Ο Αλέξανδρος Ρήγας, σε μια άκρως εξομολογητική συνέντευξη στο People και τη Φανή Πλατσατούρα, μιλά για όλους και για όλα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχουν οι αναφορές του στη Χρύσα Ρώπα και τη Σοφία Μουτίδου.
Γιατί σε κάθε δουλειά σου έχεις έναν ή και παραπάνω, αντικειμενικά δύσκολους συνεργάτες;
Πιστεύω ότι οι ταλαντούχοι άνθρωποι έχουν μια ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση και ένα όχι τόσο, ισορροπημένο νευρικό σύστημα. Όταν για παράδειγμα βλέπω τη Χρύσα Ρώπα, με την οποία έχουμε δουλέψει πολλές φορές μαζί και έχουμε «σκοτωθεί» άλλες τόσες, να ανεβαίνει πάνω στη σκηνή και να παθιάζεται, να παλεύει για την ατάκα -το μερτικό της στο σανίδι- και τελικά, να την καθαγιάζει εκεί, τότε υποκλίνομαι. Και δεν με νοιάζει αν το ίδιο βράδυ μαλώσουμε και το επόμενο πρωί δεν μιλάμε πάλι. Σέβομαι πάρα πολύ το ταλέντο.
Με τη Σοφία Μουτίδου τι έγινε και αποχώρησε στα μέσα της σεζόν από την παράσταση «Μπαμπά μην Ξαναπεθάνεις Παρασκευή;»
Η Σοφία είναι άλλος ένας ιδιαίτερος άνθρωπος. Πολύ έξυπνη, πολύ καλλιεργημένη, πολύ ταλαντούχα. Την εκτιμώ βαθύτατα και δεν θα πω άσχημη κουβέντα για εκείνη γιατί έχουμε φάει και έχουμε πιει μαζί, έχω πάει στο σπίτι της, την έχω παντρέψει, έχω πάρει αγκαλιά το παιδί της, έχουμε κάνει άπειρα γέλια, δεν μπορώ όλα αυτά να τα παραβλέψω επειδή κάποια στιγμή, κάτι στράβωσε. Οι επαγγελματικές σχέσεις κάνουν έναν κύκλο. Μπορεί και στη δική μας σχέση να μπήκε προσωρινά μια άνω τελεία αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω ό,τι μου έχει χαρίσει πάνω στη σκηνή. Άσε που καμιά φορά δεν καταλαβαίνουμε τις προσωπικές, υγιείς φιλοδοξίες του άλλου και στεκόμαστε χωρίς να το γνωρίζουμε, εμπόδιο στη διαδρομή του.
Έχεις υπάρξει σκληρός με συνεργάτες σου;
Ναι, ειδικά στις πρώτες δουλειές στην τηλεόραση, υπήρχαν εντάσεις. Ήμουν συγκρουσιακός αλλά ξέρεις τι γινόταν; Τώρα καταλαβαίνω ύστερα από τόσα χρόνια ότι έψαχνα τον χώρο μου και επειδή ήμουν πιτσιρίκος, αισθανόμουν ότι έπρεπε να τον ορίσω και με κάποιον τρόπο να επιβληθώ. Και αυτό σε κάνει να πέφτεις συχνά σε φασιστικές συμπεριφορές και αυταρχισμούς που δεν ταίριαζαν ούτε με τους ανθρώπους που συνεργαζόμουν, ούτε με την ιδιοσυγκρασία μου. Μέχρι το 2005, οι συγκρούσεις μου ήταν έντονες, είχα άσχημες περιόδους και αδίκησα ανθρώπους. Έπρεπε όλοι να γυρίζουν γύρω από τον τρόπο που εγώ σκέφτομαι και δουλεύω. Για θέματα που μπορούσαν να λυθούν με μια απλή κουβέντα εγώ ήμουν έτοιμος ανά πάσα στιγμή, για μάχη. Έχω μετανιώσει για όλα αυτά. Στην τελική όλοι το ίδιο πράγμα θέλαμε: την επιτυχία!