Νίκος Μίχας: Το Fame Story και η ζωή μετά…

Ο Νίκος Μίχας ήταν ένα από τα πρόσωπα που ξεχώρισαν ιδιαίτερα μέσα από το Fame Story. Στην πορεία, ωστόσο, ο ίδιος έκανε μια μεγάλη στροφή προς την ιατρική. Με συνέντευξη που δίνει στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη, ο Νίκος Μίχας μιλάει για την απόφασή του αυτή, τη ζωή του σήμερα και απαντά αν θα ξαναπήγαινε στο Fame Story σήμερα.

Σε τρόμαξε ποτέ η δημοσιότητα που είχες αποκτήσει από το «Fame Story»;
Η δημοσιότητα όχι ιδιαίτερα. Το ίδιο το show με τρόμαξε πιο πολύ. Ήταν πολύ σοκαριστικό για έναν 20χρονο αυτό που γινόταν τότε! Το παιχνίδι είχε μεγάλη επιτυχία, αλλά δεν φανταζόμασταν το μέγεθος της ανταπόκρισης του κόσμου, το οποίο ήταν τεράστιο. Ήταν μια πολύ δυνατή εμπειρία και μόνο «ευχαριστώ» μπορώ να πω στον κόσμο που μου έδωσε αγάπη και αποδοχή. Ουσιαστικά έκανα το όνειρό μου πραγματικότητα.

Μετά από τρεις προσωπικούς δίσκους, αμέτρητες εμφανίσεις, τόσες συνεργασίες, βραβεία κλπ, το ερώτημα παραμένει: Γιατί σταμάτησες το τραγούδι;
Ποτέ δεν σταμάτησα το τραγούδι! Δεν γίνεται να πάψω να ασχολούμαι με τη μουσική, έτσι κι αλλιώς. Η μουσική είναι μέσα μου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου και θα είναι για πάντα εδώ να με ταξιδεύει, να με εκφράζει και να με δυναμώνει. Θέλω η σχέση μου με τη μουσική να είναι για πάντα μια σχέση πάθους και απόλυτης ελευθερίας. Θέλω να την ονειρεύομαι!

Τα όνειρά μας πρέπει να τα κυνηγάμε… Έτσι δεν λένε;
Ναι, μα γι’ αυτό και μπήκα τότε στο παιχνίδι. Και δεν πιστεύω ότι έκανα λάθος που δεν το κυνήγησα απεγνωσμένα, εκτός παιχνιδιού. Θεωρώ πως έκανα αυτό που ένιωθα – και αυτό έχει την απόλυτη σημασία για μένα. Από ό,τι έδειξε η ζωή μου και η πορεία μου, δεν έκανα λάθος. Ό,τι έγινε, έπρεπε να γίνει. Από την άλλη, δεν είχα μόνο ένα όνειρο. Από μικρός, έχω πολλά όνειρα. Ένα από αυτά ήταν η ιατρική, την οποία ασκώ με σεβασμό και ειλικρίνεια. Έκανα την επιλογή μου και η ζωή συνεχίζεται…

Εκείνη την εποχή της μεγάλης δημοσιότητας, θυμάσαι να έζησες ακρότητες με θαυμαστές;
Εννοείται! Τότε γινόταν χαμός. Καλά, όχι μόνο εγώ, όλοι τα ζήσαμε. Όλο αυτό ήταν πολύ huge. Κάτι το τεράστιο και μη διαχειρίσιμο εύκολα. Θυμάμαι παιδιά να μας περιμένουν ώρες ατελείωτες στο ξενοδοχείο για να τους υπογράψουμε ένα αυτόγραφο, να μιλήσουν λίγο μαζί μας… Αυτά ήταν στη ρουτίνα μας τότε…

Έχεις πικρία για τον τρόπο που αντιμετωπιστήκατε, όλοι εσείς οι πρώτοι παίκτες ενός προβεβλημένου talent show, από τους ήδη καταξιωμένους καλλιτέχνες;
Πικρία; Όχι, δεν έχω. Ποτέ δεν είχα! Ποτέ δεν ασχολήθηκα, εξάλλου, ιδιαίτερα με τη γνώμη των άλλων. Είμαι σίγουρος ότι δεν φάνηκε πολύ φυσιολογικό το να μπαίνουν κάποιοι άνθρωποι σε ένα τηλεοπτικό show, να τους βλέπει όλη η Ελλάδα και την επόμενη μέρα να έχουν τέτοια αποδοχή. Συμμερίζομαι την άποψή τους και τους δικαιολογώ, αν τους φάνηκε παράξενο. Κι εμένα ίσως να μου φαινόταν. Δεν ήταν φυσιολογικό όλο αυτό με το «Fame story». Έκανε εντύπωση τότε, όπως είχε κάνει και το «Να, η ευκαιρία» κάποτε, πριν από 40 χρόνια, που βγήκε ο Θέμης Αδαμαντίδης κι άλλοι σπουδαίοι καλλιτέχνες.

Σήμερα, θα πήγαινες ξανά σε κάτι αντίστοιχο;
Ως γιατρός ή ως 20χρονος rocker; (γελάει). Γιατί ως 20χρονος, πήγα. Κοίτα, σήμερα δεν ξέρω αν θα έπαιρνα μέρος σε κάποιο διαγωνισμό ταλέντων. Άλλωστε, έχουν αλλάξει οι καιροί και τα δεδομένα. Αν ήμουν, όμως, σήμερα 20 ετών, όπως τότε, ήμουν αποφασισμένος να πετύχω στη μουσική, δεν είχα τον τρόπο να προβάλω τη μουσική μου, δεν υπήρχε το internet στην έκταση που υπάρχει σήμερα και η τηλεόραση είχε τη δύναμη που είχε τότε, ναι, μάλλον θα ξαναπήγαινα.

Παρακολουθείς τα σημερινά talent shows;
Όχι πολύ. Δεν έχω, άλλωστε, τον χρόνο να τα παρακολουθήσω. Τα παρακολουθώ τόσο όσο. Νιώθω απόλυτα την αγωνία των παιδιών. Ξέρω τι περνάνε και τι άγχος έχουν. Θαυμάζω το θάρρος τους.

Κρατάς επαφή σήμερα, με κάποιον από τους πρώην συμπαίκτες σου απ’ το «Fame Story»;
Ναι, κρατάω επαφή, αλλά εξ’ αποστάσεως. Έλειπα κιόλας. Ειδικά μέσω social, τους βλέπω και τους παρακολουθώ όλους. Απλά, δεν κάνουμε κολλητή παρέα πια, γιατί ο καθένας έχει πλέον τη δική του ζωή. Τους έχω μεγάλη αγάπη! Αν με ρωτάς, τους θεωρώ όλους πολύ καλούς μου φίλους.

Με ποιον μιλάς από όλους, πιο συχνά;
Με τον Κωνσταντίνο Θαλασσοχώρη, τον Γιώργο Χρήστου, τον Κώστα Καραφώτη. Αλλά τους παρακολουθώ όλους. Ήμασταν ωραία παρέα τότε. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να βρισκόμασταν όλοι μαζί. Κάτι σαν reunion…

Πραγματικά, όμως! Πόσο πολύ έχεις αλλάξει από τότε, Νίκο;
(γελάει) Ως προσωπικότητα, καθόλου! Ίδιος έμεινα, ίσως μόνο να εξελίχθηκα. Σίγουρα προχώρησα μπροστά, αλλά δεν άλλαξα προσωπικότητα και χαρακτήρα. Είμαι ακόμα παιδί μέσα μου. Είμαι ένα ώριμο-ανώριμο «παιδί» (χαμογελάει). Δεν θέλω, όμως, να χάσω την παιδικότητά μου! Ακόμα παίζω μπάσκετ, ακόμα ασχολούμαι με τα τηλεκατευθυνόμενά μου, ακόμα εξερευνώ τη φύση, όπως έκανα τότε που ήμουν παιδί. Κάποτε πήγαινα βόλτα στο βουνό – το κάνω και σήμερα. Όπως και ποδήλατο, που είναι μία μεγάλη παιδική συνήθεια, την οποία δεν έχω εγκαταλείψει μέχρι και σήμερα.