Για τη Ζωή Λάσκαρη μίλησε ο Αντώνης Λουδάρος, σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό “Λοιπόν” και τη Ρενέ Σαραντινού.
Ποια ήταν η τελευταία επαφή σου με τη Ζωή Λάσκαρη;
Ήμουν σε περιοδεία, είχαμε μιλήσει το προηγούμενο απόγευμα και λέγαμε για τις μουσικές επιμέλειες. Ήταν πολύ χαρούμενη, περίμενε να επιστρέψω για να αρχίσουμε να δουλεύουμε. Το σκηνικό το καλοκαίρι είχε στηθεί.
Πώς έμαθες τον θάνατό της;
Είμαι στο μόλο για να πάρω ένα καράβι να φύγω από Κω για Ρόδο και με πήρε μια δημοσιογράφος να με ρωτήσει αν αληθεύει αυτό. «Τι λέτε;» της είπα και μετά πήρα εγώ ένα τηλέφωνο, που από τα κλάματα κατάλαβα ότι αληθεύει. Ήταν πολύ περίεργο, ένιωσα ότι ξαφνικά δεν μπορούσα να πατήσω στα πόδια μου. Με τη Ζωή δεν είχα ποτέ στενή επαφή, είχαμε συναντηθεί κάποιες φορές, είχαμε συζητήσει και είχαμε ονειρευτεί. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτή η τόσο ζωντανή και χαρούμενη σαν παιδί, που διεκδικεί και φωνάζει γι’ αυτά που θέλει, δεν υπάρχει πια.
Ένιωσα σαν να έκανα ένα αστρικό ταξίδι και να ξαναγύρισα λέγοντας: «Ναι, συμβαίνει». Θα μου λείψει το τρανταχτό της γέλιο, το απόσταγμα ζωής και σοφίας της. Δεν της άρεσαν καθόλου τα πρέπει, γούσταρε τη ζωή. Την έχω πάντα στο μυαλό μου, μη σου πω κάθε μέρα, είμαι στο θέατρό της τώρα και κάνω πρόβες. Επίσης, κοντά στα Χριστούγεννα θα δείτε να ζωντανεύει στη σκηνή του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού η ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη που θα παίζω, το οποίο σκηνοθετεί η Μιμή Ντενίση.
