηδούσα τα κάγκελα της παιδικής χαράς και έμπαινα μέσα για να παίξω μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Πρώτα ποδόσφαιρο.
Με τη γυναίκα σας πόσα χρόνια είστε μαζί;
Από το 1976. Εχει κάνει πολλά για μένα η Ευγενία – πολύ όμορφη κοπέλα. Βρήκαμε επικοινωνία και μου έφτιαξε μια ωραία οικογένεια. Παράτησε τα περισσότερα πράγματα που θα μπορούσε να κάνει. Ηταν έξυπνο παιδί. Ηξερε να ζωγραφίζει. Ηταν πολύ δραστήρια.
Πού γνωριστήκατε;
Στο γήπεδο. Εκείνη έπαιζε βόλεϊ. Την κυνηγούσα. Τελικά, βρήκα τρόπο να βγούμε και να γνωριστούμε.
Σας έκαναν ποτέ bullying στα πρώτα χρόνια της καριέρας σας;
Ημουν πάντα ένα μαύρο παιδί, επειδή γύρναγα συνέχεια στους δρόμους, ήμουν και μελαχρινός, με πεταχτά αυτιά, και μου λέγανε: «Αυτόν τον… αντιτουριστικό πού να τον βάλουμε να παίξει;».
Και πώς νιώθατε;
Τον άκουσα αυτόν που μου το είπε αυτό και είπα: «Θα δεις τι θα πάθεις» (γέλια). Πλάκα σου κάνω. Εννοούσα μπασκετικά τι θα πάθει. Έξω από το γήπεδο ήμουν ένα παιδί ντροπαλό, δεν ζητούσα τίποτα. Όταν έμπαινα στο γήπεδο, ήμουν συμπαίκτης και δεν καταλάβαινα τίποτα. Μπουλντόγκ.