Ο Νίκος Μάνεσης έδωσε συνέντευξη στο περιοδικό “7 ΜΕΡΕΣ tv” και την Εύη Βαλή, όπου μίλησε μεταξύ άλλων για τις σημαντικότερες στιγμές στην καριέρα του, αλλά και για τα πισώπλατα μαχαιρώματα που έχει δεχτεί από κολλητούς φίλους.
Ποια θα αναγνωρίζατε ως τη σημαντικότερη στιγμή της καριέρας σας;
Είναι πολλές. Όταν δούλευα σε εφημερίδες και μου προέκυψε το πρώτο αποκλειστικό, όταν το 1992 άρχισαν να κλείνουν εφημερίδες και εγώ βρέθηκα στον ΑΝΤ1, όπου δεν ήξερα την τύφλα μου και με ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ με έκαναν μεταγραφή από τις εκπομπές στο δελτίο ειδήσεων, καλή του ώρα του Γιάννη Παπουτσάνη. Σημαντική στιγμή ήταν η πρώτη μου πολεμική ανταπόκριση. Η πρώτη φορά που βγήκα σε εκπομπή στον αέρα και δεν ήξερα που πατάω και που βρίσκομαι.
Θυμάμαι ότι μου είχαν πει να γελάω, για να είμαι χαριτωμένος, και στο τέλος της εκπομπής διαπίστωσα ότι είχα πάθει θλάση στους μυς της κάτω γνάθου από τα διαρκή χαμόγελα. Σημαντική στιγμή ήταν και όταν διαπίστωσα ότι δεν κάνεις πάντα καριέρα με την πολλή δουλειά, αλλά υπάρχουν κι άλλα διάφορα πλάγια μέσα τα οποία εγώ δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω. Όπως επίσης και όταν κολλητοί μου φίλοι άρχισαν να με μαχαιρώνουν πισώπλατα. Είναι μαθήματα ζωής.
Πώς αντιδράτε στα πισώπλατα μαχαιρώματα;
Όταν διασταυρωμένα είναι μαχαίρωμα πισώπλατο, γίνεται ένα “Χ” στη ζωή μου. Δεν υπάρχει πια αυτό το άτομο.
Δεν τίθεται θέμα εκδίκησης;
Όχι, δεν έχω εκδικηθεί ποτέ άνθρωπο στη ζωή μου. Είμαι παρορμητικός και νευρικός και υπάρχουν φορές που μπορεί να ανεβάζω ντεσιμπέλ, ωστόσο, μου κάνουν διαρκώς παρατηρήσεις γιατί ανέχομαι τόσα πράγματα. Εγώ αποκρίνομαι ότι η υπομονή είναι σαν ένα ποτήρι όπου κάποια στιγμή πέφτει μια σταγόνα και ξεχειλίζει. Τους υπενθυμίζω τι γινόταν όταν ήμασταν στον ΑΝΤ1. Κάναμε πολλή υπομονή ώσπου το ποτήρι ξεχείλισε.
Ήταν τόσο τραυματική εμπειρία;
Δεν τις χαρακτηρίζω ως τραυματικές εμπειρίες. Είναι ζητήματα αξιοπρέπειας.
Θα χαρακτηρίζατε τον εαυτό σας εύκολο συνεργάτη;
Είναι υποκειμενική η κρίση, αλλά θεωρώ ότι είμαι καλός συνεργάτης. Έχω αυτό το μπαμπακίστικο, το δασκαλίστικο. Δεν είμαι από αυτούς τους συναδέλφους οι οποίοι γνωρίζουν κάποια κόλπα και δεν τα μοιράζονται. Εγώ τα μοιράζομαι. Από την άλλη, όμως, αν διαπιστώσω ότι κάποιος είναι ρουφιανάκος και προσπαθεί να επιβιώσει με τη βοήθεια διάφορων διευθυντών, υπουργών ή βουλευτών και δημιουργεί πρόβλημα στον περίγυρο, τότε είμαι πάρα πολύ κακός συνεργάτης. Δεν κρατάω το στόμα μου.