Η Μάρω Λεονάρδου παραχώρησε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην εφημερίδα Espresso Σαββατοκύριακο και τον δημοσιογράφο Ηλία Μαραβέγια με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου. Μάλιστα, η έμπειρη δημοσιογράφος αναφέρθηκε στο ξεκίνημα της στον χώρο της τηλεόρασης και όλα όσα κρατά από την μακρόχρονη διαδρομή της.
Τι θυμάστε από την πρώτη σας μέρα στο «γυαλί»;
Επειδή το «γυαλί» και συγκεκριμένα η παρουσίαση ειδήσεων και όχι η δημοσιογραφία γενικότερα, ήταν εν μέρει ένα παιδικό όνειρο, όταν πρώτη φορά βρέθηκα στο «γυαλί», ήμουν ενθουσιασμένη, χωρίς καθόλου τρακ. Και θυμάμαι να λέω από μέσα μου, στον εαυτό μου, «επιτέλους ήρθε η ώρα».
Μετρήσατε παραπάνω από 20 χρόνια στην ιδιωτική τηλεόραση. Τι κρατάτε και τι… πετάτε από αυτή την περίοδο;
Μέτρησα 21, για την ακρίβεια. Κρατάω αυτό που ανέφερα και παραπάνω. Με πλήρωναν για να μαθαίνω όσα δεν θα μάθαιναν ποτέ οι άλλοι. Κρατάω όσα έμαθα, λοιπόν, κρατάω αυτή τη μοναδική ικανότητα που μου έδωσε η τηλεόραση να αποφασίζω σωστά σε δευτερόλεπτα. Γιατί στην τηλεόραση δεν παίζεις. Όλα μετριούνται με δευτερόλεπτα και πρέπει να είσαι σωστός και ακριβής όσον αφορά τον χρόνο αλλά και τις λέξεις που θα χρησιμοποιήσεις. Τουλάχιστον, εγώ έτσι έμαθα προτού η απέραντη αερολογία των παραθύρων (και καλά, σχολιασμός των πάντων) κατακτήσει τον χώρο. Καμιά φορά λέω ότι κι εμείς «στον αέρα» είμαστε σαν τους πιλότους.
Σε δέκα δευτερόλεπτα μπορείς να ρίξεις το αεροπλάνο, αν κάνεις λάθος. Κρατάω επίσης την αμεσότητα μεγάλων γεγονότων που τα ζούσαμε σαν να ήμασταν εκεί, τη στιγμή που γίνονταν στις απευθείας μεταδόσεις κι αυτό έχει μια μαγεία (και αδρεναλίνη). Πετάω στα σκουπίδια όσους άχρηστους και αμόρφωτους μόλυναν τον χώρο, επειδή ήταν εκεί μόνο για τη δόξα, την αναγνωρισιμότητα, ίσως και τα χρήματα, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι ασκούσαν λειτούργημα. Και πετάω επίσης (για την ακρίβεια, δεν τις θυμάμαι καν) τις αδικίες που γίνονταν, όχι μόνο σε μένα, αλλά και σε πολλούς άλλους, όσον αφορά την αξιοκρατία, τα ωράρια, τις βάρδιες.