Ντόρα Μακρυγιάννη: «Δεν μπορεί ένας αλκοολικός να προσπαθεί να πείσει τους μαθητές πώς αυτό είναι το θέατρο»

Η Ντόρα Μακρυγιάννη εξομολογείται στο 7 ΜΕΡΕΣ TV και τον Γιάννη Βίτσα για την ψυχολογική βία που υπέστη στη θεατρική σχολή από ορισμένους καθηγητές.

Έρχομαι στο θέμα των ημερών, την ψυχολογική και λεκτική κακοποίηση που έχουν καταγγείλει πολλές συνάδελφοι σας ότι έχουν υποστεί από μεγάλα ονόματα του χώρου σας.
Πιστέψτε με τις επόμενες ημέρες θα ακούσουμε πολύ περισσότερα ονόματα για φαινόμενα εργασιακού εκφοβισμού απ’ όσα ήδη έχουν δημοσιευθεί.

Σας σοκάρει το γεγονός;
Όχι. Παρά το ότι δεν είμαι πολλά χρόνια στο χώρο έχω υπόψιν μου αντίστοιχες συμπεριφορές. Δυστυχώς υπάρχουν άπειρα τέτοια περιστατικά. Πολλοί γνωστοί ηθοποιοί μου έχουν πει ότι έχουν βιώσει ανάλογα γεγονότα. Δεν μπορούσα να πιστέψω πώς ο χώρος μας έχει τόσες άρρωστες προσωπικότητες. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στη Ζέτα Δούκα που βρήκε το θάρρος να μιλήσει δημόσια για όσα βίωσε. Εύχομαι να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Και που να μιλήσει κάποιος για το τι γίνεται στις δραματικές σχολές;

Τι εννοείτε;
Σου μηδενίζουν οποιαδήποτε αξιοπρέπεια. Φθάνεις σε ένα σημείο που μπορεί να πεις «δεν αξίζω τίποτα ως άνθρωπος». Μιλάμε για πολύ σκληρές συμπεριφορές από καταξιωμένους ανθρώπους στο χώρο, πολλούς από τους οποίους ενδεχομένως να αφορούν οι καταγγελίες που γίνονται σήμερα από διάφορους ηθοποιούς.

Εσείς έχετε βιώσει κάτι αντίστοιχο στην σχολή;
Φυσικά. Αντιμετώπισα μια ψυχολογική βία χωρίς όρια. Μάλιστα, λόγω αυτής ακριβώς της εμπειρίας μου, αποφάσισα συνειδητά να μη βγω απευθείας στη δουλειά, έπειτα από το τέλος της σχολής. Ήθελα να ηρεμήσει η ψυχή μου από όσα αντιμετώπισα. Πολλές φορές με ρωτούν σε συνεντεύξεις αν νοσταλγώ τα χρόνια της σχολής και απαντώ αρνητικά γιατί ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος.

Το χειρότερο περιστατικό που αντιμετωπίσατε;
Δεν είναι μεμονωμένο περιστατικό. Είναι μία γενικευμένη συμπεριφορά. Αισθάνεσαι  ότι δεν έχεις αξιοπρέπεια

Υπήρξε καθηγητής σας, δηλαδή, που σας έκανε να σκέφτεστε ότι δεν αξίζετε;
Φυσικά και όχι μόνο εμένα αλλά όλους τους συμμαθητές, οι οποίοι δεν ήταν εικοσιπέντε χρονών, όπως εγώ όταν πήγα στη σχολή. Εγώ είχα φάει ήδη κάποια δυνατά χαστούκια από τη ζωή, οπότε ήμουν λίγο πιο σκληραγωγημένη. Ένα παιδί 18-19 ετών είναι σφουγγάρι. Πολλοί υποσυνείδητα υιοθέτησαν τις συμπεριφορές των δασκάλων. Μιλούσαν με σκληρότητα και αγένεια και έλεγαν «Έτσι είναι ο χώρος μας. Αν δεν μπορείς να είσαι δυνατός πήγαινε σπίτι σου». Ξέρετε, δε γίνεται ένας ψυχικά διαταραγμένος άνθρωπος να διδάσκει σε σχολές. Ούτε, βέβαια, ένας αλκοολικός που έρχεται μεθυσμένος στο μάθημα και προσπαθεί να πείσει τους μαθητές πώς αυτή είναι η ζωή και το θέατρο.

Είχατε καθηγητή που έρχονταν μεθυσμένος στο μάθημα;
Εννοείται.

Δεχθήκατε σεξουαλική παρενόχληση στη σχολή;
Όχι.  Είχα υψώσει ένα τείχος προστασίας γύρω μου. Δεν άφηνα περιθώριο. Αν συνέβαινε δεν υπήρχε περίπτωση να μη το έλεγα, να μην φώναζα. Δε θα ξεχάσω όμως ποτέ το απίστευτο bullying που δέχτηκα επειδή έπρεπε να δουλέψω λόγω οικονομικών δυσκολιών και αυτό είχε σαν συνέπεια να μην είμαι πάντα απόλυτα συνεπής με τις ώρες των μαθημάτων της σχολής. Τους φαίνονταν παράλογο το γεγονός ότι ένα παιδί έπρεπε να εργαστεί ενώ φοιτούσε στο Εθνικό Θέατρο. Σίγουρα σε μία δημόσια σχολή δεν πληρώνεις δίδακτρα, αλλά αυτό δεν σημαίνει και πολλά όταν υπάρχει ανάγκη επιβίωσης. Ήταν πολύ δύσκολα χρόνια. Θυμάμαι πόσες ενοχές κουβαλούσα πιστεύοντας ότι δεν ήμουν σωστή με τις υποχρεώσεις μου στη σχολή και ότι, αν δε δούλευα, ίσως να ήμουν πιο συγκεντρωμένη.