Νάνσυ Μπούκλη: «Μπορεί όταν έβγαινα στην παράσταση να είχα αδρεναλίνη αλλά σωματικά ήμουνα σε ξυλοπόδαρα»
"Όταν έπαιζα στο Λεωφορείο ο Πόθος πήγαινα με πάρα πολύ χαρά, αλλά στη διάρκεια της παράστασης έπρεπε να έρθω σε επαφή με πράγματα που δεν ήταν ευχάριστα" δήλωσε η Νάνσυ Μπούκλη.
Στο ladylike.gr και στη Λία Παπαϊωάννου παραχώρησε συνέντευξη η Νάνσυ Μπούκλη, η οποία μίλησε για τις απαιτήσεις που μπορεί να έχει μία παράσταση τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά.
Απολαμβάνεις την κωμωδία εξίσου με το δράμα στο θέατρο; Νομίζω ότι είναι το πρώτο αμιγώς κωμικό έργο που παίζεις…
Όχι, καθόλου, έχεις δίκιο. Νομίζω ότι το πρώτο πιο κωμικό ήταν με την Τζωρτζίνα πέρσι (σ.σ. με τη Τζωρτζίνα Λιώση συνσκηνοθέτησαν κι έπαιξαν μαζί στην παράσταση Κάποιος μιλάει μόνος του κρατώντας ένα ποτήρι γάλα). Εκτονωθήκαμε λιγάκι, πέρασα ωραία.
Δεν ξέρω αν επιλέγω κάτι. Αυτό είναι το θέμα. Εμένα μου αρέσουν πολύ και τα 2. Εντάξει, ψυχολογικά πιο χαλαρά νιώθω στην κωμωδία. Όταν έπαιζα στο Λεωφορείο ο Πόθος πήγαινα με πάρα πολύ χαρά, αλλά στη διάρκεια της παράστασης έπρεπε να έρθω σε επαφή με πράγματα που δεν ήταν ευχάριστα. Δηλαδή έπαιζα μια γυναίκα που την κακοποιούσε ο άντρας της.
Δυσκολεύεσαι μετά από τέτοιες παραστάσεις να αποφορτιστείς;
Όταν τελειώνει η παράσταση, εγώ δεν έχω τέτοια θέματα. Είναι πιο σωματικός νιώθω ο τρόπος που μπαίνω παρά ψυχολογικός. Αλλά σωματικά είχα πόνο στον αυχένα μου, στο χέρι μου, δεν μπορεί να τα κάναμε και τελείως ψέματα. Οπότε και μόνο το ότι κάποιος σου ασκεί με έναν τρόπο ένα πιο έντονο πράγμα πάνω σου, φέρει κάτι εκείνη τη στιγμή. Το ίδιο μου συνέβαινε με τα ξυλοπόδαρα στον Προμηθέα Δεσμώτη: μπορεί όταν έβγαινα να είχα μια χαρά, αδρεναλίνη, αλλά σωματικά ήμουνα σε ξυλοπόδαρα και είχε ζέστη. Ήταν επίπονο άσχετα που εγώ το χαιρόμουν.