Ο Νίκος Πολυδερόπουλος, σε συνέντευξη που δίνει στο περιοδικό HELLO! και την Σόνια Μαγγίνα αναφέρεται μεταξύ άλλων και στο πρόβλημα δυσλεξίας και πώς αυτό τον επηρεάζει στους ρόλους του. Ο ηθοποιός μιλά για την οποιαδήποτε διαφορετικότητα των ανθρώπων και πως το αντιμετωπίζει η κοινωνία σήμερα.
Πότε διαγνώστηκες με δυσλεξία;
Ήμουν μαθητής λυκείου. Όταν ήμουν μικρότερος, δεν ξέραμε τι είχα, καταλάβαινα όμως ότι υπάρχει μεγάλο θέμα.. Επίσης, έχω το ίδιον να ανοίγω δέκα δουλειές ταυτόχρονα γιατί έχω και ελλειμματική προσοχή. Λόγω ΔΕΠΥ, δεν μπορώ να μείνω σταθερός κάπου, είμαι συνεχώς σε κίνηση.
Για τους ρόλους πώς συγκεντρώνεσαι;
Να ξεκινήσω από το γεγονός ότι αγαπώ πολύ αυτό που κάνω ως δουλειά. Σαφώς αντιμετωπίζω κάποια θέματα, αλλά έχω το πλεονέκτημα της σιωπηρής ανάγνωσης και της φωτογραφικής μνήμης, που σημαίνει πως ό,τι διαβάζω το μαθαίνω την ίδια στιγμή. Για να συγκεντρωθώ, πρέπει να είμαι μόνος μου ώστε να μελετήσω το ρόλο απομονωμένος, με ηρεμία, χωρίς οπτικοακουστικά ερεθίσματα.
Οι συνάδελφοί σου το σέβονται αυτό;
Άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Όχι πάντα από πρόθεση, μπορεί κι εγώ να αποσυντονίζω τους συναδέλφους έτσι όπως γυρίζω σαν σβούρα. Πλέον, όμως, φροντίζω να ενημερώσω κι αυτό έχει βοηθήσει πολύ. Στην αρχή ήμουν κρατημένος, φοβόμουν να το πω, ντρεπόμουν. Αποφάσισα όμως ότι πρέπει να σέβομαι τον εαυτό μου και τη διαφορετικότητά μου. Κι όταν σέβεσαι τον εαυτό σου, σε σέβονται και οι άλλοι.
Η κοινωνία έχει βελτιωθεί ως προς την οποιαδήποτε διαφορετικότητα, τη σέβεται περισσότερο;
Νομίζω πως η κοινωνία δεν θα σεβαστεί τη διαφορετικότητα αν εμείς οι ίδιοι δεν σεβαστούμε πρώτοι τον εαυτό μας. Θεωρώ το σεβασμό ατομικό θέμα και όχι κοινωνικό. Υπάρχει μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που δεν σέβονται τον εαυτό τους, κατά συνέπεια ούτε τον άλλο. Η κοινωνία του σήμερα εμπεριέχει μεγάλο ανταγωνισμό και εγωισμό. Μέσα στην ατυχία μας με το ξέσπασμα της πανδημίας, μας δόθηκε και η ευκαιρία, όταν μείναμε μόνοι λόγω καραντίνας, να πάρουμε χρόνο για μας και να διορθώσουμε τα λάθη μας. Μια μερίδα ανθρώπων το έκανε, η πλειονότητα δυστυχώς όχι. Ζούσε σε μια εποχή στην οποία έχουν χαθεί οι ηθικοί φραγμοί, δεν έχει καμία σημασία αν είσαι έντιμος ως άνθρωπος ή αν κρατάς τον λόγο σου, σημασία έχει να μπορείς να ελίσσεσαι με όσους δεν διαθέτουν αξίες. Θα μπορούσαμε να βγούμε καλύτεροι ζώντας όλη αυτή την κατάσταση της πανδημίας, να γίνουμε πιο ανιδιοτελείς, πιο κοινωνικά ωφέλιμοι.