Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε η Νίκη Σερέτη στο ΕΓΩ και τον δημοσιογράφο Θάνο Ξάνθο με αφορμή την καθημερινή σειρά του MEGA, «Το αύριο μας ανήκει». Μέσα σε όλα, η γοητευτική ηθοποιός αναφέρθηκε στο ελληνικό #metoo και την αδικία που έχει βιώσει στην επαγγελματική της διαδρομή.
«Γιατί τώρα;» είπαν οι περισσότεροι στο άκουσμα φαινομένων #metoo στο ελληνικό θέατρο. Εσύ τί απαντάς σε αυτό;
Η εξουσία και η βία είναι τεράστιο θέμα. Σίγουρα οι επόμενες γενιές θα είναι σε καλύτερη μοίρα. Αρθρώνουν φωνή. Αυτοί που λένε «γιατί τώρα;» είναι οι συντηρητικοί με τις παγιωμένες κοινωνικές αντιλήψεις και αυτοί που επιμένουν να μην ταράζονται τα νερά, μήπως ξυπνήσουν και οι δικές τους μνήμες και τους κάνουν να χάσουν τον ύπνο τους. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει έστω ένας άνθρωπος (αν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του) που δεν θα ομολογήσει ότι δεν έχει υποστεί βία. Χρειάζεται συνεχής υπενθύμιση και ξεμπρόστιασμα, όπου συνεχίζονται τέτοια απαράδεκτα επεισόδια. Η κακοποίηση δεν πρέπει να κρύβεται πλέον κάτω από το χαλί. Το «γιατί τώρα;» είναι ένας δεύτερος γύρος κακοποίησης.
Βρέθηκες ποτέ σε ανάλογη στιγμή μέσα στην έως τώρα πορεία σου κι αν ναι, πώς το διαχειρίστηκες;
Σαν χαρακτήρας είμαι βραδυφλεγής και ευγενής. Υπήρξα και ενοχική. Μου έπαιρνε αρκετή ώρα για να επεξεργαστώ τη βία που είχα υποστεί στον επαγγελματικό μου χώρο. Ήταν άραγε ένας κακός εφιάλτης; Μήπως είχα δώσει δικαιώματα; Μήπως μου άξιζε; Μετά έντρομη, προσπαθούσα να το διαχειριστώ με ευγένεια μήπως και ηρεμήσει ο θύτης. Στο τέλος, αν δεν έφτιαχνε η κατάσταση, αποχωρούσα από την εκάστοτε δουλειά. Σήμερα, θα αντιμετώπιζα τελείως διαφορετικά, τέρατα με τέτοιες πεποιθήσεις.
Αισθάνθηκες ποτέ αδικημένη στον χώρο;
Δεν μένω πολύ σε αυτά. Είναι σαν να κοιτάς το δέντρο και να χάνεις το δάσος. Το παρακάτω, είναι αυτό που με αφορά. Είναι τόσο μίζερο να κολλάς σε κάτι και να κλαίγεσαι γι’ αυτό. Μπορεί κάπου και να σε βολεύει, για να μην μετακινηθείς. Να λες σε όλους: «Εγώ που έχω αδικηθεί και που θα μπορούσα να έχω κάνει θαύματα». Έτσι όμως, χάνεις χρόνο από άλλα πετάγματά σου. Χρησιμοποιείς ένα άλλοθι που δεν σε προχωράει. Κάνε τουλάχιστον τις πληγές σου, αυτές, που θα σε οδηγήσουν στη μάχη. Μέσα από αυτές ξεπέρασε τον ίδιο τον εαυτό σου. Προτιμώ να λέω ότι μόνο εμείς οι ίδιοι, αδικούμε τον εαυτό μας, μην παίρνοντας ρίσκα. Φοβούμενοι ότι δεν θα τα καταφέρουμε.
Κι όταν νοιώθω την ήττα της ματαίωσης, πάλι αυτό είναι που μου δίνει φτερά ακόμα και στον ύπνο μου. Πεισμώνω. Όπως σου ξαναείπα, έχω πίστη και υπομονή. Μου έρχονται τα πράγματα. Αυτά που θέλω, εγώ. Όπως τα θέλω. Σ’ έναν κόσμο στερεοτύπων και κλίκας… εδώ που έφτασα, λίγο δεν είναι.