Στο περιοδικό «Λοιπόν» και τη Νάνσυ Νικολαϊδου έδωσε συνέντευξη ο Μάριος Αθανασίου. Ο ηθοποιός χαρακτήρισε λυτρωτικό το θέατρο και πως σε βοηθάει να «δραπετεύσεις» για λίγο από τις όποιες δύσκολες στιγμές περνάς.
Πώς ξεπερνά ένας νέος και φιλόδοξος ηθοποιός τον εγωισμό του και αφιερώνεται στην υποκριτική, προσεγγίζοντάς την ως λειτούργημα; Προβληματιστήκατε από τέτοιου είδους σκέψεις στα πρώτα βήματα σας;
Πώς ξεπερνά κανείς τις φιλοδοξίες του και τον καλλιτεχνικό εγωισμό του; Μα με τις αποτυχίες του! Όλοι ή τέλος πάντων οι περισσότεροι έχουμε περάσει από αυτό το στάδιο άλλος λίγο, άλλος πολύ και μας έχει… περάσει. Είναι κάτι σαν παιδική αρρώστια (γέλια). Η υποκριτική είναι μαραθώνιος και όχι ένας μόνο αγώνας ταχύτητας. Και σ’ αυτόν τον αγώνα πολλές φορές θα σε χειροκροτήσουν και πολλές φορές θα φας και τα μούτρα σου! Οπότε τότε καταλαβαίνεις τι ακριβώς γίνεται.
Έχουμε ακούσει πολλές φορές ηθοποιούς να παίζουν στο θέατρο παρά κάποια απώλεια που βιώνουν. Μήπως αυτός είναι και ένας λόγος που κάνει την πορεία του θεατρικού ηθοποιού δύσκολη; Ότι αντιπαρέρχεται δύσκολες προσωπικές στιγμές για να βρεθεί στο σανίδι; Ή μήπως συμβαίνει το αντίθετο; «Μπαίνοντας» σε έναν ρόλο, μειώνεται ο πόνος;
Η αλήθεια είναι πως το θέατρο είναι λυτρωτικό, βέβαια δεν είναι και… θεραπευτικό. Δεν σου περνούν τα προβλήματα. Απλά σε βοηθάει για δύο ώρες να «δραπετεύσεις» από αυτά. Σε ανακουφίζει… Κι εγώ έχω παίξει αντιμετωπίζοντας κάποια σοβαρά προβλήματα και όντως έχω καταφέρει πάνω στη σκηνή να νιώσω πως έχω ξεφύγει για λίγο από αυτά. Όμως, δεν έχω παίξει κάτω από τραγικές συνθήκες με την έννοια της απώλειας. Σε αυτά τα πράγματα δεν υπάρχουν κανόνες. Άλλος ανεβαίνει να παίξει γιατί όντως θα αισθανθεί καλύτερα, άλλος μπορεί να χρειαστεί να πάρει λίγο τον χρόνο του. Όλα δεκτά…