Συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ και τον Γιώργο Πράσινο έδωσε η Νατάσα Εξηνταβελώνη. Η ηθοποιός μίλησε για το ρόλο της σειρά «Παράδεισος των κυριών», αλλά και για το κίνημα metoo.
Ποια ήταν η πρώτη σκέψη όταν σου πρότειναν τον κεντρικό ρόλο για το σίριαλ «Ο Παράδεισος των κυριών»;
Πήρα λίγο τον χρόνο μου για να το επεξεργαστώ σε σχέση με το τι χρειάζεται από μένα για να τα καταφέρω. Είμαι χαρούμενη που είμαι σε αυτή τη δουλειά, κυρίως γιατί είμαι ανάμεσα σε πολύ αγαπημένους μου συναδέλφους και συντελεστές. Πάντα αυτό εξετάζω για να κάνω μια δουλειά. Η συμμετοχή μου στο σίριαλ είναι μεγάλο σχολείο, όπως λένε. Είναι η καθημερινή τριβή με το αντικείμενο, που μόνο καλύτερο σε κάνει. Μαθαίνεις τα εκφραστικά σου μέσα, μαθαίνεις τη δουλειά καλύτερα, μαθαίνεις την κάμερα, να δουλεύεις με περισσότερο κόσμο, υπό συνθήκες πίεσης…
Πώς θα ήθελες να δεις την ηρωίδα σου;
Η Αμαλία είναι ένα κορίτσι πολύ τραυματισμένο –έχει κακοποιηθεί στο παρελθόν–, αλλά γενικότερα η τάση της είναι να είναι προοδευτική, ονειροπόλα, ανοιχτόμυαλη, οπότε η κοινωνία όπου ζει δεν τη χωράει, όπως επίσης δεν χωράει ούτε τον έρωτά της. Εκείνος που αγαπά δεν είναι αποδεκτός από την οικογένειά της και κάπου εκεί έρχεται η πρώτη ρήξη. Η Αμαλία ενηλικιώνεται με πολύ άσχημο και βίαιο τρόπο, κάτι που δεν θα το ευχόμουν για κανέναν, οπότε για αυτό τον χαρακτήρα που υποδύομαι και αγαπώ ελπίζω να βρει τον τρόπο να ξεπεράσει τα τραύματά της. Η σειρά διαδραματίζεται σε μια εποχή όπου δεν ήταν διαδεδομένη η ψυχοθεραπεία, ούτε το «έχω έναν άνθρωπο και του ανοίγομαι». Οι άνθρωποι τότε είχαν περισσότερα μυστικά και δεν ανοίγονταν σε άλλους.
Έχεις αντιμετωπίσει κάποια τραυματική εμπειρία στο εργασιακό σου περιβάλλον;
Με το #MeToo έχει ανοίξει τεράστιος διάλογος αλλά συχνά μπερδεύουμε καταστάσεις. Δεν γίνεται να δίνεται ο λόγος στον καθένα άκριτα, χωρίς να έχουν μιλήσει πριν τα ίδια τα θύματα και να έχουν πάρει τον χώρο που τους αναλογεί. Εξαρχής εγώ προσπαθώ να μη μιλάω τόσο, όχι γιατί φοβάμαι να μην εκτεθώ, αλλά για να ακουστεί εκείνος που πραγματικά πρέπει να ακουστεί εκείνη τη στιγμή. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου αποτελεί γνώρισμα της ανθρώπινης φύσης η κατάχρηση εξουσίας και το να φερόμαστε αντικανονικά. Αυτά όλα τα έχω βιώσει, όχι σε πρώτο πρόσωπο, αλλά μου είναι γνώριμα, δεν πέφτω από τα σύννεφα.
Πώς αντιμετωπίζεις μια συμπεριφορά που ξεπερνά τα όρια;
Όταν το δω μπροστά μου, το επικοινωνώ αμέσως, το φωνάζω. Αυτό είναι κάτι που ούτως ή άλλως το κάνω από παιδί. Έχω έντονη αντίσταση στην αδικία και τη βιαιότητα.