Για την επόμενη ημέρα στον πολιτισμό και την Τέχνη μίλησε ο Μάριος Αθανασίου στο περιοδικό ΕΓΩ και τη δημοσιογράφο Νάντια Αδαμοπούλου. Μέσα σε όλα, ο γνωστός ηθοποιός τόνισε πως «υπήρξε ένα πολύ μεγάλο διάστημα που δεν ξέραμε που πατάγαμε και που βρισκόμασταν. Δεν θα έλεγα ότι ήμασταν απροστάτευτοι, θα έλεγα ότι ήμασταν λίγο χύμα. Μπορώ να πω και ανοργάνωτοι».
Πιο συγκεκριμένα, ο Μάριος Αθανασίου σημείωσε χαρακτηριστικά πως «ο πολιτισμός είναι ο πιο αναγκαίος πόρος για την κοινωνία αυτή τη στιγμή. Δεν θα μιλήσω μόνο για το θέατρο ή την μουσική, τα οποία είναι ευκόλως εννοούμενα και δεν χρειάζονται επιχειρήματα. Θα αναφερθώ και στις εκθέσεις. Για παράδειγμα, πόσοι άνθρωποι μπορούν να πάνε σε μια έκθεση ζωγραφικής ή σε ένα μουσείο; Όμως, όλα αυτά ήταν κλειστά για μήνες. Ακόμα κι αυτά θα ήταν μια διέξοδος, μια επαφή του κόσμου με τον πολιτισμό και την πραγματικότητα που τον γλιτώνουν από τον εγκλεισμό, την μοναξιά και την απομόνωση. Αυτό δυστυχώς δεν είχε γίνει αντιληπτό, ώστε να ενσωματωθεί στις δραστηριότητες μας. Και τώρα μιλάμε εκ του ασφαλούς γιατί είδαμε τελικά πως θα μπορούσε να είχε διαχειριστεί η κατάσταση. Όμως, εγώ αυτά τα έλεγα από τότε. Η απάντηση των αρμοδίων ήταν «δεν μπορούμε να ανοίξουμε γιατί φοβόμαστε για την υγεία. Μα όλοι φοβόμαστε για την δημόσια υγεία. Δεν υπάρχει άνθρωπος που θέλει το κακό του συνανθρώπου του ή το δικό του. Από την στιγμή που πειραματιζόμασταν με διάφορους άλλους χώρους και τρόπους, έπρεπε να προσπαθήσουμε να βρούμε τον σχεδιασμό και την φόρμουλα που θα εφαρμόζαμε και στον χώρο του πολιτισμού.
Αισθανθήκατε απροστάτευτος ως ηθοποιός από το κράτος;
Υπήρξε ένα πολύ μεγάλο διάστημα που δεν ξέραμε που πατάγαμε και που βρισκόμασταν. Δεν θα έλεγα ότι ήμασταν απροστάτευτοι, θα έλεγα ότι ήμασταν λίγο χύμα. Μπορώ να πω και ανοργάνωτοι. Δεν ήταν καταμετρημένοι οι άνθρωποι που προσπαθούσαν να πάρουν το επίδομα, πότε θα παίρναμε το επίδομα, πόσα επιδόματα ήταν να πάρουν και ποιοι. Υπήρχαν οικογένεις που ζούσαν με 570 ευρώ. Δεν είχαν ενταχθεί όλοι, κάποιοι προσπαθούσαν να μπουν στο ταμείο ανεργίας, δεν τους έβρισκαν ούτε εκεί. Γινόταν ένας μύλος. Μετά φτάσαμε στο καλοκαίρι, καλωσορίσαμε τους τουρίστες. Αναγκαστικά ανοίξαμε κι εμείς άρον άρον, μέσα σε μια εβδομάδα, γιατί μας το ανακοίνωσαν δέκα μέρες πριν. Τρέχαμε να βγάλουμε παραστάσεις. Μετά οι μισές σταμάτησαν, γιατί είχαν κοκκινήσει όλα τα νησιά, είχαμε γεμίσει κορονοϊό και δεν το λέγαμε. Μετά ξανακλείσαμε τον Σεπτέμβρη – Οκτώβρη, ενώ μας είχαν πει ότι θα ανοίξουμε. Τελικά επικράτησε ένα παρατεταμένο lockdown. Όλο αυτό το ήξεις αφίξεις, χωρίς προγραμματισμό, δεν μπορεί να λειτουργήσει.