Μάριος Αθανασίου: «Η Επίδαυρος κρίνει εάν μία καλλιτεχνική προσπάθεια ήταν μικρότερη ή μεγαλύτερη των περιστάσεων»
«Το θέατρο δεν ήταν ποτέ βιώσιμο», λέει ο Μάριος Αθανασίου.
Σε συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό «Λοιπόν» και τη Νάνσυ Νικολαϊδου, ο Μάριος Αθανασίου απάντησε για την Επίδαυρο, αλλά και για τη βιωσιμότητα του θεάτρου γενικότερα.
Είναι εφικτό να γίνονται μοντερνισμοί στην αρχαία τραγωδία ή αγγίζει οποιαδήποτε προσπάθεια πειραματισμού της τα όρια της βεβήλωσης;
Δεν ξέρω αν έχω την δυνατότητα να τοποθετηθώ σε σχέση με αυτό που με ρωτάς. Νιώθω πως έχω μικρό «βάρος» για να σου κάνω μία τέτοια ανάλυση γι’ αυτό το συγκεκριμένο θέατρο και για τις παραστάσεις που φιλοξενεί. Η άποψή μου πάντως γενικότερα είναι του να είμαστε υπέρ της ελευθερίας και να μην έχουμε στεγανά. Όμως, η τεράστια Επίδαυρος η ίδια είναι κάθε φορά αυτή που κρίνει εάν μία καλλιτεχνική προσπάθεια ήταν μικρότερη ή μεγαλύτερη των περιστάσεων.
Μπορεί κάτι που αρχικά σου φαίνεται λάθος, η πορεία του χρόνου να σου αποδείξει πως τελικά λειτούργησε σωστά. Προφανώς και η Επίδαυρος είναι ένας χώρος στον οποίο ανήκουν αποκλειστικά και μόνο τα αρχαία κείμενα. Προφανώς και στην Επίδαυρο για παράδειγμα δεν θα μπορούσε να φιλοξενηθεί ποτέ μία μοντέρνα θεατρική φάρσα ή ένα εμπορικό θεατρικό έργο. Άλλα ναι, είναι ωραίο να δοκιμάζονται με προσοχή και με σεβασμό νέα πράγματα, γιατί αλλιώς δεν θα ήταν θέατρο, θα ήταν μουσείο.
Μπορεί το θέατρο να αποκτήσει στιβαρότητα και να γίνει βιώσιμο για την πλειοψηφία των ηθοποιών και των σκηνοθετών, με τις σχεδόν 300 θεατρικές σκηνές στην Αθήνα και τα εκατοντάδες παιδιά που βγαίνουν ετησίως από τις θεατρικές σχολές;
Το θέατρο δεν ήταν ποτέ βιώσιμο. Το θέατρο είναι μία πολύ δύσκολη Τέχνη και εκτός του ότι πρέπει να έχεις ταλέντο, πρέπει να είσαι και τυχερός και να σε βοηθήσουν και οι συγκυρίες. Και όλες οι Τέχνες είναι δύσκολες για να υπάρξεις μέσα από αυτές και φυσικά και για να βιοποριστείς. Βέβαια, από την άλλη αν το καλοσκεφτείς δεν υπάρχει… υπερπροσφορά μόνο στο θέατρο. Υπάρχει υπερπροσφορά για παράδειγμα και στα καφέ και στα μπαράκια.
Γιατί δεν μιλά κανείς για το αν μπορούν να υπάρξουν και να είναι βιώσιμα τόσα καφέ και πάντα η συζήτηση αυτή γίνεται γύρω από το θέατρο. Ένα παράδειγμα σου φέρνω έτσι; Δεν πειράζει ας υπάρχουν πολλά θέατρα, πολλοί ηθοποιοί, πολλοί καλλιτέχνες, πολλές γκαλερί, πολλές μουσικές σκηνές και γενικώς ας υπάρχουν παντού γύρω μας χώροι της τέχνης, γιατί μας κάνει καλό και ας είναι δύσκολη η επιβίωση όλων…