Λίγο πριν βρεθεί στη νέα σειρά «Ναυάγιο» στο MEGA, ο Νίκος Γκέλια παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό 7 Μέρες Tv και τον δημοσιογράφο Γιάννη Βίτσα. Μέσα σε όλα, ο νεαρός ηθοποιός μίλησε για τον ρατσισμό που βίωσε σαν παιδί, όταν ήρθε από την Αλβανία στην Ελλάδα, καθώς και τον τρόπο που αντιμετώπισε κάθε περιστατικό.
Παρά το ότι ήσουν ένας βαθιά πνευματικός έφηβος, που είχες δημιουργήσει ακόμα και τη θεατρική ομάδα του Δήμου Ιλίου, βίωσες ρατσισμό τόσο από καθηγητές όσο και από μαθητές.
Ήρθα στην Ελλάδα το 1997, όταν ακόμη ήταν πολύ ισχυρή η θέση ότι οι Αλβανοί είναι κακοί, ότι ήρθαν στη χώρα για να πάρουν τις δουλειές των Ελλήνων, ότι σκοτώνουν. Οπότε αυτόματα βίωσα πολύ έντονα αυτό το κομμάτι στον μικρόκοσμο που είχα εγώ.
Πως το διαχειρίστηκες;
Όπως τα διαχειρίζομαι πλέον όλα, δεν το πολυσκέφθηκα. Αν κάτι με πειράξει, το ξεχνάω. Είναι μια ασπίδα που έχει δημιουργήσει ο οργανισμός μου. Όταν δεν σκέφτεσαι κάτι, αυτόματα δεν υπάρχει. Επίσης, ένα σκηνικό που είχε γίνει με μια δασκάλα, η οποία μου είπε ότι δεν μπορώ να μιλήσω για την ελληνική Ιστορία, γιατί δεν είμαι Έλληνας, με οδήγησε να διαβάσω πενταπλάσια ελληνική Ιστορία. Αυτή ήταν η αντίδραση μου. Δεν έκλαψα, ούτε κρύφτηκα. Πήγα απευθείας στη γνώση. Το δύσκολο κομμάτι ήταν όταν ερχόμουν αντιμέτωπος με παιδιά γιατί έλεγαν αυτόματα αυτό που σκέπτονταν, χωρίς να φιλτράρουν οτιδήποτε. Ήταν δύσκολο για μένα όταν δεν με έπαιζαν τα άλλα παιδιά και, επειδή άλλαζα σχολεία πολύ συχνά, γιατί μας έδιωχναν από τα σπίτια με τη δικαιολογία πως ήμασταν Αλβανοί, έπρεπε κάθε φορά να δημιουργώ άλλες παρέες.
Θυμάμαι πως τελείωσα την τετάρτη δημοτικού στην Ηλιούπολη και στην πέμπτη δημοτικού ήμουν στον Άγιο Δημήτριο. Τότε είχα ξεκινήσει φροντιστήριο Αγγλικών στην Ηλιούπολη και έθεσα βέτο στην οικογένεια μου ότι εγώ θα συνεχίσω να πηγαίνω αγγλικά σε εκείνη την περιοχή παρόλο που μέναμε στον Άγιο Δημήτριο. Όταν μου είπε η μητέρα μου, «δεν μπορούμε να σε πηγαίνουμε γιατί δουλεύουμε», της απάντησα ότι θα πηγαίνω μόνος μου. Για έναν χρόνο έπαιρνα το λεωφορείο, κάθε φορά που είχα αγγλικά, κατέβαινα στην Ηλιούπολη και περπατούσα μέχρι το φροντιστήριο για να μη χάσω την παρέα μου. Ήθελα να έχω την επαφή με τους φίλους μου, να δημιουργήσω έναν πυρήνα.